Vikan - 20.08.1964, Qupperneq 13

anum og margsinnis var ég viss um,
að jeppinn með kerruna kæmist ekki
þessa leið, a.m.k. ekki fram og til
baka. En drengurinn, sem oftast ók
jeppanum, var slíkur snilldar ökumað-
ur, að leitun er ó öðrum betri, og
hann fór allt með sína kerru, sem hin-
ir fóru lausbeizlaðir.
En það hefðu ekki allir farið í för-
in hans.
Mér fannst stöðugt vera að kólna
úti. Eg þóttist fara allvel klæddur af
stað, þótt ég væri ekki í stórúlpu, en
sannreyndi það einu sinni enn, að ég
kann mig ekki í góðu veðri að heim-
an búa. Og verst var það með vettl-
ingana. Eg er handkaldur í verunni,
og gæti þess venjulega að hafa
vettlinga. Og ég man, að ég
só vettling einhvers staðar í dót-
inu mínu, óður en ég lagði af
bóla tjaldið niður og bera ó það nægi-
legt grjót, og þó var okkur orðið svo
hlýtt af baksinu, að heilinn var aftur
kominn i samband. En við þurfum að éta,
en það þurfa Þingeyingar ekki nema með
höppum og glöppum, a.m.k. voru þeir
óðara roknir burtu, þegar þeir höfðu reist
tjöld sin. Að lokum vorum við aðeins
eftir fjórir, Vikumenn tveir og svo Eyþór
og Hróar, sem höfðu beðið eftir okkur.
Mér þótti eiginlega hart, að ekki skyldi
vera haft meira samflot, úr því þetta var
nú einu sinni hópferð, svo ég hugðist nó
mér niðri á Þingeyingum með því að
stela vettlingum, ef ég fyndi þá einhvers
staðar. Eg stakk mér inn í Húsavíkur-
jeppann, — og viti menn — þar fann ég
þessa indælu belgvettlinga með tveimur
þumlum!
Með handklæðið mitt fyrir trefil, og
Framliald á bls. 28.
VIKAN 34. tbl. —
stað, en síðan hefur ekki til hans
spurzt.
Loks varð ekki lengra komizt í bílum.
Við stönzuðum á meldragi undir melhól,
og það voru melar allt í kring. Heldur
óyndislegur tjaldstaður. Samt var ekki um
annað að ræða en að tjalda, dragið var
þó heldur í skjóli og annað betra tjald-
stæði ekki að fá í nágrenninu, nema
kannski með því að bera allt sitt hafur-
task svo og svo langt.
Mannskapurinn var heldur krympuleg-
ur, að undanteknum fáeinum hetjum, sem
hvorki bítur eldur eða kuldi. Fáir létu þó
veðrið minna á sig fá en Eyþór grasa-
maður. Hann er Ijómandi ferðafélagi,
alltaf léttur og kátur og sér bjartar hlið-
ar á öliu, jafnvel í brúnamyrkri. Hann
hafði komið þarna einu sinni áður, og
varð þá að flýja undan snjó og hríð án
þess að koma fram erindi sínu, og kall-
aði það ekki ömmu sína, þótt dálítið
gustaði um hann nú. Hann sneri sér há-
syngjandi að því að grýta niður tjaldið
sitt og moka upp á brúnirnar.
Það var gott að fá heitt kaffi, þegcir
kalt var úti. ÞaS var oft fjölmennt og
kátt í tjaldi Vikumanna, þar sem log-
aði seint og snemma á gastækinu hvort
sem var .... •O'
Við Vikumenn fórum að dæmi hans, en
vorum ekki með hýrari há en svo, að við
höfum báðir steingieymt því, hvernig á
að tjalda. Við byrjuðum á því að setja
upp súlurnar og festa niður toppstögin,
með þeim árangri, að allt ætlaði hvað
eftir annað að fjúka út úr höndunum á
okkur. Að lokum höfðum við þó af að
Við sæluhús Ferðafélags Akureyr-
ar í Herðubreiðarlindum. Herðubreið
gnæfir á bak við, hrein og tíguleg.
Ú Heimasæturnar frá Svartárkoti og
Víðikeri voru hvergi bangnar, og stóðu
karlmönnum (a. m. k. sumum) full-
komlega á sporði.