Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 39

— Hver djöfullinn ert þú? spurði
hann, en án illgirni. — Þetta er
einkaeign og bátaleigan hefur enrt
ekki verið opnuð, og það er komið
fram yfir þann tíma dagsins sem
heiðarlegir gestir koma. Hvern
fjandann viltu?
Hann var á sextugsaldri, rjóður
í framan og eftir því, sem ég bezt
gat séð í þessari daufu skímu, með
hrokkið hár og brotið hnefaleikara-
nef. Hann var lotinn í öxlum, en
það leyndi sér ekki að þar bjó enn
mikill þróttur. Ég hefði ekki viljað
lenda í átökum við þennan mann.
— Ertu Jack Mulligan? spurði ég.
— Það er ég.
— Ég heíti John Camber, ég bý
í Felton.
— Camber. Hvað get ég gert fyr-
ir þig?
— Leigirðu báta?
— Þegar þair að kemur
— Ég þarf að fá bát í nótt —
með tíu hestafia utanborðsvél.
— Þú ert að gera að gamni þínu.
Snjóhvítar og fullkomnar, falskar
tennur glitruðu í myrkrinu. — Ég
er að hreinsa og mála núna, en ég
er ekki farinn að leigja neitt. Leig-
an opnar fimmtánda maí og þegar
þar að kemur leigir hún báta fró
sex til sex. Og ég get sagt þér það,
Camber að ég leigi ekki báta til
tunglskinssiglingar eða næturveiða.
Áin er ekki fýsileg til að vera á
ferli á nóttunni, hvað þá þegar
komið er ofan á Engið. Væri það
gáfulegt af mér að leigja mönnum
báta á nóttunni fyrir þá vesælu sex
dollara, sem ég tek á dag fyrir bát-
inn?
Engið sem hann talaði um var
ekki grösugt haglendi, heldur gríð-
armikið fenjaflæmi, svo skipti þús-
undum hektara. Það byrjaði nokkr-
um mílum sunnar, þar sem við vor-
um nú; staddir, þar sem Overpeck
Creek rennur út í Hackensack River
og teygir sig svo alla leiðina suður
til Newark Bay. Þetta gríðarmikla
fenjaflæmi er ekki meira en fjórar
mílur, beina loftlínu frá Fifth Aven-
ue í New York og í góðu skyggni
sást út í miðju feninu turninn á
Empire State Building gnæfa upp (
himininn. En þó fenið se svona ná-
lægt New York City, er það ennþá
villt og autt, og þótt þetta lands-
svæði gæti verið verðmætasta land
( heiminum hefur enginn enn reynt
að þurrka það upp og gera það að
byggingalandi.
Um þennan fenjaflóa liggja vog-
ar og þröngar lænur, en að öðru
leyti er engið þakið hávöxnu fenja-
grasi, sem gersamlega ómögulegt
er að brjótast ( gegnum og það vex
upp úr límkenndu slími, sem er
hreinasta kviksyndi um fjöru, en á
flóði undir nokkrum þumlungum af
vatni. Hackensack River rennur í
gegnum þetta fenjasvæði eftir læn-
um og sitrum og rennur loks út (
hafið efst í New York flóanum, en
mest allt þetta fenjasvæði er undir
óraskanlegum yfirráðum snóka, sjó-
fugla og sporðdreka. Ég hafði
nokkrum sinnum farið niður í aðal-
sundið til að veiða, en veiðin var
ireg og sumarloftið heitt og kæf-
andi yfir grunnu vatninu oq allur
staðurinn drungalegur og eyðilegur.
Ég gat ekki annað en verið sam-
mála Mulligan. — Það kann að vera,
sagði ég. — En ég verð að fá bát.
— Hversvegna?
— Ég get ekki sagt þér hvers-
vegna.
— Hvað er að þér félagi. Ertu í
einhverskonar vanda eða ertu að
reyna að verða þér úti um vanda?
— Ég er í vanda, sagði ég. — Ég
er í óskaplegum vanda. Ég verð að
fá bát.
— Þú færð hann ekki hjá mér.
Ég skal segja þér, að mér þykir gott
að gera viðskiptavinum mínum til
geðs, en beiðni af þessu tagi er
ómöguleg. Ég hef ekki opnað leig-
una ennþá og það er nótt. Setjum
svo að þú strandir bátnum eða týn-
ir honum — eða kannsits að þú og
báturinn týnist saman. Ég tapa bátn-
um, ég tapa mótornum og ég lendi
í útistöðum við lögregluna. Gerðu
mér þann greiða að gleyma þessu.
Bátarnir mínir eru hvort sem er ekki
tilbúnir í svona ferðir.
— Herra Mulligan, sagði ég. —
Ég þarf að fá bát. Það er um líf og
dauða að tefla. Ég skal borga tutt-
ugu og fimm dollara, fimmtíu doll-
ara, hvað sem þú vilt. Ég verð bara
að fá bát.
Hann starði hugsi á mig lengi,
svo hristi hann höfuðið.
— Nei, ég get það ekki, herra
Camber. Fimmtíu dollarar eru mikl-
ir peningar, herra Camber, en ég
get þeíta ekki.
