Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 45

hinum í brautunum.
Sá frá Fíladelfíu, sem stóð rétt
hjá Róbert sagði við hann um
leið og lyftan sveiflaðist liátt yfir
bratta, snæviþakta fjallshliðina:
„Þú hefur verið á skíðum hér áður,
er það ekki?“
„Jú, svaraði Robert, „nokkrum
sinnum.“
„Hvaða braut er bezt á þessum
tíma dagsins?“ spurði Fíladelfiu-
maðurinn. Hann hafði þennan
langdregna, flata tón þess manns-
sem er skólagenginn frá Nýja-Eng-
landi, sem Evrópumenn nota, þeg-
ar þeir vilja eftirlíkja og henda
gaman af heldri stétt Bandaríkja-
manna. '
„Þær eru aRar góðar í dag“,
svaraði Robert.
„Hvaða hraut er það, sem öllum
finnst svo góð?“ spurði Fíladelfíu-
maðurinn aftur, „Keisara •— Keis-
ara-eitthvað“.
„Keisaragarðurinn“, svaraði Ro-
bcrt. „Það. er fyrsti skorningurinn
til vinstri, þegar þú ert kominn
upp á toppinn".
„Er hún erfið?“ spurði ungi
pilturinn.
„Hún er ekki fyrir byrjendur".
„Þú hefur séð þennan hóp
þarna“, sagði drengurinn og benti
til áréttingar orðum sínum. „Held-
urðu, að þeir geti farið þá braut?“
„Ja,“ sagði Robert og dró seim-
inn með efasemdasvip, „það er
þröngt, bratt gil, fullt af stöllum,
þegar maður er hálfnaðúr, og það
eru einn til tveir staðir, þar sem
ráðlegt er að detta ekki, vegna
þess að þá áttu á liættu að renna
alla leiðina niður.“
„Við verðum að taka áhættuna,"
sagði sá frá Fíladelfíu. „Það verð-
ur bara gott fyrir þau. StúRiur
minar og drengir“, sagði hann og
hækkaði röddina, „hinum liuglausu
er hoRara að dvelja á toppnum og
fá sér miðdegisverðarbita; hinir
hugrökku skulu fylgja mér. Við
ætluin að fara niður „Iveisaragarð-
inn“.
„Francis“, sagði ein stúlknanna,
„ég held það sé fyrirfram ásetn-
ingur þinn að ganga að mér dauðri
i þessari ferð“.
„Svo slæint er það nú ekki“,
sagði Robert og brosti til stúlkunn-
ar.
„Heyrðu“, sagði stúRean og
lvorfði full áhuga á Robert, „liefi
ég ekki séð þig einhvern tíma
áður?“
„í þessari skíðalyftu, sjálfsagt“,
sagði Robert.
„Nei“, stúlkan hristi höfuð sitt.
Hún var með svartan lambsskinns-
hatt, hún leit út eins og gagnfræða-
skólagála, sem var að reyna að likj-
ast Önnu Karenínu. „í fyrradag,
einhvers staðar, getur það ekki
verið?“
„Ég sá þig i Stowe“, viðurkenndi
Robert, „á jólunum“.
„Ó, já, það var þar“, sagði hún,
„ég sá þig á skíðum. Þú ert mjög
fær.“
Mac rak upp ofsalilátur af lýs-
ingunni á skíðaliæfni Roberts.
„Hugsaðu ekkert um hann“,
sagði Robert og nant aðdáunar
stúlkunnar, „hann er ruddalegur
hermaður, sem er að reyna að
hrjóta fjöllin til lilýðni við sig á
heldur gról'legan hátt.“
„Heyrðu, mér finnst þú tala svo
skringilega", sagði stúlkan, „ertu
Amerikani?“
„Já, ég er það núna“, svaraði
Robert, „ég fæddist í Frakklandi.“
„Ó, það útskýrir það“, sagði
stúlkan, „þú ert fæddur í fjalla-
héraði“.
„Ég fæddist i Paris“, sagði Ro-
bert.
„Býrðu þar núna?“ spurði
stúlkan.
VIÐSKIPTAVINI
vora, gamla sem nýja bjóSum vér
velkomna í hið nýja aðsetur vort, að
Borgartúni 1.
í þessum nýju húsakynnum batnar öll
aðstaða vor, til bættrar þjónustu,
til mikilla muna.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
I»að cr alltaf sami lcikurinn í hénni Ynd-
isfríð okkar. Ilún hefur falið örkina hans
Nóa einhvcrs staðar i blaðinu og heitir
góðum verðlaunum handa þeim, sem getur
fundið örkina. VerÍJlaunin eru stór kon-
fektkassi, fullur af hezta konfekti, og
framleiðandinn cr auðvitað Sœlgætisgerð-
in Nóio
Síðast er dregið var hlaut yerðlaunin:
Nafn
Heimili
Örkin er á bls.
GRÉXA STEFÁNSDÓTTIR,
Strandgötu 25B, Akureyri.'
Eins og áður bjóðum vér yður allar
hugsanlegar tryggingar
með beztu fáanlegum kjörum.
VIKAN 22. tbl. —