Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 15

Á LITLUM BÁTI
í LYGNU VATNI
Eg les Vikuna með
ánægju að staðaldri og hef
séð, að margir senda þér
drauma sína til ráðningar.
Þannig er, að ég hef ver-
ið í nánu sambandi við
mann um árabil, en fyrir
nokkru slitnaði upp úr
kunningsskap okkar, og nú
er hann giftur. Mig dreym-
ir mjög sjaldan, en fyrir
skömmu dreymdi mig
skýran draum.
É'g var á báti í fremur
grunnu vatni, svo að sást
greinilega til botns. Spöl-
korn framundan þóttist ég
vita, að væri mikið dýpi,
því að þar var vatnið blá-
grænt. Stillilogn var, en
ekki sólskin og mér fannst,
að nokkuð væri liðið á
daginn.
Ég stefndi bátnum í átt
að djúpinu. Allt í einu
varð ég þess vör, að þessi
maður var á móts við bát-
inn vinstra megin, og náði
vatnið honum í mitti. Hann
óð samhliða bátnum; síð-
an nálgaðist hann bátinn
og ætlaði upp í hann á
móts við mig, þar sem ég
sat í þóftunni. Eg óttaðist,
að bátnum mundi hvolfa
við það og sagði:
„Farðu upp í að aftan,
svo að bátnum hvolfi
ekki.‘
Fór hann þá að skut
bátsins, og mér fannst
hann fara þar upp í.
Draumurinn varð ekki
lengri.
Með kærri þökk fyrir
væntanlega ráðningu.
A. B.
Þessi draumur er Hk-
lega fyrir því, að koma
mun í Ijós síðar, að enn
eru kærleikar með þér og
þessum manni, þótt ein-
hverra hluta vegna slitn-
aði upp úr kunningsskap
ykkar. En þar sem hann er
nú kvæntur, óttast þú að
sjálfsögðu, að „bátnum
hvolfi“, ef aftur kemst á
sambantl milli ykkar. Þess
vegna biður þú hann „að
fara upp í að aftan“. Þeg-
ar menn dreymir, að þeir
séu á báti í góðu veðri og
lygnu vatni, boðar það
venjulega, að vel rætist úr
málcfnum þeirra. Það er
því ekki óhugsandi, að
senn dragi til tíðinda í
einkamálum þínum, hvort
sem það verður þessi mað-
ur eða einhver annar, sem
kemur þar við sögu.
KRISTALSKÁL
í KLÆÐASKÁP
Vinsamlega ráðið fyrir
mig eftirfarandi draum:
Mig dreymir, að ég sé
staddur í stofunni heima
hjá mér, og það er afmæl-
isboð. Mér líður hálf illa,
því að ég veit ekki til, að
neinn i minni fjölskyidu
eigi afmæli. Samt streyma
vinir minir og ættingjar til
mín og óska mér og konu
minni til hamingju með
daginn. Sumir færa okkur
gjafir, og þær eru allar
mjög dýrmætar. Mér finnst
þetta því einkennilegra,
þar sem flestir ættingjar
mínir og ég sjálfur erum
almúgafólk og lítt efnum
búin. Gjafirnar, sem okkur
hjónum eru færðar, eru
rándýrir skartgripir með
demöntum, munir úr krist-
al, málverk og ritsöfn
frægra höfunda í skinn-
bandi með áletrunum úr
skíragulli. Mér finnst þetta
afar einkennilegt og botna
hvorki upp né niður í því.
Skyndilega segir mágur
minn:
„Þú gleymir dýrmætustu
gjöfinni! Hún er inni í
klæðaskápnum hennar
móður þinnar sálugu.“
(Eg vil skjóta því hér
inn í, að ég á gamlan
klæðaskáp, sem móðir mín
átti. Hann stendur í svefn-
herberginu okkar).
Eg rýk inn í svefnher-
bergið og allir gestirnir á
eftir mér. Bg opna klæða-
skápinn og þar stendur þá
í hillu, sem er efst, glitr-
andi kristalsskál.
„Það er eitthvað í
henni,“ segir einn.
„Súptu á henni,“ segir
annar.
Sg tek skálina og sýp á
henni, en kemst þá að raun
um, að það er blávatn í
henni.
Ég spýtti því út úr mér,
og allir fara að skellihlæja.
Framhald á bls. 26.