Vikan - 06.01.1966, Blaðsíða 40
BRIDGESTONE
Qleðilegí nýár!
" " 'i.jrtíiiuí.
,
í
I
rólega, bíðandi dauðans.
„Mére tle Diue"! æpti kappinn úr
Útlendingahersveitinni. „Abandonn-
ei-vouz"! Hann hafði endaskipti ó
rifflinum og beindi byssustingnum
að hálsi hennar. „Comprenez"?
Hún baðaði út höndum á sér-
kennilegan hátt og hreyfði sig svo
ekki frekar. Hann fiarlægði byssu-
stinginn frá hálsi hennar og gekk
aftur á bak, en hún leit aðeins á
hann óræðum augum og gerði ekki
minnstu tilraun til að rísa upp.
Hinir hermennirnir, sem sáu
hvað gerðist, æptu upp yfir sig af
kátínu. Þetta andskotans kvenfólk
gafst þá upp, svo fremi það væri
yfirunnið á drengilegan hátt! Og
þeir hrópuðu hver í kapp við ann-
an: „Abandonnez! . . . Abandonn-
ez-vouz"! Einn vígamaður úr Út-
lendingahersveitinni, sem særzt
hafði á handlegg, greip um fætur
einnar skjaldmeyiarinnar, kippti
henni flatri, afvopnaði hana og
settist svo ofan á hana. Þar sat
hann svo skellihlæjandi og þrýsti
fingrum að blæðandi sári sínu.
Ekki vildu þó allar skialdmeyj-
arnar gefast upp. Sumar féllu. Aðr-
ar vörðu undanhald Dahóma (
gegnum Koto af mikilli hreysti. En
þegar Útlendingahersveitin hafði
hreinsað þorpið, voru engu að síð-
ur nokkrir tugir skjaldmeyia fangar
hennar.
Hinar sigruðu konur sátu ( hvirf-
ingu og lutu höfðum, en hermenn-
irnir söfnuðust saman hringinn í
kringum þær, störðu á þær forvitn-
islega og hnipptu hver ( annan.
Þessar skialdmeyjar voru ekki bein-
línis fegurðardísir eftir frönskum
smekk. Það gerði liturinn fyrst og
fremst; sumar voru líka flatnefiað-
ar og allar voru með rakað höfuð
og hvesstar tennur. En líkamir
þeirra voru sterklegir og tígulegir,
og jafnvel á þessari stund uppgjaf-
ar og ósigurs var yndisþokki þeirra
furðumikill. Kannski er það sá ynd-
isleiki, sem skapazt af hugrekki og
bardögum, sem gerir þær aðlað-
andi, hugsaði að minnsta kosti einn
hermaður. Það skipti ekki máli að
þær þefjuðu af svita og pálmaolíu
og voru ataðar ryki og blóði; þvert
á móti virtist þetta gera yndisleika
þeirra enn augljósari. Þær voru
guðlausar, en engu að síður hafði
Guð skapað þær,- þær voru mann-
dráparar, en af atvinnuástæðum
fremur en sannari þörf hjartans.
Svo sannarlega minntu þær ekki
svo lítið á liðsmenn Útlendingaher-
sveitarinnar!
— Jæja, sagði einhver. — Það
er bezt að gefa þeim vatnssopa.
Margir réttu fram vatnskrúsir sín-
ar, en skjaldmeyjarnar tóku ekki
við þeim og svipur þeirra var ekki
laus við tortryggni. Þá drakk einn
hermaðurinn teyg úr krúsinni sinni
og rétti hana síðan næstu skjald-
mey. Hún bar hana að vörum sér
°g drakk af áfergju og rétti síðan
þeirri næstu.
— Jæja, sagði annar hermaður.
— Það er bezt að klína einhverju
yfir sárin á þeim. Hermennirnir
gengu nú meðal skjaldmeyjanna
með bráðabirgðasárabindi. Stúlk-
urnar fúlsuðu við joðlyktinni, en
þegar sár þeirra voru bundin, fóru
þær að brosa. Þær virtu fallegu
hvítu umbúðirnar fyrir sér glaðar
í bragði og skvöldruðu heilmikið
sín á milli.
Einhver náði ( burðarmann, sem
var mæltur á það afbrigði pidsjin-
ensku, sem talað var niðri á strönd-
inni. Sem annar túlkur var feng-
inn einn hermannanna, sem talaði
ensku. En að hverju áttu þeir að
spyrja skjaldmeyjarnar og hvað
áttu þeir að segja þeim?
— Segið þeim, sagði einhver, að
fleygja þessu andstyggðar beina-
drasli, sem þær hafa hangandi við
beltisstað. Allir voru á einu máli
um, að þetta væri ágæt byrjun.
Skjaldmeyjarnar tóku hinsvegar
að hrista höfuðið og yggla sig.
Ein, sem bar hinn hvíta foringja-
höfuðbúnað, hélt langa ræðu til
svars og var hvöss í máli. Burðar-
maðurinn vék sér að hermannin-
um, sem enskuna talaði.
— Þær segja þið miklir hermenn.
Þið ekki segja eins um þær. Þær
segja ykkur sannan munn (sann-
leikann). Það siður hér að bera
bein. Beinin af þeirra óvinum, tek-
in í stríði. Þær segja þið líka bera
hluti tekna af óvinum ( stríði.
Þið ekki vilja láta taka þá af ykk-
ur. Því miklir hermenn ekki vilja
missa sæmd.
Þegar hermaðurinn enskumœl-
andi hafði lokið við að snúa pistl-
inum yfir á frönsku, samþykktu
félagar hans allir, að skjaldmeyj-
arnar skyldu fá að halda boinun-
um sínum, fyrst þau væru þeim svo
mikilvæg.
— Spyrjið þær, sagði einhver,
hvort þær viti hvað þær eigi nú (
vændum?
Þegar burðarmaðurinn hafði
þýtt spurninguna á mál innfæddra,
hvtsluðust skjaldmeyjarnar á um
hr(ð. Að lokum svaraði liðsforingi
þeirra:
— Þær halda kannski þið allir
.... þær allar mikið. Burðarkarl-
inn ranghvolfdi augunum. — Svo
þið drepa þær. Þær ekki líka það.
Sumir hermannanna hlógu en
aðrir grettu sig, og að lokum tók
undirforingi einn til máls og sagði,
að þeir myndu áreiðanlega ekki
gera þetta, þv( þeir væru heiðar-
legir menn. Hann glórði illskulega
á félaga sína. Jæja, fjandinn hafi
það, hvað skjaldmeyjunum viðvék,
þá voru þeir . — Jæja þá, spyrj-
ið þær hvað þær telji að eigi að
gera við þær.
4Q VIKAN 1. tbl.