Vikan - 14.01.1965, Side 12

Seytján ára ökumaður - hann hlaut au
Jimmy Franklin vissi ekki
hvernig slysið vildi til. Hann
hafði ekið varlega. Seytján ára
unglingur, sem áður hafði vald-
ið tveimur smáslysum, varð að
aka gætilega. Svo var hann líka
nýbúinn ag fara framlijá árekstri
á Lake Boulevard — lögreglu-
bílum, sjúkrabil og mannfjölda
— og umhugsunin um það hélt
fcrðinni niðri og athyglinni vak-
andi.
Kvöldið var heiðskírt, ávalar
beygjurnar á hæðununum á
Dutcli Road voru þurrar og það
var lítil umferð. Hann ók fram
á nýjan og dýran bil á um tutt-
ugu og fimm mílna hraða. „Mrs
Murphy“ sagði liann. Hann
þekkti bílinn og þekkti öku-
manninn. Hún var gift bezta
viðskiptavini föður hans. Hann
ók á eftir henni dálitla stund
og velti því fyrir sér, hvers
vegna hún væri að læðast þetta
áfram. Svo jók hann hraðann
og fór fram úr henni, en gaf
nánar gætur að hverri hættu,
sem von gæti verið á við næstu
beygju. Hann beygði í tæka tið
yfir á hægri akreinina.
Hún var með framljósin á
háa geisla og þau glömpuðu á
speglinum hans og blinduðu
andartak, en ekki nógu lengi
til að valda honum vandræðum.
Það kom enginn bill á móti, svo
að það var engin ástæða til að
flýta sér yfir. Hann hafði far-
ið að öllu rétt og með gát, en
þó var hann varla kominn yfir
rákina á miðjum veginum, þeg-
ar eitthvað skall á bílinn hans
með ofurþunga.
Hann hljóðaði, orðlaust skelf-
ingaróp. Hann missti stjórn á
bílnum, hjólin sörguðu þurrar
steinhellurnar og stýrið snerist
í höndum hans. Jimmy gat ekki
hugsað i örvæntingu sinni, hann
gat aðeins barizt af eðlishvöt og
örvilnan, en sú barátta var háð
af kappi.
Billinn var næstum farinn á
hliðina, en mcð herkjnm tókst
honum að halda jafnvæginu. Þá
byrjaði bíllinn að hendast af
einni vegarbrúninni á aðra, aft-
urendinn kastaðist fram og aft-
ur, en framendinn virtist leita
af ákefð i skurðina meðfram
veginum báðum megin.
Hann áttaði sig á því, að
framljós höfðu glampað á víð
og dreif um trjákrónurnar á
hægri helmingi vegarins, og nú
heyrði hann skell bak við sig.
Honum varð óglatt eins og hann
hefði orðið fyrir högginu, en
hann var of önnum kafinn við
að halda bílnum á réttum kili
til þess að gefa því frekari gaum.
Loks hætti bíllinn að liendast
vikan 2. tbl.
ekki. „Þér getið meitt hana illa.“
„Hún er þegar hættulega
meidd! Hún er....“
Jimmy ruddist fram hjá mann-
inum og beygði sig inn i bilinn.
Sjónin fyllti hana ógleði, og fæt-
urnir riðuðu undir honum. Mrs.
Murphy hafði verið mjög lag-
leg kona, tuttugu og fimm eða
sex ára, með sítt, Ijóst hár og
dimmblá augu. Hún hafði verið
leikkona eða eitthvað þvílikt, og
það hafði verið talað mikið um
hana eftir að hún giftist Mr.
Murphy. Jimmy liafði ekki lagt
eyrun við þvaðrinu, hann lagði
ekki mikið upp úr öllu sem fóllc
sagði, og það var að minnsta
kosti ekki mikilvægt á þessari
stundu.
Andlit hennar hafði lent á
stýrinu. Hún hálflá í sætinu,
meðvitundarlaus og andaði
þungt. Það var mikið blóð á sæt-
inu, í hári hennar og framan
í henni, og enn blæddi úr henni.