Hann ætlaði að fara að leggja af
stað í burtu en ég þreif í handlegg
hans; hann var harður og þver; ég
sagði harður og skipandi: — Ertu
kvæntur, herra Mulligan?
— Hvern fjandann kemur það
þessu við?
— Áttu börn.
— Heyrðu mig — farðu. Ég vil
ekki tala um þetta lengur.
— Segðu mér bara, áttu börn?
— Ég á börn, sagði hann reiði-
lega.
— Jæja, ég á eitt barn — litla
stúlku, fjögurra og hálfs árs. Hún
heitir Pollý. Konan mín getur aldrei
eignazt annað barn. Aldrei. Barninu
mínu hefur verið rænt. Fyrir tveim-
ur eða þremur klukkustundum, og
bað er þessvegna sem ég þarf að
fá bát — vegna þess að það er eini
möguleikinn til þess að ég finni
barnið mitt nokkru sinni framar. Svo
þú mátt ekki vísa mér burtu. Ég
skal leggjast á hnén og grátbiðja
þig ef ég þarf, en bátinn verð ég
að fá.
Hann horfði á mig stundarkorn
og svo sagði hann:
— Komdu innfyrir, við skulum
tala um þetta.
Hann gekk á undan að litla hús-
inu, sem ekki var annað en kofi,
eitt herbergi, krökkt af vélum og
vélarhlutum, borð í einu horninu
með bókum og blöðum. Hann gaf
mér merki með höfuðhnykk um að
setjast, svo opnaði hann lítinn ís-
skáp, tók út úr honum tvær bjór-
dósir og opnaði þær.
Ég hristi höfuðið.
— Drekktu, sagði hann. — Þér
líður betur með bjór í vömbinni.
Ég dró ekkert undan. Þegar ég
hafði einu sinni rofið innsigli þagn-
arinnar, sem við Alísa höfum lokað
öllu með, var enginn ástæða til að
dyija neitt fyrir honum; og ég vissi
það eitt, að nema ég fengi bátinn
var öllu lokið. Pollý þar á meðal.
Mulligan hlustaði, gaut á mig blóð-
hlaupnum, gráum augum, rautt and-
litið órætt og sviplaust. Þegar ég
hafði lokið mér af, kinkaði hann
kolli og sagði; — Þú hefur aldeilis
komið þér í klípu, Camber.
Ég kinkaði kolli.
— Og þetta hefur allt saman
komið beint fyrir bringspjalirnar á
þér Heiðarlegur borgari með góða
konu og fallegt barn og nú ertu
upp að eyrum ( bardaga við atvinnu-
glæpamenn. Þú hefur aldrei staðið
í ströngu við slíka náunga áður,
er það?
Ég hristi höfuðið.
— Auðvitað ekki. Og þeir snúa
þér eins og skopparakringlu. Segðu
mér nokkuð, Camber. Hversvegna
ferðu ekki til lögreglunnar? Hún er
kannski ekki eins og skátarnir segja
að hún sé, en þeir hafa nú ýmis
úrræði ( sínum fórum.
— Vegna þess að okkur Alísu
finnst að Montez myndi drepa Pollý
ef við gerum eitthvað af því tagi.
— Jæja? En þú skalt horfast (
augu við staðreyndirnar, Camber.
Þeir ætla að drepa barnið þitt, hvort
sem er. Það er þungamiðjan í þessu
öllu. Það er sama refsingin hvort
sem hinn rændi lifir eða deyr. Og
barnið, sem rænt hefur verið, er
vitni númer eitt.
— Þeir hafa ekki drepið hana
enn. Hvað getum við annað gert,
herra Mulligan? Ef það er einn
möguleiki móti þúsund til að við
fáum Pollý út úr þessu lifandi verð-
um við að taka hann. Skilurðu það
ekki?
— Ef maður lítur þannig á það.
— Hvernig myndir þú líta á það?
— Gallinn við þig Camber er sá
að þú ert heiðarlegur viðskiptavin-
ur í heimi þorpara. Þorpararnir fara
ekki eftir neinum reglum og sam-
vizkan lætur þá f friði. Þú hefur
ramvizku. Þú elskar konuna þína,
þú elskar barnið þitt og þú vilt að
hún elski þig. Þú vilt ekki gera
neinum neitt og þegar þú kveikir á
sjónvarpinu þínu, tryggir það þig í
þínu líferni, því þú horfir ævinlega
á lögregluna sigra og þú segir við
sjálfan þig, að þetta sé heimur lög-
reglunnar — og réttlætisins. Það er
ekki svo og þú verður að fullorðn-
ast æði skjótlega til að trúa þv(.
Þeir segja í sjónvarpinu að þorp-
arinn hljóti að tapa. Það er lýgi.
Taparinn tapar, þessvegna er hann
tapari. í flestum tilfellum er það
þorparinn, sem fer með feita bit-
ann.
— Og ég er taparinn?
— Þú tapar alltaf, Camber. Þú
Framhald á bls. 50.
s - --------------N
FRAMHALDSSAGAN 10. HLUTI
EFTIR E. V. CUNNINGHAM - TEIKNING BALTASAR
L___________________________________J
VIKAN—AFMÆLISBLAÐ 39