Vikan - 12.01.1967, Qupperneq 14

" .ttJ'Sís-
00 J Petropavlovsl
, C< 26 ,bh
|V 0 .............
CC 18 -19 iull fytsta heim
sokn nitln CC 19 ,úll ek
~Q. u* öírotn eftn oöro *>eim
*■ SOlin 28 lúll
Kansk
CC i I iúli G 20 lúli
V
■i1'.
• rkotjk
J -5 iuf
1 Kiokhto 22 luni ~
<? 8111 Diloi nonn te> með
I .lejt 2 iuli kernu. attur
i log ekui auitui 25 |úll
urgo • Ponj villut i eyOlmOrtunm
CC 22 -24 iúnl G 24 |únl
.•w»v» V \V\^nS^
Gob!
Godoro tastu- eyðimorki
Dlllinn biloð' '9 -22 |únl.
Pehing—Poru 1907
lelft Cotlignon Cormie* & Godard
Collignon-Cormiei
G -- GC G “ Godord
6. hluti
Niðurlag
- OG ÍG VINN FYRIR ÞESSI SVÍN
Lestin flutti Godard til Tcher-
emkhovo. Þar fór hann af og ók
þangað sem magnetan hafði
brugðizt honum og sneri þar við.
Þetta var klukkan sex að morgni
hins 25. júlí, og Godard var al-
einn. Honum lét það afar illa, en
sinnti því engu. Hann taldi sig
hafa nóg eldsneyti til að komast
til Krasnoyarsk. Þar og þaðan í
frá myndi du Taillis hafa komið
því svo fyrir að hann fengi af-
ganginn af birgðum de Dionanna
— að sjálfsögðu á kostnað du
Taillis. Það eina, sem Godard
hafði raunverulegar áhyggjur af,
fyrir utan hraðatapið, sem staf-
aði af töf Bruno Stephans, var
féleysið. Hann var ekki einu
sinni viss um, hvort hann hefði
nóg fyrir mat handa sér. En því
hraðar sem hann færi, þeim mun
færri daga þurfti hann að svelta.
Hann klappaði bílnum á húddið,
stökk upp í og ók eins hratt og
hann komst gegnum leðjuna í
átt til Tcheremkhovo.
Þennan dag voru de Dion bíl-
arnir á leið frá Omsk til Kazan
um Kurgan og Tcheliabynsk. Þeir
voru nú komnir á ferju yfir ána
Irtych og óku meðfram járn-
brautarteinunum, sem þeir
þurftu að fara yfir eftir svo sem
fimmtíu kílómetra. Þá kom
gresjueldurinn á móti þeim.
Gresjurnar voru skraufþurrar
svo ekki þurfti nema neista upp
úr framhjáæðandi járnbrautar-
lest, svo allt færi í bál og brand.
Með ærinni fyrirhöfn og áhættu
mokuðu þeir sér leið gegnum eld-
línuna hvað eftir annað, þannig
að þeir óku í gegnum hana á
upprótaðri mold en notuðu upp-
gröftinn jafnframt til að kasta
á mestu glæður. Það var svo heitt,
að stígvélin bráðnuðu á fótum
þeirra, en til allrar hamingju fyr-
lir þá var stafalogn, ella hefði
logana lagt of hátt og langt til að
þeir gætu staðizt eldinn. Þetta
tafði þá mikið og sendi þá langt
af leið, en að lokum náðu þeir til
Petropavlovsk. Það var vika liðin
síðan þeir skildu við Godard að
því er virtist iðjulausan í Tomsk,
og þeir vissu ekkert um afdrif
hans.
Næsta kvöld náðu þeir til litils
þorps að nafni Morevskoiy. Þeir
höfðu ætlað sér að ná til Kurgan
þann dag, en lentu í fárviðri,
stormi og regni, og neyddust til
að láta fyrirberast þar sem skjól
var að fá. En kráareigandinn í
Morevskoiy var lítið gestrisinn.
Hann harðneitaði að opna fyrir
þeim. Það endaði með að þeir
létu fyrirberast í vari af hlöð-
unni hans, og þar börðust þeir
við stríðaldar rottur úr hlöðunni
næturlangt, allir nema Bizac, sem
svaf svefni hinna réttlátu, þótt
rotturnar trítluðu yfir andlitið á
honum og skriðu upp ermar hans
og skálmar. Um morguninn voru
þeir allir grálúsugir.
Næstu daga hellirigndi og þeim
sóttist ferðin seint. Loks komu
þeir að stöpli með látlausu skilti.
Öðru megin á því stóð Evrópa,
hinum megin Asía. Þeir námu
staðar og stukku út úr bílnum.
Du Taillis hafði upp á kampa-
vínsflöskunni, sem hann hafði
varðveitt í þessu augnamiði og
hellti í krúsirnar hjá félögunum.
Cormier fann hjá sér tjáningar-
þörf. Hann saug yfirskeggið um
hríð og sagði svo: — Við erum
nú á mörkum tveggja jarðar-
helfta. í fyrsta sinn hafa tveir
bílar saman lagt af stað frá hinni
aldagömlu Peking, farið þvert
yfir landamærin inn í Evrópu. Og
það erum við — við, sem höfum
ekið þeim. Herrar mínir, okkar
skál.
Þeir höfðu lyft krúsunum, þeg-
ar du Tailis bætti við: — Skál
fyrir friðsamlegum sigri þró.un-
arinnar, sagði hann. — Skál fyrir
sameiningu allra kynþátta og
friði meðal allra þjóða.
Þeir drukku úr flöskunni og
fundu allir nokkuð á sér. Du
Taillis tók sér gleiður stöðu með
annan fótinn í Evrópu en hinn í
Asíu og hylti franska fánann.
sem blakti á öðrum de Dioninum.
En aftur var stormur í aðsigi.
Þeir þustu upp í bílana, hrópuðu
vive la France og slógu í á nýja-
leik. Næstu nótt urðu þeir krökir
af flóm ofan á lýsnar. Það var
ekki fyrr en þeir komu til Birsk,
sem þeir gátu hreinsað af sér
óþrifin. Og áfram var haldið, til
Kazan, síðasta spottann eftir
mjög góðum vegi á Evrópumæli-
kvarða. Alltaf rigndi eins og hellt
væri úr fötu. Þegar Borghese fór
þarna um nokkrum dögum áður,
var allt að skrælna úr þurrki. í
Kazan fengu þeir inni á verulega
góðu hóteli að lokum, og lögðust
til hvíldar staðráðnir í að sofa
eins lengi og nokkur kostur væri.
En það stóð ekki lengi. Klukk-
an fjögur um nóttina vakti ær-
andi hávaði þá af værum blundi.
Meira að segja Bizac.
Nákvæmlega fjórtán sólar-
hringar voru liðnir frá því að
Godard lagði af stað frá Tcher-
emkhovo, þaðan sem de Dion-
arnir lögðu af stað fyrir þrjátíu
og tveimur dögum. Sama dag og
Godard lagði af stað þaðan, lagði
Bruno Stephan upp frá Moskvu
og hafði nú loksins fengið aftur
hina „hættulegu“ varahlutakassa.
Það voru hátt í 7 þúsund kíló-
metrar á milli þeirra, en þeir
höfðu sarnband með símskeytum
og vissu nokkuð hvor um annars
ferðir.
25. júlí ók Godard til 10 um
kvöldið til að ná til Nijni-Udinsk.
Næsta dag ók hann 17 tíma og
14 VIKAN 2-tbl-