Vikan


Vikan - 06.01.1966, Blaðsíða 31

Vikan - 06.01.1966, Blaðsíða 31
Á heimleið Framhald af bls. 13. um þeirra, sem líklega eru mikið verri á veturna. En mér er óhætt, því að nú er ég orðin sveitakona. Hún yfirgaf þorpið og aðal-þjóð- veginn og beygði svo inn á mold- arveg sem hlykkjaðist milli akra og smábýla og lá svo út að ánni, sem var ört vaxandi og svo sveigði hann til hliðar, upp að Sander- sonshúsinu. Ethel sá húsið þegar hún kom að brúnni. A sumrin var útsýnið lokað af laufskrúði trjánna. Þetta er fallegt hús, hugsaði hún, stolt yfir því að eiga það. Hún var í mjög góðu skapi. Þarna beið þetta fallega hús eftir henni. Fyrir löngu síðan hafði Sander- son selt lóðir öðru megin við hæð- ina. Þar voru smákofar og niður- nídd bændabýli. Fólkið sem bjó þeim megin notaði neðri veginn. Ethel fann til dálítilla ónota þegar það rann upp fyrir henni að landið við efri veginn tilheyrði þeim og engum öðrum, svo að það var eng- inn annar sem þurfti að nota efri veginn. Hann var líklega álitinn einkavegur. Þegar hún ók yfirbrúna leit hún upp og horfði á húsið. — Húsið mitt, hugsaði hún. Nei, hús- ið okkar. Og þá sá hún þau allt f einu, mannverurnar við veginn. Þau stóðu við vegbrúnina, hljóð og nið- urlút í rigningunni. Drottinn minn, hugsaði hún, að þau skuli láta sér detta í hug að standa þarna í þessari rigningu. Hún stöðvaði bílinn. — Viljið þið ekki aka með mér? spurði hún, þegar hún var búin að renna rúðunni niður. Hún sá í gegn- um rigninguna að þetta var gömul kona og lítill drengur, og regnið helltist yfir þau þarna sem þau stóðu við veginn. Ethel sá að dreng- urinn var örvilnaður, hann grét og skalf af kulda, svo að hún sagði reiðilega við konuna: — Flýtið ykk- ur inn í bílinn. Þér getið ekki látið barnið vera mínútu lengur úti í þessu óveðri. Þau störðu á hana, konan skuggaleg, og sögðu ekki orð. Ef til vill var konan heyrnarlaus, hugs- aði Ethel og fór út úr bílnum. Hún var vel varin gegn vætunni, en hana langaði ekkert til að snerta þau. Hún gekk fast að konunni og sagði með skipandi róm: — Kom- ið þér, flýtið yður með barnið inn í bílinn, það er þó þurrt þar. Ég skal aka ykkur hvert sem þér vilj- ið. Ethel sá, sér til mikillar skelfing- ar, að barnið var vafið í teppi ut- an yfir þunn náttföt, og hún varð heitvond, þegar hún sá að barnið stóð berfætt í leðjunni. — Svoná nú, farið strox inn f bílinn, sagði hún, og opnaði hurð- ina að aftursætinu. — Skiljið þér mig ekki, farið þér inn í bíiinn! Þegjandi rétti gamla konan barn- inu höndina. Augu henncr voru galopin og störðu framhiá tthel. Barnið gekk að bílnum og gamla konan fylgdi eftir. Ethel varð æst, þegar hún sá litlu beru fæturna vaða í gegnum leðjuna, og hún sagði við konuna: — Þér ættuð að skammast yð- ar. Ég er viss um að barnið verð- ur dauðveikt af þessu volki! Hún beið með að setjast, þang- að til þau voru komin inn í aftur- sætið, þá skellti hún hurðunum aft- ur. Hún reyndi að virða þau fyrir sér í speglinum, en þau settust svo langt út í hornið að hún gat ekki séð þau. Hún sneri sér við. Barnið hjúfraði sig upp að gömlu kon- unni. Hún horfði beint fram og and- litið var skuggalegt, einna líkast steingervingi. — Hvert ætlið þið að fara? spurði Ethel. — Hvert á ég að aka ykkur? Barnið verður að komast sem fyrst í húsaskjól og fara ( þurr föt. Ég skal aka ykkur hvert sem þér viljið. Segið bara til. Gamla konan opnaði varirnar og röddin var þreytuleg og hljómlaus: — Til Sandersons hússins. Til Sandersons, til okkar, hugs- aði Ethel. Til að heimsækja okkur? Svo datt henni í hug að gamla fólkið á þessum slóðum kallaði auð- vltað alla landareignina Sander- son, öll litlu húsin, og hún var hreykin með sjálfri sér. Rödd henn- ar var miklu þýðari þegar hún spurði: — Eruð þið búin að standa lengi þarna? — Já, svaraði gamla konan, og rödd hennar var fjarræn og von- leysisleg. Líf þeirra hlaut að vera ákaf- lega aumlegt. Að hugsa sér hvað það hlaut að vera raunalegt að vera svona gömul og þreytt, og standa svo úti í þessu óveðri, til að bíða eftir að einhver aki fram- hjá. — Þið skuluð komast fljótlega heim, sagði hún hlýlega og setti bílinn í gang. Hann spólaði ( slepj- unni, en svo komst hann 6 fast og hún ók hægt upp hæðina. Vegur- inn var hræðilegur, rigningin jókst og afturhluti bílsins var ótrúlega þungur. Eins og hann væri hlaðinn járni, hugsaði Ethel. — Hvernig líður drengnum? spurði hún og reyndi að koma auga á þau í speglinum. Hún varð að beina allri athyglinni að akstrinum svo hún þorði ekki að líta við. — Hann vill komast heim, sagði gamla konan. — Það skil ég vel. Segið hon- um að þess verði ekki langt að ADVOKAT VIMILAi; - NtlÍTIYIM.AIt Advokat vindill :Þessi vind- ill er þægilega oddmjór; þó hann hafi öll bragðein- kenni góðs vindils, er hann ekki of sterkur. Lengd: x 12 mm. Advokat smávindill: Gæð- in hafa gert Advokat einn útbreiddasta smávindil Danmerkur.Lengd: 95 mm. SKANDINAVISK TOBAKSKOMPAGNI Leverandor til Det kongelige danske Hof VIKAN 1. tbl.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað: 1. Tölublað (06.01.1966)
https://timarit.is/issue/298675

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

1. Tölublað (06.01.1966)

Aðgerðir: