Vikan - 06.01.1966, Blaðsíða 48
UN'GFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ö Á.
HVAH ER ÖJRKIN
HANS NOA?
ÞaV et alltaf raml lotkorliin 1 hánnl Yk4-
lsfríð okkar. II(tn hefur fallB Ðrklna Iians
Nóa elnhvera staSar 1 blaótna og helttr
fóSnm VDrfflp.Tir.um handa þelm, sem getur
fundlð Brkina. YerBlanntn. eru srtðr kon-
fektkassl, Intlnr af fcezta konfoktl, og
framlelBandlnn er anJBritaS BœlgættsgortS-
ln Nót.
Nata
HetaiU
öfkin ei A IU,
Bldast er dreglS var Uant verSIannlHt
NlELS KARLSSON
Austurgötu 7, Hafnarfirði
Viiininganna niá vitja í skrifstofu
Viltunnar. 1. tbl.
Hitt atvikið var þegar hann
bað Ölmn Reville. Hún var að-
stoðarstúlka hjá honum við kvik-
myndatöku. Hann varð strax ást-
fanginn af henni, en var svo upp-
burðarlítill að hann þorði ekki
að biðja hennar. Þegar hann að
lokum lét verða af því, var þaö
sannast að segja við frekar ó-
rómantískar aðstæður.
Það var um borð í skipi og
Alma var geysilega sjóveik.
Hitchcock saknaði hennar við
matborðið og fór niður í klefann
til hennar.
Hún var svo veik að hún ósk-
aði þess helzt að deyja, og bað
hann að fara. En hann gat ekki
farið, hann starði á hana og
stundi upp: — Alma, eigum við
ekki að gifta okkur? og svo fór
hann.
Nú búa þau með dótturinni
Pat (sem hefir leikið í sjónvarps-
þætti hjá pabba sínum) í fallegu
einbýlishúsi í Kaliforníu. Þar
stundar Hitchcock sín aðal á-
hugamál, sem eru vín og mat-
ur...
Hafið þér gaman af jöfnum? -
Hér eru tvær: Auglýsing = sala.
Auglýsing í VIKUNNI = meiri sala.
VIKAN, auglýsingadeild
Símanúmerið er 35320
Framhald af bls. 23.
ÞaS var aSeins ein leiS til aS fá Francoise til aS sýna sig, og hún
ætlaSi aS fara hana.
Hún lét hamarinn dynja á dyrunum af öllum kröftum, eSa þar til
gægjugatiS opnaSist aftur.
■—- ÞaS er búiS aS segja ySur, aS þaS er engin Madame Scarron hér,
hrópaSi þjónn.
— Sé sú raunin, segiS henni þá, aS ég sé hérna á vegum konungsins.
Höndin bak viS rimlana hikaSi, og eftir stundarkorn glamraSi í
keSjum, slagbröndum var skotiS til og dyrnar opnaSar. Hún renndi
sér inn i húsiS. Francoise Scarron hallaSi sér yfir handriSiS efst í stig-
anum meS áhyggjusvip á andlitinu.
— Angelique! I Drottins nafni, hvaS er aS?
— Þú virSist ekki mjög kát yfir aS sjá mig. Ég hef aldeilis mátt hafa
mig alla viS til aS ná þér. Hvernig líSur þér?
Hún flýtti sér upp stigann og kyssti vinkonu sína ákaflega, en Fran-
coise var vör um sig.
— Sendi konungurinn þig? Hversvegna þig? Hefur eitthvaS breytzt,
síSan siSustu fyrirmælin komu?
— Ég býst ekki viS því, svaraSi Angelique. — Af hverju ertu svona
skrýtin? Ertu óánægS viS mig, vegna þess að ég hef ekki heimsótt þig
svo lengi? Leyfðu mér að útskýra hversvegna. Getum við ekki fengiS
okkur sæti?
— Nei! Nei! hrópaði Madame Scarron í flýti, skauzt í veg fyrir hana
og breiddi út armana fyrir dyrnar, sem Angelique ætlaði að fara í gegn-
um. — Nei! Segðu mér fyrst.
— Svona, Francoise, við getum ekki bara staðið hérna frammi á
stigapallinum. Hvað hefur komiS fyrir þig? Ég þekki þig ekki fyrir
sömu konu. Ef þú ert í vandræðum, skaltu ekki láta þér detta í hug að
ég bregðist þér.
