Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 21

ANDRÉS INDRIÐASON
Þetta var í byrjun október, þegar laufin á
trjánum í heimsborginni voru í þann
veginn að skipta litum og sum þegar
farin að fjúka um torg og stræti. Það var
líka dæmigert Lundúnaveður þennan dag:
hlý gola og hitamolla, þótt hvergi sæi til
sólar. Á Trafalgartorgi stóð söguhetja okk-
ar í félagsskap, sem ekki er með öllu víst,
að hafi verið henni svo mjög að skapi, sem
myndirnar sýna þó.
Ertu ekki að verða búinn að taka
myndir? hrópaði hún til okkar.
Og litlu síðar:
— .lítlarðu að taka myndir hérna á alla
filmuna?
Og þá er filman líka búin. Shady Owens
flýtir sér að komast úr fuglamergðinni. Hún
gaumgæfir ermarnar á kjólnum sínum þar
sem dúfurnar hafa setið, lítur svo á klukk-
una.
— En nú þarf ég að skreppa í Carnaþy
Street, segir hún. Klukkan er orðin hálf sex.
Ég get ekki varizt brosi. Kvenfólk!
— Þetta er síðasta tækifærið fyrir mig að
RÆTT VIÐ SHADY OWENS SÖNGKONU HLJÖMA