Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 9

nýjan leik, var engin ástæða að
bera niður þar sem ástandið var
slæmt, heldur fara á einhvern þann
stað í heiminum, þar sem mögu-
leikarnir eru góðir. Það er ástæðu-
laust að binda sig við eitt land, þótt
maður sé fæddur í því. Ef mögu-
leikarnir eru ekki þar, verður að
leita þeirra annars staðar. Því það
er ekki á eins manns færi að breyta
skipulaginu hér. Það færi svipað og
hjá honum vini okkar, sem var að
berjast við vindmyllurnar, Don
Quixote.
Eg kannaði möguleikana í nokkr-
um löndum, og einhvern veginn
leizt mér bezt á Suður-Afríku. Og ég
sé ekki eftir því. Ég hafði að vtsu
skoðað nokkur fyrirtæki í Þýzka-
landi, sumarið áður en ég fór suð-
ur eftir, en einhvern veginn leizt
mér ekki nógu vel á kerfið, og þar
að auki vildu menn þar fá of mikla
peninga í útborgun — og þeir voru
ekki til á þeim tíma.
— Varstu búinn að ékveða, ná-
kvæmlega hvað þú ætlaðir að gera,
þegar til Jóhannesarborgar kæmi?
— Nei. Aðeins að komast inn í
viðskipti í einhverri mynd. Hins
vegar ákvað ég nokkuð fljótt að
fara til Jóhannesarborgar, því hún
er að segja má hjarta athafnalífsins
í Suður-Afríku. Durban og Höfða-
borg eru að vísu stórborgir líka, en
þar er miklu minna athafnalíf.
Þegar þangað kom, fór ég til
þeirra, sem selja fyrirtæki, og fékk
lista yfir öll þau fyrirtæki, sem voru
á markaðnum. Síðan fór ég úr einu
í annað að skoða, en fjárhagsget-
an var takmörkuð, og hjúkrunar-
kvennamiðlunin, sem ég keypti, var
eina fyrirtækið, sem ég réði við að
kaupa, og virtist geta skilað skyn-
samlegum hagnaði. Hjúkrunarkonan,
sem átti fyrirtækið, var orðin dauð-
þreytt á rekstri þess, bókhaldið hjá
henni var vanskipulagt og hálfgert
öngþveiti, auk þess er töluvert
símaþras við hinn daglega rekstur.
Svo keypti ég þetta, og fékk til þess
mjög góða aðstoð Barclays bank-
ans á staðnum. Starfsliðið var lítið
í upphafi, en svo smá jókst þetta.
Um helmingur af starfsliðinu vinn-
ur eingöngu fyrir sjúkrahúsin. Það
eru þarna tvö eða þrjú einkasjúkra-
hús, sem eru að mestu leyti rekin
með starfsliði frá mér. Svo er það
llka, ef fólk þarf á hjúkrun að halda,
að það hringir til okkar cg fær
hjúkrunarkonu, til langs eða skamms
tíma. Það getur verið hvort heldur
er í heimahúsum eða á sjúkrahús-
um. Ef fólk á sjúkrahúsum er mik-
ið veikt, vill það eða aðstandendur
gjarnan hafa hjúkrunarkonu yfir
því, vegna þess að hjúkrunarkonur
sjúkrahúsanna hugsa um heila ganga
eða deildir en geta ekki einbeitt
sér að ákveðnum sjúklingum. En
þetta er nokkuð dýrt, og eiginlega
ekki á færi nema vel efnaðs fólks.
Ég byrjaði með 50 hjúkrunarkon-
ur, en hef núna um 130. A þessu
t'mabili hef ég haft eitthvað um
1500 hjúkrunarkonur. Mikill fjöldi
þeirra vinnur aðeins stutta stund;
þær ætla að fara að giftast, fara í
siglingu, vilja vinna stuttan tíma
áður en þær fara á einhvern annan
stað, eða þetta eru húsmæður sem
vilja drýgja tekjur heimilisins með
þvl að vinna einn eða tvo mánuði
á ári. Annars er stcr hópur alveg
fastur við þetta. Annað starfslið er
svo ekki, nema ein kona, sem sér
um símann fyrlr mig, bókar stelp-
urnar út og þess háttar, og þær
hafa alhaf samband við hana. Þetta
er allt gert í gegnum s'ma. Sjálfur
sé ég svo um bókhaldlð. Það er
mikil vinna á köflum, en ósköp
þægileg yfirleltt. Fyrirtæki eins og
þetta er undir mjög ströngu eftirliti
hjúkrunarráðsins, og allar hjúkrun-
arkonur sjúkrahúss og læknar verða
að vera skrásettir þar.
— Þú hefur líka fleiri járn í eld-
inum.
— Mér datt í hug að fara að
safna matsölustofum, eins og sumir
safna frímerkjum, og keypti tvær
til að byrja með. Þetta er Ktill stofn-
kostnaður, og á að geta gengið án
þess að leggja mikið í það. En ég
er ekki nógu ánægður með útkom-
una, svo það getur verið, að ég
hætti við að safna þeim. Ég veit
það ekki. Svo var ég að byrja flug-
vélaleigu, rétt áður en ég lagði af

VIKAN—AFMÆL1SBLAÐ 9