Vikan - 06.01.1966, Blaðsíða 17
UPP ÚR GRASINU FRAMAN VSÐ SKOTGRAFIR ÚTLENDINGA-
HERDEILDARSNNAR RSSU ÖSKANDS KONUR MEÐ NAKIN
BRJÖST. SEM ÞÆR GEYSTUST FRAM, LJÓMUÐU OLÍU
SMURÐSR LÍKAMIR ÞESRRA í MÚRGUNSÖLINNI, SVO FJAND-
MENN ÞESRRA FENGU OFBSRTO í AUGUN. EFTÍR ALLT SAM-
AN VAR ÞAÐ ÞÁ SATT, SEM ÞESM HAFÐI VERSÐ SAGT UM
SKJALDMEYJARNAR I DAHÖMEY.
eitihvað sjö hundruð til þúsund eiginkonur og
var þaS skiljanlega nokkrum erfiSleikum bund-
iS fyrir hann aS gegna eiginmannsskyldunum
viS þœr allar, þótt hann hafi sjálfsagt veriS
mesta karlmenni. Flestar kvennanna áttu því
langa og leiSinlega daga ( kvennabúrinu, sem
geldingar höfSu strangan vör® um. A8 lokum
báSu þær káng sinn og ektamann um leyfi tll
aS skreppa á veiSar sár til dægrastyttingar.
Hann ták því vel, ef þaS m»tti verSa til aB
hann fengi frekar friS fyrir þeim, en þverták
aS þær færu aS þvælast eitthvaS út ( buskann
í fylgd karlmanna. Þær voru þó eiginkonur
HANS, þegar allt kom til alls. Hann samþykkti
því loks aS þær fengju aS veiða í hópum sér,
sem enginn karlmaSur fylgdi. Þær reyndust af-
burSa veiSimenn og hin margrómaSa kvenlega
slægS varS mörgu dýri merkurinnar. aS fjör-
tjóni.
Þær höfSu óskaplega gaman af drápinu og
fóru fljótlega aS ræða þaS sín á milli, hvort
ekki væri enn skemmtilegra aS drepa menn. Þeir
báSu kónginn aS lofa sér meS í str(S, og lét
hann það gott heita. Framan af þjónuSu þær
sem nokkurskonar varaliS, en stríSsreynsla
þeirra óx og þœr urSu þjálfaSir vígamenn.
Hvenær sem þær hertóku myndarlegan kven-
mann, tóku þær hann einfaldlega ( sinn hóp,
enda fór þeim hraSfjölgandi.
Sumir Dahómeykonunga virSast hafa gengið
aS eiga allar sínar amasónur, en þegar tala
þeirra var komin upp ( tíu þúsund, náSi slíkt
auðvitað engri áft. Um hríS urSu skjaldmeyjarn-
ar aS lifa einlífi, en þaS stóS ekki lengi. Eftir
því sem liSstyrkur þeirra og herleikni óx, gerðist
vegur karlmanna í Dahómeyher minni. Þeir höll-
uðust meir og meir aS því viShorfi, aS þaS borg-
aði sig bezt að láta kvenfólkiS um bardagana.
Og þaS barSist framúrskarandi vel. Skjald-
meyjahernum var skipt í deildir, og voru fjög-
ur hundruS í hverri. Deildunum stýrSu liSsfor-
ingjar, sem auSvitaS voru líka konur; báru þær
hvítan höfuSbúnaS tign sinni til áréttingar. Hver
deild hafSi eigin fána auk sveitar trumbuslag-
ara og regnhlífar, sem var helgitákn. Blómi
skjaldmeyjanna myndaSi KfvörS konungs og
Framhald á bls. 36.