Madame Scarron virtist ekki heyra til hennar.
— Nákvæmlega hvað sagði konungurinn við þig?
— Konungurinn kemur þessu máli ekkert viS, Francoise. Það skal ég
játa fyrir þér. Mig langaði að hitta þig, og notaði bara nafn hans sem
aðgangsorð.
Madame Scarron huldi andlitið í höndum sér. — Ó drottinn minn,
þetta er hræðilegt! Að þú skyldir koma hingað! Ég er búin aS vera....!
Þegar hún sá, að þjónarnir í forsalnum horfðu forvitnislega á þær,
endaði hún með því aS ýta Angelique inn í litla setustofu. — Jæja,
komdu inn. Úr því að þú ert kominn hingað....
Það fyrsta, sem Angelique sá, var vagga rétt við gluggann og þaB
virtist einhver vera í henni. Hún flýtti sér þangað og sá barn, aðeins
nokkurra mánaða gamalt, með glaðlegt bros á andlitinu.
— Svo þetta er leyndarmál þitt, vesalings Francoise! Hann er sætur,
og þú þarft ekki að hafa áhyggjur mín vegna, Þú mátt treysta því,
að ég skal geyma leyndarmál þitt.
Svo unga ekkjan hafði að lokum látið af þvermóðskufullri dyggð
sinni! Hún átti allan sinn framgang mannorðinu að þakka og nú var
hún í vandræðum stödd.
— Þetta hlýtur að hafa verið hræðilega erfitt! Hversvegna sagðirðu
ekki vinkonum þínum frá því? Við myndum hafa hjálpað þér.
Francoise Scarron hristi höfuðið og brosti daufu brosi. — Nei, Ange-
lique, þetta er ekki eins og þú heldur. Horfðu vel á barnið, og þá
sérðu, hvaðan það er.
Barnið horfði á hana með safírbláum augum, sem henni fundust
raunar kunnugleg. — Augu blá eins og sjórinn, hugsaði hún. Allt í
einu rann það upp fyrir henni. Þetta var barn Madame de Montespan
og konungsins.
—- Rétt, sagði Madame Scarron og tinaði litið eitt. Þú sérð hvaða
aðstöðu ég er i. Ef það hefði ekki verið konungurinn sjálfur, sem bað
mig, myndi ég aldrei hafa gert það. Ég verð að hugsa um þetta barn
með svo mikilli leynd, að engann gruni að það sé til. De Montespan
markgreifi gæti valdið gífurlegu hneyksli! Svo ég er ekki lengur lifandi.
Hún dró Angelique niður á sófa við hlið sér. Þegar hin upprunalega
gremja hennar var liðin hjá, þurfti hún sannarlega á því að halda að
tala við einhvern. Hún sagði að strax og hinn konunglegi bastarður
hefði verið fæddur og sú spurning risið, hver myndi hugsa vel um
hann og þannig að lítið bæri á, hefði Louvois mælt með henni við
konunginn. Samkvæmt lögunum heyrði barnið til eiginmanni Madame
de Montespan, þar sem hún og konungurinn voru hvort um sig gift öðr-
um. Og Pardaillan var ekki lamb að leika sér við. Svo þetta var aðeins
spurning um að ala upp barnið, heldur einnig að dylja uppruna þess
og vernda það af fremsta megni. Starfið krafðist fullkomins trúnaðar
skynsemi og slóttugheita. Þegar bent var á Madame Scarron, tók hún
starfið að sér.
— Konungurinn var ofurlítið hikandi um mig. Ég held, að honum
geðjist ekki að mér; hann hefur séð mig svo oft. En Louvois og Athé-
nais kröfðust þess. Athénais og ég höfum verið vinkonur svo lengi.
Hún veit, hvers hún getur vænzt af mér, og það hefði verið vanþakk-
læti af mér að neita henni, eftir allt það, sem hun hefur gert fyrir mig.
Alla tíð síðan, hef ég verið eins horfin heiminum, eins og ég hefði
tekið blæjuna. Ef aðeins að ég hefði fundið þann frið! EM ég verð að
VIKAN i. tbi.