Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 69

■\ r

efindum ]nnum, en mœtti gjurnan temja sér
eölilegri kurteisi. Sértu ungur og laglegur
sveinn, er hún elskuleg. Ef þú ert ókurteis
eöa frekur á hún til aö bíta frá sér. Hún lætur
ógjarnan snúa á sig í peningasökum.
Sértu samstarfsmaöur hennar lœtur liún
reiöi sína bitna á þér, þegar viöskiptavinirnir
gera henni gramt í geöi. En aftur á móti kippir
liún sér ekki upp viö þaö, þótt þú gjaldir í
sömu mynt. Á laugardögum er hún vís til þess
aö kyssa þ'ig á vangan eftir lokunina. Á mánu-
dagsmorgnana er aftur ekki víst aö hún anzi,
þótt þú bjóöir góöan dag.
Á kvöldin vill Reykjavikurstúlkan hafa frí.
Pá' viU húú skemmta sér. Þó hjálpar hún
mömmu sinni viö heimilisstörfin, ef liún er
beöin þess, en er löt aö stoppa í sína eigin
sokka. I versta tilfelli gerir iiún þaö á morgn-
ana.
1 staö þess aö sitja lieima, býr hún sig í sín-
ar beztu flíkur og fer út. Henni er annt um
uö vera vel til fara. Kjólar, hattar og kápur
eru henni meira viröi en fæöi og húsnceöi. Hún
fylgir tízkunni eins vel og hún getur, og grenn-
ir sig meö sulti, ef á þarf aö halda. Hún er
vel heima í flestu, er lýtur aö nýtízku kven-
snyrtingu. Hún er lagleg dsýndum. Erlendir
gestir liafa í gamni taliö henni trú um þaö,
aö him sé falleg, og hún tekiö þaö í alvöru.
1 samrœmi viö þaö leggur hún rækt viö and-
litsfegurö sína, en gleymir aö til er kvenlegur
yndisþokki, sem er allri fegurö skœöari í sam-
keppni. Hún er sæmilega vaxin og stolt af þvi
aö liafa snotra fœtur. Ef hún hefur breiöan
og fallegan hnakka gengur hún meö drengja-
koll, annars meö hálfsítt liár. Öliöaö hár þolir
hún ekki. Andlitsduft notar hún mikiö, en þó
tiltölulega meira varlit, slæma tegund. Tenn-
urnar liiröir hún sœmilega. Neglurnar laklcar
hún meö ódýru lakki, en er trassi aö skafa
undan þeim, AÖ ööru leyti er hún hrein og
þokkaleg. Föt liennar eru venjulega dýrari en
hún hefur efni á aö lcaupa, sérstáklega kápan.
Þó notar hún oft ódýra tegund af sokkum og
gengur þá í þeim úthverfurn. Lykkjuföll ]>eirra
eru liennar versti óvinur. Hún gengur oftast
á hœlaliáum skóm, jafnt d götunni sem innan-
húss, snýr ]iá stundum, en hiröir sœmilega.
Úti á götunni gengur liún hratt, og ber sig
vel. Þó er þaö siöur 'hennar aö ganga licegt
umhverfis tjörnina þegar fer aö halla sumri.
KveÖju þinni svarar hún meö litilli hneigingu
og brosi. Hún er álltaf niöursokkin í samræö-
ur viö stallsystur sínar, en gefur þá nákvæmar
gœtur aö liverjum, sem hún mœtir. Hún er
mannglögg og minnug á föt annarra. Ef þú
telcur elcki eftir henni d götu er hún móöguö,
/iar til þú heilsar henni næst. Á götunni lítur
'hún oft um öxl.
Á skemmtunum er Reykjavíkurstidkan kát
og skemmtileg. Hún vill leggja lag sitt viö
þaö, sem hún kállar „betra fólk“, en þaö er
teygjanlegt hugtale. Hún dansar vel, og gerir
þá kröfu til allra karlmanna, aö þeir geri þaö
Hka. Hún syngur ekki mikiö og velur lielzt
lög eins og „Kátir voru karlar“ eöa önnur
/tess háttar. Vín er hún til meö aö smákka, en
þolir ekki milciö. Aftur reykir hún sígarettur
á viö hvern karlmann og fær því oft gula
fingur. Af gosdrykkjum vill hún helzt sítrón
og appelsín, en sœtar rjómakölcur eöa tertu
meö kaffinu. Henni þykir vænt um ef dálítiö
er dekraö viö hana, en ef herrann er blankur
vill hún gjarnan borga aö sínum hluta, þó
elclci á skemmtistaönum.
Fylgi herrann lienni heim, er henni ekkert
á móti skapi, aö liann reyni aö kyssa hana í
bílnum eöa i forstofunni. Takizt þaö ekki, er
þuö annaöhvort fyrir klaufaskap lians, eöa aö
henni fellur hann ekki í geö. Reykjavíkur-
stúlkan slær ekki hendinni á. móti þannig lög-
uöum smáœvintýrum aö ástœöulausu. Veröi hún
seint. fyrir hjá vin'i sínum og komi heim undir
morguninn, er hún sleip aö sannfœra pabba og
mömmu um, aö hún hafi veriö á balli í Hafn-
arfiröi og misst uf öllum bílum.
Reykjavíkurstúllcan er vinur vina sinna, Hún
tekur svari þeirra og er hjálpfús ef í nauö-
irnar rekur. Kyhniist ]ni henni vel, vill liún
gjarnan talu um alvarleg efni og láta í Ijósi
skoöanir sínar, sem hún dregur endranœr í
hlé, en þœr eru nær œtíö skynsamlegar niöur-
slööur af liennar eigin reynslu og athugana.
Hún er eklti trúhneygð en oft talsvert pólitíslc.
Siöferöiskröfur hennar eru ekki strangar frá
trúarlegu sjónarmiöi, en hagkvæmar og í sam-
Framhald á bls. 50.
Vikan fylgdist vel með tízkunni á þess-
um árum eins og oítast síðar. Þar er m. a.
viðtal við tvær merkar konur, sem verið
hafa erlendis, og segja þar lesendum VIK-
UNNAR frá þvi, sem er að gerast í þeim
málum þar.
Frú Gunnlaug Briem hafði verið á
ferðalagi til að kynna sér tízkuna í Eng-
landi, Þýzkalandi og á Norðurlöndum. —
Ilún er spurð:
Hvað sáuð þér eftirtektarverðast af kven-
tízku í Þýzkalandi?
Um tízku cr tæplega að ræða, því að stjórn-
in hvetur kvenfólk óspart til að klæðast ein-
kennisbúningum national-sosialista-kvennasam-
bí.ndsins. Athafnamestu menn í tízkuiðnaðinum
hafa löngum verið Gyðingar, en nú hafa þeir
orðið að flýja úr landi, enda flestir eða allir
misst verzlunar- eöa iðnaðarleyfi sín. Tízkuhúf?
þau, sem þeir hafa rekið, eru þó rekin áfram,
að nokkru leyti með sama starfsfólki, og þar
er margt fallegt að sjá, þó að lítið gæti þess
varnings á götum úti.
— En svo fóruð þér til Norðurlanda?
Já, þar kveður strax við annan tón — tóm
lífsgleöi, þó að nokkuð gæti í Danmörku ótta
um framtíð Suður-Jótlands.
— En það var tízkan ?
— Já, alveg rétt. Við ætluðum að tala um tízk-
una, en hún er ekkert einstakt fyrirbrigði, sem
skýrð verður án samhengis við aðra viðburði og
ástands. Tízkan verður að sjálfsögðu barn sinn-
ar tíðar, ekki verk einstakra ,,tízkukónga“, sem
stinga sanicn nefjum suður í París, heldur af-
leiðing af hugsunarhætti, sem mótast og breyt-
ist í samræmi við aldarháttinn.“
Þetta eru ummæli, sem enn má hafa í
huga.
Viðtal er við Dýrleifu Ármann, sem sett
hefur á stofn kvensaumastofu í Reykja-
vík og hún spurð, hvenær henni hafi fyrst
dottið í hug að læra að sauma.
„ — Eiginlega þegar ég var þrettán ára göm-
ul, og síðan saumaði ég mest allt á sjálfa mlg.
Sautján ára gömul komst ég inn á Mode Palæet
í Kaupmannahöfn, en ég varð að segja, að ég
hefði saumað í þrjú ár, en það var nú ekki satt.
Það var nú sama. Ég komst þar að og fékk
rúmlega hundrað krónur á mánuði, svo að ég
gat lifað mjög sómasamlegu lífi. Ég verð aldrei
svo gömul að ég gleymi fyrsta kjólnum, sem
ég saumaði. Það var ljósblár samkvæmiskjóll
með hringskornu pilsi, en það hafði ég aldrei séð
fyrri. Það gekk ekki sem bezt. En eftir þrjá
mánuði komst allt í lag.“ Hún segist einu sinni
hafa saumað þrjá kjóla einn daginn, en oftast
taki það tvo daga, og endar viðtalið á þann hátt,
r

