Vikan - 06.01.1966, Blaðsíða 33
Hin vinsælu plast-bréfabindi frá Múlalundi
fást nú í þrem stærðum
LÁTIÐ PLASTBINDI HREINLEGRI, FALLEGRI
FRÁ MÚLALUNDI OG MARGFALT
PRÝÐA SKRIFSTOFUNA - ENDINGARBETRI EN
ÞAÐ BORGAR SIG. BRÉFABINDI ÚR PAPPA.
MÚLALUNDUR XzrriL£!&
bíða. Ég skal aka ykkur alveg að
dyrunum.
Það er það minnsta sem ég get
gert, hugsaði hún. Kannske ætti
ég að fara inn með þeim og sjó
til að drengurinn fói eitthvað heitt
ofan í sig. Vesalingurinn litli, ber-
fættur í ofanálagl
Það var erfitt að komast upp
brekkuna, vegurinn var verri en
Ethel bjóst við. Hún sá varla út um
rúðurnar og var dauðhrædd um
að keyra út af eða að festa sig.
— Nú erum við alveg að koma,
sagði hún og var með augun á
veginum. Þegar hún komst upp síð-
ustu brekkuna og á beina veginn
sem lá að húsinu, sagði hún, glöð
í bragði:
— Við höfðum það! Hvert á ég
nú að aka?
Þau eru hrædd, hugsaði hún. Ég
er viss um að drengurinn er hrædd-
ur, og ég lái honum það ekki. Ég
var dauðskelkuð sjálf. Svo sagði
hún upphátt: — Nú erum við kom-
in alla leið upp, nú er allt í lagi.
Hvert ó ég nú að fara.
Þegar hún fékk ekkert svar sneri
hún sér við. Aftursætið var tómt!
— Jafnvel þótt þau hefðu farið
úr bílnum, án þess að ég tæki eftir
því, var alveg útilokað að þau
gætu horfið svona algerlega. Ég
leitaði og gáði í allar áttir, sagði
Ethel í tíunda sinn við manninn
sinn.
— En bílsætið er alveg þurrt,
svaraði hann.
— Ja-há, þú villt með öðrum orð-
um halda þvf fram að ég hafi (-
myndað mér þetta allt saman. Ég
er nú bara ekki sú manngerð sem
lætur hugmyndaflugið hlaupa í
gönur með sig. Ekki nema það þó,
að búa til gamla konu og sjúkt
barn. Það hlýtur að vera einhver
skýring. Ertu viss um að þú hafir
ekki séð þau, að þau hafi ekki
komið hingað?
— Hlustaðu nú á mig, Jim reyndi
að taka fram í fyrir henni.
— Ég hefi aldrei skáldað upp
neinar sögur, sagði Ethel. — Þú
hlýtur að þekkja mig það vel . . .
— Bfddu andartak, sagði Jim. —
Það getur verið skýring á þessu.
Nokkuð sem mér var sagt. Ég sagði
þér ekki frá þv(, vegna þess að . . .
— Vegna hvers, Jim? Ethel beit
á vörina. — Mér geðjast ekki að
þessu. Hvað er það sem þú vildir
ekki tala um við mig? Eitthvað sem
þú veizt, en ég ekki.
— Það er bara gróusaga. Ég
heyrði hana ( fyrsta sinn sem ég
kom til að l(ta á húsið. Jim leit
undan, hálf hjálparvana, en hélt
svo áfram-. — Það þekkja allir hér
þessa sögu, en fólk talar yfirleitt
ekki um það, ég meina, um svona
hluti . . .
— Jim, sagði Ethel. — Viltu
gjöra svo vel að segja mér það,
straxl
— Það var eitthvað um að litl-
um dreng af Sandersons fjölskyld-
unni hefði verið rænt, eða að hann
hefði á einhver hátt horfið . . . Fólk
hélt því fram að gömul, vitskert
kona hefði rænt honum. Fólkið hér
í nágrenninu talaði mikið um þenn-
an atburð, en enginn vissi í raun
og veru hvað hafði skeð.
Ethel stóð upp og starði á hann.
— Þú átt við að einhver hafi stol-
ið litlu barni, og að ekkert hafi
verið gert. . . ?
— Nei. . . Jú, ég meina .. . Þetta
skeði fyrir sextíu árum síðan.
Næsta morgun talaði Ethel enn-
þá um þennan atburð.
— Þau fundust aldrei, sagði hún
við sjálfa sig. — Allir fóru að leita
og að lokum var þv( slegið föstu
að þau hafi drukknað ( ánni. Það
var svona óskapleg rigning, eins og
nú. Hún horfði á regnið, sem
streymdi niður rúðurnar ( borðstof-
unni.
— Furðulegt, sagði hún, og teygði
sig hlægjandi. — Afturgöngur! Ég
hefi séð tvo vingjarnlega drauga.
Það var ekkert undarlegt að dreng-
urinn væri ræfilslegur. En fyndið!
Fyrst var honum rænt og svodrukkn-
aði hann!
— Hlustaðu nú á mig andartak,
sagði Jim. — Ef ég væri í þínum
sporum, myndi ég reyna að gleyma
þessu. Fólkið hérna í nágrenninu
vi11 helzt ekki tala um þetta.
— Nei, ég hefi orðið vör við það,
enginn sagði neitt við mig. Við eig-
um einkadrauga og svo á ég ekki
að fá neitt að vita um þá. Ég skal
segia þér eitt, ég verð ekki róleg
fyrr en ég fæ að heyra alla söguna.
— Það var einmitt það sem ég
var hræddur um, sagði Jim. — Þess-
vegna sagði ég ekki neitt.
— Látfu ekki eins og asni. Nú
skil ég hversvegna allir voru að
þvæla þetta um veðrið og veginn
í gær. Ég þori að veðja um að allir
hafa verið að springa af löngun til
að segja mér alla söguna. Ó, hvað
ég hlakka til að sjá andlitin á
þeim, þegar þau fá að heyra alla
söguna . . .
— Þú færð ails ekki leyfi til að
ganga um og gorta af þessari
draugasögu þinni...
— Auðvitað get ég það. Nú er-
um ,við orðin reglulegt heimafólk.
Ég hefi fengið að sjá drauga sveif-
arinnar, og í dag ætla ég að fara
til þorpsins og segja öllum frá
þessum atburði, og svo ætla ég að
fá allar upplýsingar sem hægt er
að fá.
— Mér þætti vænt um að þú
gerðir það ekki.
— Ég veit það. En ef ég bíð
eftir að einhver fari að tala um
þetta að fyrra bragði, verður það
til þess að ég fer að halda að mig
hafi dreymt þessi ósköp. Ég get
varla beðið eftir því að komast til
þorpsins og heyra hvað fólkið seg-
ir . . .
Ethel þuklaði um aftursætið áð-
ur en hún steig upp í bílinn. Það
VIKAN 1. tbl. gg