Jimmy stóð þarna máttvana af
skelfingu og fálmaði út í loftið
án þess að vita hvað hann gerði.
En svo áttaði hann sig skyndi-
lega. Hann dró höfuðið út úr
bílnum og sneri sér að litla
manninum.
„Kallið á lækni!“ sagði hann.
„Náið í sjúkrabíl!“
„Hvers vegna ég? Ég....“
SLYS A HRAÐBRAUTINNI
EFTIR JOHN OG WARD HAWKINS
fram og aftur. Þegar hann rann
aftur beint fram, notaði Jimmy
bremsuna — ekki snögglega,
steig varlega á hana — og stanz-
aði bílinn tvö hundruð metra
frá slysstaðnum. Titrandi og
máttlaus af áfallinu gat hann
ekki hreyft sig andartak. Svo
fékk hann aftur fullt vald yfir
sér.
„Mrs. Murphy“ sagði liann
liásum rómi.
Hann opnaði bílhurðina með
liörðu höggi, kastaði sér út um
hana og reikaði út á veginn. Bak
við hann var vegurinn myrkur
og auður. Hann hrópaði nafn
konunnar aftur og hljóp í þá
átt — grannur og renglulegur
piltur með hraða örvæntingar-
innar. Bíll konunnar liafði far-
ið út af veginum hægra megin,
runnið niður dálítinn halla og
lent á trjáþyrpingu. Hann hafði
skollið hart á tvö tré. Krómi
skreytt framhliðin var beygluð,
og löng og gljáandi vélarhlífin
stóð opin móti himnir.um. Fram-
ljósin loguðu ekki lengur og voru
öll í molum, en stefnuljósin lýstu
dauft i myrkrinu. Þegar Jimmy
leit niður af vegarbrúninni, sá
liann að maður var kominn að
bílnum.
„Er hún særð?“ kallaði hann
óttasleginn.
Maðurinn hallaði sér inn i bil-
inn. Hann rétti úr sér og horfði
á Jimmy. „Já, hún er særð.“
Hann sneri sér aftur að bílnum.
Jimmy gekk niður brekkuna
óstöðugum, löngum skrefum. Það
var næg birta innan úr bílnum
og frá stjörnunum og nýju tungli
til þess að sjá manninn, sem
hafði orðið á undan honum að
bílnum. Iiann var í verkamanna
buxum, vesti og stutterma skyrtu
— lítill, visinn maður, nærri
fimmtugu. Hann var að reyna
að draga hreyfingarlausan lík-
ama konunnar út úr bílnum.
Jimmy þreif í öxl hans.
„Hreyfið liana ekki!“ Hann
hafði lært lijálp í viðlögum í
skólanum og vissi, að slíkt mátti
„Vegna þess að ég má ekki
fara héðan!“ öskraði Jimmy
til hans. „Það er húsaþyrping
hinum megin við veginn! Farið
þangað og komizt i síma! Seg-
ið þeim að koma á Dutch Hill
Road, rétt við Fertugustu og
sjöundu. í guðs hænum, flýtið
yður!“
Maðurinn starði á Jimmy með
opinn munn, snarsneri sér svo
við og klifraði upp brattann.
Hann komst upp á veginn og
byrjaði að hlaupa. Jimmy sneri
sér aftur að særðu konunni.
Hann reyndi af öllum mætti að
vinna bug á skelfingu sinni, og
hugsa skýrt. Blæddi úr slagæð?
Nei, svo virtist ekki vera. Jimmy
reif sig úr jakkanum og breiddi
hann ofan á liana. Hann fór úr
skyrtunni og reif liana i ræm-
ur, sem hann notaði til að þerra
andlit konunnar.
Bílarnir þutu framhjá uppi á
veginum, ökumenn þeirra gáfu
sér ekki tima til að gefa gaum
að þeirri sögu, sem lá að baki