Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 28

V
1
Hún gekk að handlauginni og
sneri baki við honum, þegar hún
svaraði: „Þú hefur getið þér til um
sitt af hverju varðandi mig og til-
finningar mínar, Andy. Leyfist mér
nú að geta aðeins einu sinni, að því
er þig varðar?"
„Ég held, að þú ættir ekki að gera
það. Þá átt á hættu, að þú hæfir
sjálfa þig ...“
„Þú hefur ekki borið upp bón-
orðið við hana enn. Ekki í alvöru.“
Vitanlega hef ég ekki gert það,
hugsaði hann gramur. Það var Pat-
ricia, sem spurði, hvort við ættum
að ganga í hjónaband. Frá upphafi
hefur það verið hún, sem sótti á
mig. En upphátt svaraði hann ein-
ungis: „Trúlofun okkar mun verða
opinberuð, jafnskjótt og Patricia
óskar þess.“
„Jæja, þá sendi ég Timmie bréfið
daginn þann, sem ég les um trúlof-
unina í blöðunum.“
Júlía sneri sér frá handlauginni
og þerraði sér um hendurnar. Hann
horfði með aðdáun á öruggar, ró-
legar hreyfingar hennar. Einungis
skurðstofuhjúkrunarkona getur gert
svo mikið með svona fáum, óþörf-
um hreyfingum, hugsaði hann. Og
einungis sú kona, sem maður fellir
hug til, getur komið beina leið úr
uppþvotti og fengið hjarta manns
til að taka viðbragð.
„Er þetta hótun, Júlía — eða við-
skipti?"
„Þú getur gefið því það nafn, sem
þig langar til,“ svaraði hún. „En
þar til ég hef lesið um trúlofun
þína í blöðunum, geri ég ráð fyrir,
að þú tilheyrir okkur — mér og
Timmie. Ekki henni! Og komdu nú
ekki aftur og segðu, að ég geri mér
of háar hugmyndir um þig — því
að ég vil ekki hlusta á þvílíkan
þvætting.“ Hún gekk hvatlega til
dyra. „Ég verð að fara og athuga
verkfærin — ef þú óskar þá eftir
því, að ég aðstoði þig, eins og um
var talað.“
Það mun ég alltaf gera, hugsaði
hann með sjálfum sér — og lét
hana vfirgefa vígvöllinn, hnarreista
og glæsilega. Dæmalaust var gott
að sitja þarna aleinn — þetta yrði
vafalaust síðasta rólega andartakið,
sem hann fengi að njóta, þar til
vinnudagur væri á enda.
Þegar hann gekk inn í skurðstof-
una t'u mínútum síðar, var hann
alveg óþreyttur og öruggur. Lækna-
vísindin eru sannarlega blessuð
huggun fyrir okkur flónin, sem
kunnum ekki að koma reglu á ævi
okkar, hugsaði hann.
JACKIE svaf vært vegna áhrif-
anna af sprautunni, sem honum
hafði verið gefin til undirbúnings
svæfingarinnar vegna skurðaðgerð-
arinnar. Andy fór í huganum yfir
alla sjúkdómsmyndina og tók eftir
því, hvernig háttbundin hrynjandi
sjúkrahússins náði ósjálfrátt tökum
á honum, meðan aðstoðarmenn hans
skipuðu sér umhverfis hann, reiðu-
búnir til að leggja til atlögu við
þetta innsta virki lífsins.
Menn gera í rauninn of mikið úr
hjartaaðgerðum, hugsaði hann. í
raun réttri. er hjartað seig og hug-
vitssamlega smíðuð vél — oft sterk-
ari en sá vesalings líkami, sem það
heldur lífi í. Það var ekki hinum
litla sjúklingi hans að kenna, að
eitthvað hafði farið öðru vísi en
ætlað var mörgum mánuðum áður
en hann var í heiminn borinn ■—
ef til vill á sama andartaki og hann
var getinn.
Þrátt fyrir miklar framfarir vís-
indanna gat enginn gefið skýringu
á því, hvers vegna lítill drengur
eins og Jackie hafði ekki verið bú-
inn eðlilegri og heilbrigðri blóðrás.
í rauninn var hjartað með tveim
framhólfum sínum og sleglunum
tveim kraftaverk út af fyrir sig:
Hægri hólfin tóku við súrefnis-
snauðu blóði, sem barst um bláæð-
arnar frá líkamanum, en vinstri
hólfin tóku við súrefnisríku blóði
frá lungunum og sendu það með
sterkum slögum út um slagæðarnar
til hverrar sellu í líkama mannsins.
En hvers vegna hafði Jackie verið
svikinn um þetta kraftaverk?
Skilrúmið milli hjartahólfa hans
hafði aldrei þroskazt eðlilega, og
slagæðin sem lá frá hægra hjarta-
hólfi til lungnanna, var samanherpt,
svo að um hana komst aðeins ör-
lítill blóðstraumur. Þetta hafði ver-
ið Jackie til trafala alla hans
skömmu ævi, svo að hann hafði
hvorki getað leikið sér né reynt á
sig á annan hátt, án þess að nota
samstundis allan súrefnisforða sinn.
Hann hafði svo að segja lifað öll-
um stundum á þröskuldinum milli
l:fs og dauða.
Þar til fyrir skemmstu hafði
engin von verið til fyrir börn eins
og Ja^kie; flestir hjartasjúklingar
urðu aðeins tveggja eða þriggja ára
gamlir, og ef þeim varð lengra lífs
auðið, urðu þeir venjulega að lúta
í lægra haldi fyrir einhverjum til-
FRAMHALDSSAGA EFTIR
FRANK G. SLAUGHTER
10. HLUTI
SÍCILDAR
MEÐ MYNDUM
FÁST
í NÆSTU
YERZLUN.
Hann horfði með aðdáun á öruggar, rólegar
hreyfingar hennar. Einungis skurðstofuhjúkrunar-
kona getur gert svo mikið með svona fáum,
óþörfum hreyfingum, hugsaði hann.
2g — VIKAN a. tWL