Vikan - 06.01.1966, Blaðsíða 5

Þessir gegndu sérstökura hlutv. í guðþjónustunni, 0
t.f.v.: Kristinn Guðjónsson, klæðskeri, Ottó Mich-
elsen, forstjóri, sr. Ólafur Skúlason, sóknarprestur,
Hermann Ragnar Stefánsson, danskennari, Guð-
mundur Hansson, framkvstj., Jónas Hallgrímsson,
skriístofumaður, Helgi Eysteinsson, verzlunarmaður.
Hermann Ragnar Stefánsson í ræðustól.
Hinn 17. október síðast liðinn var haldin leikmanna-
mcssa í Bústaðasókn á vegum Bræðrafélags safn-
aðarins. Tilgangur messunnar var að benda á á-
byrgð allra safnaðarmeðlima í flutningi guðsþjón-
ustunnar. Guðsþjónustan fór þannig fram, að einn
las bænina í upphafi guðsþjónustunnar, annar
stjórnaði víxllestri fyrir prédikun, þrlðjl las pistii-
inn og fjórði flutti guðspjalllð, fimmtl prédikaði og
sá sjötti stjórnaði víxllestri eftir prédikun. Sóknar-
presturinn, séra Ólafur Skúlason, fór aðclns með
blcssunarorðin undir lok messunnar.
Messugjörð á þennan hátt er að formi til nokkuð
frábrugðin vcnjulegum guðsþjónustum, til dæmls
er ckkert tón í henni, og fleira mætti til telja. i
stuttu viðtali við séra Óiaf sagði hann, að hann
hefði kynnzt þessu formi guðsþjónustu, þegar hann
var prestur í Ameríku, en í lútliersku kirkjunni
þar eru leikmannasunnudagar árlega, og sagðlst
hann langa til að koma því þannig á í sinni sókn.
Nýbreytni þessi hcfði mælzt mjög vel fyrlr og
kirkjusókn hcfði engu verið líkari en því sem
tíðkast á aðfangadagskvöld.
Hér á eftir fer prédikun sú, sem formaður Bræðra-
félags safnaðarins Hermann Ragnar, danskennari,
fiutti við þetta tækifæri:
Hefur þú nokkurn tfma brotið heilann um,
hvað sé eiginlega tilgangur lífsins? Hvernig
lifum við hamingjusömu lífi? Hvað gefur líf-
inu mest gildi?
Er það auður og völd, eða ónægjan af samskift-
um okkar við annað fólk? Já, hversu oft veltum
við ekki þessu fyrir okkur, en finnum sjaldan hið
rétta svar.
Eg lagði þessa spurningu einu sinni fyrir unga
kunningja mína. Einn svaraði: .,Ég vil njóta lífsins,
gera það sem mér sýnist, án þess að taka tillit til
þess hvað aðrir hugsa, lífið er mitt". Annar sagði:
„Ég vil lifa í samfélagi við aðra menn til aö skapa
betra mannfélag og með þvi einnig betri manneskj-
ur". Sá þriðji sagði: „Trúin gefur lífi mínu gildi,
ég vil hafa eitthvað, sem ég get reitt mig á. Ég
veit að Guð er til, það veitir mér öryggi og líf-
inu tilgang". Þetta voru nú svör minna ungu vina.
Já, — hvar leitum við lífshamingjunnar? Napoleon
öðlaðist allt, sem menn yfirleitt þrá, tignarstööu,
völd og auðæfi. Þó sagði hann á St. Helena: „Ég
hef aldrei verið hamingjusamur sex daga í röð".
Aftur á móti skrifaði Helen Keller, sem var blind,
heyrnarlaus og mállaus: „Lífið hefur verið svo dá-
samlegt".
Ég las fyrir nokkrum árum eftirfarandi setningu
í bók: „Þú ert ekki það, sem þú heldur að þú
sért, heldur það sem þú hugsar". Þessi setning
festist mér svo í huga, að ég held ég gleymi henni
aldrei. Lif okkar mótast vissulega af hugsunum
okkar. Ef við hugsum fagrar hugsanir, verðum við
hamingjusöm. Dapurlegar hugsanir gera okkur
dapra, kviðvænlegar hugsanir gera okkur óttasleg-
in. Ef við höldum að eitthvað fari út um þúfur, fer
Leikmannamessa i Bústaðasókn
það sennilega út um þúfur. Ef við veltum okkur í
sjálfsmeðaumkun, munu allir fá leiða á okkur og
forðast okkur.
„Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig“,
var lesið úr heilagri ritningu hér áðan. Hugsum við
nógu oít um þessa þýðingarmiklu setningu úr biblí-
unni, sem bendir okkur á svo ótvíræðan hátt á,
hvernig við eigum að umgangast samferðamann-
inn, eða þá sem við hittum á lífsleiðinni. Hvernig
getum við bezt þroskað hugsanir okkar í þessa átt?
Nýlega las ég í dagblaði einu hér í borginni
dæmisögu, sem mér finnst lýsa þessu vel:
Brezkur aðalsmaður hafði þjón, sem hvern sunnu-
dag fór langa leið til kirkju, hvernig sem viðraði.
