Vikan - 06.01.1966, Blaðsíða 36

Gömlu dansarnir:
Laugardaga og fimmtudaga.
TPöhSCG’Qte' Nýju |jansarnjr;
Sunnudaga, mónudaga, þriðjudaga,
miðvikudaga og föstudaga.
K
V
0
L
D
I
H
V
E
R
J
U
Heildsölubirgðir: KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ
slysi ó veginum, svaraði hún.
— Á gamla Sandersonsveginum?
Hendur búðarmannsins stöðvuðust
á borðinu. — Slysi?
Ethel opnaði munninn, en lok-
aði honum strax aftur.
— Jó, ég var næstum orðin fyr-
ir slysi, sagði hún svo. — Bíllinn
rann . . .
— Við notum yfirleitt ekki þenn-
an veg, sagði búðarmaðurinn. Ethel
ætlaði að spyrja hann um eitt-
hvað, en hætti við það.
— Þessi vegur hefur vont orð á
sér hér í sveitinni, sagði hann. —
Hvað vantar yður í dag?
Ethel hugsaði sig um, svo sagði
hún: — Þvottaklemmur, ég held mig
vanti fleiri þvottaklemmur. En svo
að við tölum aftur um Sandersons-
veginn .. .
— Já? Búðarmaðurinn sneri baki
( hana.
— Það var ekkert, sagði Ethel.
— Þvottaklemmur, já, gjörið þér
svo vel. Hann lagði kassa á borð-
ið. — En meðal annarra orða, ætl-
ið þið hjónin að koma á kirkju-
bazarinn annað kvöld?
— Já, það getið þér bókað, sagði
Ethel Slone.
'★J
Skjaldmeyjarnar í
Dahomey
Framhald af bls. 17.
fengu þær til umráða þau beztu
skotvopn, sem fáanleg voru. Þær
sem ekki áttu kost á byssum voru
vopnaðar sverðum, spjótum, söx-
um og bogum. Oðruhvoru leigðu
konungarnir einhvern evrópskan
ævintýramann til að betrumbæta
þjálfun þessa uppáhaldsliðs síns.
Aginn í því var ekki síður strang-
ur en hjá frönsku Utlendingaher-
sveitinni; var þeim með öllu fyrir-
boðið að umgangast karlmenn í
hernum nema í orrustum.
Endrum og eins bauð konungur
amerískum og evrópskum viðskipta-
vinum sínum neðan af ströndinni
til að fylgjast með hinum árlegu
heræfingum skjaldmeyjanna. Þess-
ir gestir, sem mestanpart voru út-
þvæld fórnardýr hitasóttar þeirrar,
sem mjög hrjáði hvíta menn þar um
slóðir og gegnsósa af gindrykkju,
komu til baka með æsandi sögur
af leggjalöngum skjaldmeyjum,
hverra brjóst nakin og yndisleg
risu og hnigu í takt við fótaburð
þeirra á hergöngu. Þó voru þeir
enn hrifnari af þeim erótísku döns-
um, sem hinar nöktu valkyrjur
stigu, sveiflandi stöfum og grímu-
búnar, þegar hefja skyldi herleið-
angur.
Væru skjaldmeyjarnar afbragð
af konum að vera, þá var þó ágæti
þeirra enn meira á sviði hernaðar-
íþróttarinnar. Þær voru óþreytandi
á hergöngum og afburða leiknar
að smjúga gegnum víglínur fjand-
mannanna. Meginmarkmið her-
ferða þeirra varð um sfðir að her-
taka fólk til hneppingar í þræl-
dóm. Þær læddust gegnum runn-
ana, umkringdu þorpin að nætur-
lagi og réðust á þau í dögun. Ár-
ið 1892 voru þær að vísu færri
en stundum áður, en vígleikni þeirra
hafði hvergi dvínað.
En liðsmenn Útlendingahersveit-
arinnar, sem lögðu upp frá Oran,
voru sannfærðir um að allt væri
þetta lýgi.
Þeir sigldu út á milli stöpla Her-
kúlesar og suður eftir grænu At-
lantshafinu, framhjá háum tindi
Teneriffa sem flaut í himninum eins
og fjöður. Framhjá belti storms og
stillu, framhjá Palmashöfða og
austur með ströndinni, sem mörk-
uð var þremur línum brims, fjöru
og frumskógarjaðars. Þann tuttug-
asta og þriðja ágúst varpaði skip
þeirra akkerum, og daginn eftir
reru hermennirnir gegnum organdi
brimið á eintrjáningum. Þegar upp
á ströndina kom, slógu þeir tjöld-
um í nágrenni smáþorps að nafni
Cotonou og fundu sig þá stadda
í allt annarri Afríku en Útlendinga-
herdeildin hafði séð til þessa.
Handan fjörunnar voru svört lón
og víðáttumikil mangróvefen, og
handan fenjanna tók' við þéttur
frumskógurinn, rakur af gufu. í
þessum vota hita var suðið í billj-
ónum skordýra nánast óþolandi
hávaði í eyrum manna, sem vanizt
höfðu þögn eyðimerkurinnar. Þeg-
ar nótt gekk í garð varð þessi há-
vaði enn geigvænlegri, því þá bættu
hann upp drunur ( krókódílum og
ýlfur í öpum, auk músatísts og uglu-
væls.
Yfirmaður alls leiðangursins var
Alfred Dodds hershöfðingi, múlatti
fæddur í Senegal. Hann hafði á-
kveðið landgönguna á því tímabili,
sem varð hvað þurrviðrasamast þar
á ströndinni, en því lauk nálægt
miðjum september. Þegar hér var
komið sögu, var þegar farið að
draga úr blæstri hinna þurru vinda
og hið raka mistur yfir lónunum
varð þykkra með hverjum degi sem
leið. Og með hverju kvöldi sem leið
urðu rjóma- og appelsínugulu ský-
in, sem þöktu mikinn hluta himin-
hvolfsins, fyrirferðarmeiri og öðru
hvoru leiftruðu eldingar meðal
þeirra. Þegar þessir skýrisar hefðu
náð saman yfir allt himinhvolfið,
myndi hellirigna í strandhéruðun-
um.
Af miklum dugnaði safnaði
Dodds að sér á skömmum tíma um
fimm þúsundum afrískra burðar-
manna, og síðasta dag ágústmán-
aðar silaðist óralöng lest leiðsögu-
manna, farangursher, liðsmanna úr
Útlendingahersveitinni, tirailleurs
og nokkurra franskra herflokka út
úr Cotonou. Afrískir njósnarar fóru
fremstir, en fast á hæla þeim kom
deildin úr Útlendingahersveitinni.
Dodds vissi vel, að engir vígamenn
franska hersins stóðu þeim görp-
um á sporði, hvort heldur var (
sókn eða vörn, og þessvegna hafði
hann óskað eftir þeim í lið sitt.
Á eftir þessari framvarðarsveit lið-
aðist svo afgangur lestarinnar eins