Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 46

„Ég bý í New York“, sagSi Ro-
bert.
„Ertu giftur?“ spurði hún
spennt.
„Barbara", sagði Fíladelfíumað-
urinn, „reyndu að haga þér til-
hlýðilega“.
„Ég spurði manninn bara ein-
faldrar, vingjarnlegrar spurning-
ar“, sagði stúlkan. „Hafið þér
nokkuð á móti því, Monsieur?“
„Alls ekki“.
„Ertu þá giftur?“
„Já“, svaraði Robert.
„Hann á þrjú börn“, bætti Mac
hjálpsamur við. „Sá elzti ætlar að
reyna við forsetastólinn við næstu
kosningar.“
„Ó, ekki var það nú amalegt“,
sagði stúlkan. „Ég setti mér tak-
mark i þessari ferð. Ég ætlaði mér
að bitta ógiftan Fransmann“.
„Þú hefur það áreiðanlega af“,
sagði Robert.
„Þrjú börn“, sagði stúlkan,
„bjálpi mér, hvað ertu annars
gamall?“
„Þrjátíu og níu ára“, sagði Ro-
bert.
„Hvar er konan þín núna?“
spurði stúlkan.
„í New York.
„Ófrísk“, sagði Mac enn hjálp-
samari en fyrr.
„Og hún leyfir þér að fara og
vera á sldðum svona aleinn?“
spurði stúlkan tortryggnislega.
„Já“, svaraði Robert. „Ef satt
bezt skal segja, er ég í Evrópu í
verzlunarerindum, en ég laumað-
ist burtu í tíu daga fri“.
„Hvaða verzlunarerindum ertu
í?“
„Ég er demantasali“, svaraði
Robert. „Ég kaupi og sel demanta“.
„Þetta er einmitt maðurinn, sem
ég vildi bitta“, sagði stúlkan, „ein-
hver í demöntúm, en ógiftur“.
„Barbara,“ sagði Fíladelfiu mað-
urinn. „Reyndu að láta eins og
þú sért dama“.
„Ef ekki er hægt að tala einlæg-
lega við amerískan samferða-
mann“, sagði stúlkan, „við hvern
er þá hægt að tala einlæglega?“
Hún leit út um margfalt gler skíða-
lyftunnar. „Æi, finnst þér þetta
ekki vera ógurlegt fjall? Ég er að
farast úr hræðslu“. Hún sneri sér
aftur að Robert og virti hann fyrir
sér. „Þú líkist sannarlega Frans-
manni,“ sagði hún, „afskaplega
fágaður og kurteis. Ertu nú alveg
viss um að þú sért giftur?“
„Barbara“, sagði sá frá Fíla-
delfíu aumkunarlega.
Robert hló og Mac og hinir
Ameríkanarnir lilógu og stúlkan
hló einnig undir lambsskinnshatt-
inum sínum. Hún skemmti sér yfir
sínuin egin bröndurum og var á-
nægð með undirtektirnar sem hún
fékk. Hinir í lyftunni, sem ekki
skildu ensku brostu vingjarnlega
og voru ánægðir, jafnvel þó þeir
væru ekki með á nótunum, af þess-
ari ungæðislegu kátínu.
Þá heyrði Robert rödd gegnum
hláturinn, fulla af iskaldri fyrir-
litningu: „Sjáið þessi heimskulegu,
amerísku andlit. Og þetta fólk hef-
ur fengið þá flugu í höfuðið, að
það sé útvalið til að stjórna lieim-
inum.“
Robert hafði lært þýzku sem
barn af afa sínum og ömmu i Els-
ass, og liann skildi það sem sagt
hafði verið, en þvingaði sig til að
snúa ekki við til að sjá, hver hefði
sagt þetta. Skapofsaár lians voru
liðin, hann reyndi að telja sjálfum
sér trú um að enginn annar i
lyftunni hefði lieyrt þetta né skil-
ið. Hann ætlaði ekki að verða til
þess að þau kæmust að raun um
það. Hann var hér til að skemmta
sér og hann var ekki í bardaga-
ham né vildi flækja Mac og hitt
unga fólkið inn i þetta. Fyrir löngu
hafði liann lært að loka eyrunum,
þegar eitthvað líkt þessu var sagt,
og það sem verra var, ef þýzkan
þorpara langaði til að segja: „Litið
á þessi heimsku, amerísku andlit.
Og þetta fólk heldur að það sé
útvalið til að stjórna heiminum"
breytti það mjög litlu og fullþroska
maður leiddi það lijá sér ef hann
gat. Svo hann leit ekki við til að
sjá hver hefði sagt þetta, þvi að
hann vissi, ef hann gerði það og
sæi hver það hefði verið, myndi
liann ekki verða fær um að stilla
sig eða segja og gera það sem hann
vildi. Á þennan hátt, meðan hann
vissi ekki hver röddin var, var
hann fær um að leiða það hjá sér
ásamt mörgu öðru, sem hann hafði
heyrt Þjóðverjana segja.
Hann átti erfitt með að líta ekki
við og liann lokaði .augunum reið-
ur sjálfum sér fyrir að truflast
svona af illkvittnislegu slúðri.
Þetta höfðu verið dásamlegir frí-
dagar fram til þessa og það væri
kjánalegt að láta eyðileggja þá fyr-
ir sér, jafnvel lítillega, af ein-
hverri rödd i þvögu. Ef maður fer
á skíði i Sviss, hugsaði Robert, má
alltaf búast við að hitta Þjóðverja.
En á liverju ári fjölgaði þeim,
þrekvöxnum og fyrirferðarmiklum
mönnum og fýlulegum konum með
þessum tortryggnissvip, sem ein-
kennir fólk, sem heldur .alltaf að
einhverjir ætli að lítillækkaþ'að eða
svindla á því. Þýzku mennirnir
og konurnar tróðust allt of mikið
i lyftunum, það var eins og þannig
kæmi fram einhver ópersónuleg
eigingirni eða leiðindaýtni þeirra.
Þegar þeir voru á skíðum voru
lireyfingar þeirra allar eitthvað
óþýðlegar, eins og þeir væru alltaf
undir heraga. Á kvöldin, þegar þeir
sátu við bjórdrykkju og skemmtu
sér og slöppuðu af eftir daginn
voru þeir næstum þvi enn meir
ójiolandi en á daginn. Þarna sátu
jieir rauðir i framan og æstir af
bjórdrykkjunni, rekandi upp
hlátraöskur af og til og öskrandi
stúdentadrykkjusöngva. Robert
hafði aldrei heyrt þá syngja söng-
inn um Horst Wessel, en hann
hafði veitt því eftirtekt, að þeir
voru löngu hættir að látast vera
Svisslendingar eða Austurríkis-
menn, þeir viðurkenndu ekki held-
ur að þeir væru fæddir i Elsass.
Einhvern veginn tókst Þjóðverjun-
um að gera skíðaiþróttina, sem er
sérstaklega háð einstaklingnum og
létt iþrótt og mikil æfing i mjúkum
hreyfingum, að hópæfingu. Nokkr-
um sinnum, þegar traðkað hafði
verið á honum i skíðalyftupall-
inum hafði hann látið gremju sína
i ljós við Mac, en Mac, sem var
langt frá því að vera nokkur asni,
þótt það væri galsi í honum oft,
sagði við Robert: „Eina ráðið er
að láta þá algerlega vera, góður-
inn. Það er bara þegar þeir hafa
safnað sér saman í hópa sem þeir
fara í taugarnar á þér. Ég liefi ver-
ið í Þýzkalandi í þrjú ár og ég
hefi liitt fullt af góðum strákum
þar og stelpum".
Robert viðurkenndi að Mac hefði
líklega rétt fyrir sér. Innst inni
vildi liann trúa að Mac hefði rétt
fyrir sér. Hann hafði haft mjög
mikið af Þjóðverjum að segja með-
an á striðinu stóð, þannig að lion
um fannst V-E dagurinn vera
frelsisdagur sinn, eins konar út-
skrifun úr skóla, þar sem liann
hafði verið neyddur til að eyða
löngum árum i að leysa eitt einasta,
þreytandi, sársaukafullt vandamál.
Hann hafði neytt sig til að trúa,
að ósigurinn hefði snúið Þjóðverj-
um til skynseminnar. Samfara
léttiskenndinni að eiga ekki lengur
á hættu að vera drepinn af Þjóð-
verjum fór nú léttiskennd yfir
hann að þurfa ekki lengur að
hugsa um þá.
Eftir striðið hafði liann liaft
trú á stofnun eðlilegra sambanda
við þá þýzku eins fljótt og liægt
var, sem bæði var skynsamlegt
stjórnmálalega séð og einnig frá
mannlegu sjónarmiði. Hann drakk
þýzkan bjór og keypti sér jafnvel
Volkswagen, jafnvel þótt hann
hefði ekki verið með þvi að láta
þýzka hernum kjarnorkuvopn í té.
í viðskiptasamböndum sinum liafði
hann svolítil afskipti af Þjóðverj-
um. Það var aðeins hérna i Grau-
biinden þorpinu, þar sem þeim
fjölgaði ár frá ári, að Þjóðverjarn-
ir höfðu liaft truflandi áhrif á
hann. En honum þótti mjög vænt
um þetta þorp og tilhugsunin um
að hætta þessum árlegu frium sin-
um þarna vegna þess, hversu mjög
var farið að bera á fólki frá
Dússeldorf og Munich var honum
mjög á móti skapi. E. t. v. mundi
hann fara að koma á öðrum tím-
um, i janúar í stað febrúar. Seinni
hluta febrúar eða fyrri liluta marz,
þegar sólin var heitari og skein
þar til klukkan sex á kvöldin, var
tími Þjóðverjanna. Þeir voru vit-
lausir í sólina; alls staðar um
fjallabrekkurnar var hægt að sjá
þá bera niður áð mitti, sitjandi á
steinum, étandi úr matarpökkum
sínum, gráðugt sogandi að sér
hvern sólargeisla. Það var líkast
því, að þeir kæmu frá landi, þar
sem aldrei sæi til sólar og allt
væri þakið þoku, eins og á stjörn-
unni Venusi, og yrðu að sjúga í
Nivea lnnlheldur
Eucerit — efnl
skylt húðUtunm
— frá þvi stafa
hin góðu áhrif
þess.
ÉG NOTA NIVEA EN ÞÉR?
Núið Nivea á andlitið a« kveldi: Þá
verður morgunraksturinn þægilegri
og auðveldari. Og eftir raksturinn
hefur Nivea dásamleg áhrif.
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
Látið NIVEA fuUkomna raksturinn.
*!ív«4

V
— VIKAN 22. tbl.