rð hún er spurð, hvort hana langi ekki til að
fara héðan. ,, — Nei, langt frá því. En ef guð
og gjaldeyrisnefndin leyfa, þá langar mig til að
fara út í sumar — helzt til Parísar — og vera
þar á tveggja mánaða saumanámskeiði, en koma
síðan hingað aftur. Hór er allra bezt að vera!“
r >v
V________________________________
SUOHA-EKKI SVONA
Eitt af föstu efni á kvennasíðunni var grein,
sem ncfndist „Svona — ekki svona". Þar segir
á cinum stað:
Ef þér eruð hálslangar, þá skuluð þér ekki
ganga með hatt, sem situr aftur í hnakkanum,
hcldur flatan hatt með niðurbrettu barði. Hárið
skuluð þér hafa sítt. í flegnum kjól megið þér
ckki ganga.
Ef þér hafið ljóta húð, skuluð þér forðast
áberandi hatta, sem eru hnýttir með böndum
undir hökuna. — Hatturinn þarf að vera lát-
laus með beinum línum.
Þér skuluð mála varirnar laglega og bera
sterkan kinnafarða á kinnarnar, en til litarins
verðið þér að vanda. Önnur augnabrúnin má
ekki koma hærra en hin, því að þá sýnist and-
litið skakkt. Klæðnaðurinn á að vera blátt
ófram — forðizt allar rykkingar og fellingar.
Hér cr mynd af þcim DouRlas Fairbanks, yngri og Ginger Rogers, scm birt var yfir hálfa
síðu í VIKUNNI í fyrsta árgangi hennar. Annars voru það kvikmyndaleikkonurnar, sem
teknar voru til fyrirmyndar á þcim árúm, t. d. Lilian Harvcy, Dorothy Lamour, Jean Har-
low, Darbara Stanwick, Joan Dlondell, Claudctte Colbert, Sonja Henie, Deanne Ilurbin og
svo auövitað aðalstjarnan, Greta Garbo. Snmar þeirra eru líka ímynd nútímastúlku tízku-
frömuðanna í dag.
VIKAN—AFlNfÆLISBLAÐ 69