Sunnudag einn um hávetur, þegar hríðarbylur var
úti, segir aðalsmaðurinn við þjóninn, hvort það sé
nú nauðsynlegt að hann fari til kirkjunnar í dag í
slíku veðri. Þjónninn svaraði ekki strax, en gekk
að arninum í stofunni og tók logandi kolamolann
úr eldstæðinu og lagði á arinhilluna. Hinn rauð-
glóandi kolamoli varð fljótt svartur. Þá mælti hann:
„Til þess að halda trúnni á Guð minn vakandi,
verð ég að fara til kirkjunnar. — Eins og kolamol-
inn er svartur nú, gæti ég átt á hættu að trú mín
dofnaði og hugsanir mínar stjórnast af þeim kær-
leika, sem Jesús Kristur hefur búið 1 brjósti mínu,
og þá gæti ég ekki þjónað yður eins og mér ber.
Síðan lagði hann svartan kolamolann i eldinn aft-
ur og bætti við: „Nú sjáið þér, hvernig eldur kvikn-
ar í molanum aftur. Það sama gerist hið innra með
mér hvern sunnudag, þegar ég fer til kirkju, og
mér finnst ég ekki geta án þess verið". — Sagan
var ekki lengri, að mig minnir. En segir hún okk-
ur ekki margt?
Eins og ég sagði áður, er þetta aðeins dæmisaga,
en hún er vel þess virði að við hugleiðum hana. Ef
maðurinn ætlar að uppskera eitthvað á hinum nauma
tíma sínum, verður hann að hugsa og reyna að bæta
hag sinn og annarra, þar sem farsæld hans er kom-
in undir framkomu hans við aðra, og farsæld þeirra
undir framkomu þeirra við hann. Ég á aðeins að
ganga veg lífsins einu sinni. Það getur auðveldlega
farið svo, að ég gleymi alveg að njóta augnabliks-
ins, hinnar líðandi stundar. Lát mig þess vegna
gera allt gott, sem ég get, og sýna alla þá vinsemd
og kærleika, sem ég get, og lát mig gera það núna.
Ef slík hugsun býr í huga okkar, lifum við llfinu
velö Við getum verið þakklát við alla og allt.
Þakklæti er ekki meðfæddur eiginleiki heldur á-
unnin dyggð. Ef við viljum að börn okkar séu þakk-
lát, verðum við að kenna þeim það. Minnumst þess,
að eina leiðin til hamingju er að gefa af heilum
hug, án þess að búast við þakklæti.
Jesús sagði, að meginatriðf trúarinnar væru tvö:
að elska guð af öllu hjarta — og náunga okkar eins
og okkur sjálf. Sérhver, sem það gcrir, er trúaður,
hvort sem hann veit það eða ekki.
Kristin trú getur vissulega orðið til gagns. Jesús
sagði: „Ég er kominn til þess, að þið hafið líf og
hafið nægtir". Jesús hafnaði og réðst gegn þunnum
kennisetningum og stirðnuðum helgisiðum, sem var
látið heita trú á hans dögum. Hann var uppreisnar-
maður. Hann boðaði trú af nýrri gerð — trú, sem
búast mátti við að gjörbreytti mannslifinu. Þess
vegna var hann krossfestur. Hann boðaði, að trúin
væri vegna mannsins — ekki maðurinn vegna trú-
arinnar, að hvíldardagurinn væri fyrir manninn,
ekki maðurinn fyrir hvíldardaginn. Hann talaði
meira um ótta en synd. Ónauðsynlegur ótti er synd
— synd gegn því æðra, sælla og djarfara lífi, sem
Jesús hvatti til.
Það sem gerir mann kristinn, er hvorki fólgið 1
því að játa ákveðnar hugmyndir, né fylgja ákveðn-
um reglum, heldur í því að vera gæddur ákveðn-
um anda, eiga hlutdeild í ákveðnu lífi og að hugsa
gott. Sá, scm það gjörir, cr sannkristinn.
Hvert leitum við og hvar höfnum við, þegar erfið-
leikarnir sækja að okkur eða leysa á vanda, sem
okkur í fljótu bragði finnst óleysanlegur. Þar visa
ég til frásagnarinnar af Eisenhower, fyrrverandi
forseta Bandaríkjanna, þegar hann fór flugleiðis til
Englands, sem hershöfðingi í heimsstyrjöldinni síð-
ari, til að taka við stjórn brezku og bandarísku
herjanna. Meðferðis hafði hann aðeins eina bók —
Biblíuna.
Þú skalt elska Drottin Guð þinn, af öllu hjarta
þínu og af allri sálu þinni og öllum huga þínum.
Hugurinn ber okkur hálfa leið. Bænin er aflmesta
tegund orku, sem hægt er að framleiða. Bænin
hjálpar okkur til að koma nákvæmlega orðum að
því, sem amar að okkur. Bænin veitir okkur þá til-
finningu að við berum ekki byrði okkar ein. Bænin
fær okkur til að aðhafast eitthvað. í hvert skifti,
sem við snúum okkur til Guðs í heitri bæn, verðum
við að betri manni.
Hví skyldum við ekki sækja okkur nýjan þrótt
daglega? Hví skyldum við jafnvel blða sunnudags-
ins? Trúin er eitt þeirra afla, sem halda lífinu í
mönnunum og skorti hana með öllu er ógæfan vls.
Spurningunni, sem ég varpaði fram í upphafi máls
míns hefur verið svarað. Svar unga mannsins: „Trú-
in gefur lífi mínu gildi. Ég vil hafa eitthvað, sem
ég get reitt mig á. Ég veit, að guð er til, það veitir
mér öryggi og gefur lífinu tilgang.
Sá, sem sigrast á sjálfum sér, er voldugri en sá,
sem leggur undir sig heila borg.
VIKAN 1. tbl. g