Vikan - 06.01.1966, Blaðsíða 37
og slanga. ( hverjum áfangastað
var hópur hermanna og burðar-
karla skilinn eftir til að koma upp
birgðastöðvum ( kjölfari hersins.
Förinni var heitið til Abómey,
höfuðborgar Behasins kóngs, og var
skásta leiðin þangað um hundrað
og fimmtíu míla löng. Lá hún [
gegnum illfær fúafen, sem menn
sukku oftlega niður í upp að mitti,
áður en félögum þeirra lukkaðist
að kippa þeim upp úr. Moskító-
flugur, höggormar og hitasótt voru
framan af skæðustu óvinirnir, sem
Frakkar mættu í þessu annars held-
ur óvinsamlega landi. Fljótlega
tóku þeim og að berast að eyrum
morgni þess átjánda september í
nágrenni þorps að nafni Dogbax.
Þá var liðstyrkur Dodds aðeins orð-
inn um tvö þúsund manns; hinir
voru sjúkir eða höfðu verið skild-
ir eftir til að koma upp birgða-
stöðvum. Síðustu mínútuna fyrir á-
hlaupið voru runnarnir umhverfis
herbúðirnar þögult ríki skordýr-
anna. En á næsta andartaki buldu
við slíkar drunur af skotum úr
múskettum og rifflum, að því var
Ifkast að púðurtunna hefði sprung-
ið í loft upp.
Upp úr grasinu framan við skot-
grafir Utlendingaherdeildarinnar
risu öskrandi konur með nakin
upp úr skotgröfunum, og höfðu það
í huga að flýja frá skjaldmeyjun-
um, eins og þær væru hefnigjarn-
ar eiginkonur. Þegar Faurex kólónel
sá fylkingu þeirra víkja, þaut hann
fram á meðal þeirra og reyndi að
telja í þá kjark. I sömu svipan varð
hann fyrir skoti og féll til jarðar,
særður til ólífis. Sá atburður varð
til þess, að hermennirnir komust
að nokkru leyti til sjálfs sín.
Þeir ruddust fram á móti skjald-
meyjunum með brugðnum byssu-
stingjum. En þrátt fyrir fall for-
ingja síns gátu þeir ekki fundið
til neinnar bardagareiði, og þeim
fannst verk sitt viðbjóðslegt. Skjald-
Einhvernveginn tókst Útlendinga-
herdeildinni að hrinda áhlaupinu.
Hinum megin við herbúðirnar réðust
karlmenn úr her Behasíns til at-
lögu, en sú árás var ekki hættuleg
og var henni hrundið af herflokk-
um skipuðum Frökkum og titraille-
urs. Skjaldmeyjarnar fylktu því næst
liði aftur og gerðu annað áhlaup,
og aftur hrundu kapparnir úr Út-
lendingaherdeildinni því, þótt þeir
tækju sér það nærri. En þetta ó-
þreytandi kvenfólk fylkti aftur og
aftur og gerði hvert áhlaupið öðru
harðara næstu klukkustundirnar. Þá
höfðu þær loks fengið nóg og hörf-
uðu undan inn í runnana, berandi
OPUS-IO SETTIÐ
hefir vakið mikla athygli sakir fegurðar og vandaðs frágangs. OPUS-IO er teiknaS af
Árna Jónssyni húsganga-arkitekt. — Efnið er þrautvalið TEAK og kantlímingin er úr
þykku, massivu teak. Botninn er heill og verndar dýnuna frá skemmdum. Tvær lengdir
og breiddir fáanlegar.
HUSGAGNAVERZLUN ÁRNA JÓNSSONAR
Laugavegi 70 — Sími 16468.
holar drunurnar frá merkjatrumb-
um Behasíns. Þar eð þetta sím-
skeytakerfi frumskógarins var stöð-
ugt í gangi dag sem nótt, vissu
þeir að ferðum þeirra var veitt ná-
kvæm athygli, en þeir höfðu ekki
hugmynd um hvenær á þá yrði
ráðizt. Dodds átti þess alls engan
kost að frétta nokkuð af styrkleika
dahómska hersins eða staðsetningu
hans. Því varð hann að fara fram
með ýtrustu varkárni. A hverju
kvöldi sló herinn tjöldum f ferhyrn-
ing og gróf skotgrafir umhverfis,
auk þess sem bál voru kynnt til að
lýsa upp nágrennið. Við hverja dög-
un biðu hermennirnir spenntir eft-
ir árás, sem þeir gátu átt von á á
hverri sekúndu, unz sólin var kom-
in vel á loft.
Og árásin var um sfðir gerð að
brjóst. Sem þær geystust fram,
Ijómuðu olíusmurðir líkamir þeirra
[ morgunsólinni, svo fjandmenn
þeirra fengu ofbirtu í augun. Eftir
allt saman var það þá satt, sem
þeim hafði verið sagt um skjald-
meyjarnar í Dahómey. Þeir voru
sem slegnir lömun. Þessir kaldrifj-
uðu ævintýramenn af ýmsum þjóð-
um, sem sumir voru kvenhatarar en
aðrir aðdáendur kvenna, urðu all-
ir jafn klaufalegir i handatiltektum,
er þeir skyldu hleypa af rifflum
stnum. Liðsforingjarnir öskruðu til
þeirra skipanir og ósamstæð skot-
hríð kvað við. En skjaldmeyjarnar
æddu áfram gegnum reykinn. Sum-
ir hermannanna, sem litu á stríð
sem yndislegustu (þrótt veraldar,
höfðu allt í einu misst allan áhuga
á mannvígum. Nokkrir klöngruðust
meyjarnar hjuggu á báðar hendur
með sverðum og söxum og köst-
uðu spjótum engu ósterklegar en
karlmenn, en engu að síður gátu
þeir úr Útlendingahersveitinni með
engu móti haft augum ag þrýstn-
um brjóstum þeirra með dökkum
geirvörtum. Sumum hermannanna
þótti sem þær byðu þeim brjóst sín,
ekki ögrandi eða af hatri, heldur
nokkurskonar sakleysi. Margur at-
vinnudráparinn sem keyrði byssu-
sting í kaf í dökkan barm einhverr-
ar amasónunnar varð í sömu svip-
an svo lémagna að hann fékk
naumast losað vopnið. Og hinar
særðu og deyjandi konur börmuðu
sér ekki; þær tóku þjáningum s(n-
um með stóískri ró, og dökk augu
þeirra störðu á hina langt að komnu
banamenn af mildri ásökun.
með sér þær, sem særzt höfðu af
þeim.
Yfir átta hundruð manns lágu
eftir á vígvellinum, og var meiri-
hluti þeirra skjaldmeyjar. Sumir her-
manna, sem voru löðrandi [ svita,
skulfu engu að síður er þeir horfðu
á lík fjandmanna sinna. Einn þeirra
skrifaði í dagbók s(na, að engin
leið væri að stöðva skjálftann er
maður liti þá heiðríkju og ró, er
hvíldi yfir svip hinna látnu skjald-
meyja.
Áfram þrömmuðu liðsmenn Út-
lendingahersveitarinnar og allt ann-
að en glaðir ( bragði, harðákveðn-
ari en nokkru sinni fyrr að Ijúka
stríðinu sem fyrst. Kannski flýttu
þeir sér fullmikið, því þann fjórða
október óðu þeir beint í fangið á
skjaldmeyjunum, sem sátu fyrir
VIKAN 1. tbl. gy