Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 44

SJfNHARPSHORNID
Raðsett, sem má breyta eftir aðstæðum.
Framleiðandi og seljandi:
mn
Hverfisgötu 74 — Sími 15 1 02.
lokið við að binda um hann, var
honum ekið inn í stofu við hliðina.
En eftir smástund voru dyrnar ó
milli opnaðar, og sjúklingurinn
kom gangandi fram og heimtaði
eitthvað að éta!
— Og þú ætlar að setjast þarna
að fyrir fullt og allt? Ekki koma
hingað heim með fullar hendur
fjór og veita því í fjörug fyrirtæki?
— Ég geri róð fyrir, að ég verði
um kyrrt í Jóhannesarborg. Ég hef
komið mér þar vel fyrir og þykir
gott að vera þar. "k
Flýt þér, drekk út
Framhald af bls. 13
fyrir tveimur árum var hún trú-
lofuð Friðjóni úr Dölum. Hann
tók hana frá mér um það leyti
sem ég hætti að sjá sólina fyrir
henni. Kannski hefur honum
gengið gott til. Kannski hefur
hann viljað koma í veg fyrir, að
ég fölnaði upp í of mikilli for-
sælu.
Þegar kaffið er heitt, kemur
Eyja. Hún fer enn hjá sér, þeg-
ar ég lít á hana og setur bakk-
ann þegjandi á borðið eins og
kostgangararnir eiga heimtingu
á, að vinnukonurnar geri.
— Heyrðu, segi ég og stöðva
hana um leið og hún ætlar að
fara. —• Staldraðu ögn við, Eyja,
þú skalt ekki vera hrædd um,
að þú orsakir sólmyrkva lengur.
—- Hvað meinarðu, Gústaf?
spyr hún og nemur hikandi stað-
ar.
— Ekkert, en ég er veikur,
lýg ég. — Ég hefi tóbakseitrun
eins og fluga. Mig dreymdi líka
hásumar og sólskin. Það kvað
vera fyrir dauða.
— Jæja, segir hún, — þú ætt-
ir að reykja og drekka minna en
þú gerir, Gústaf, þú eyðileggur
heilsu þína, eins og þú lifir.
Því fyrr, því betra. Þetta
er bara alltof seinvirk aðferð til
þess að ná því marki. Ef ekki
hefði verið gripið fram fyrir
hendurnar á mér hérna um ár-
ið, þú manst, þá væri þetta löngu
afstaðið. Nú er ég of kjarklaus
til þess að hrista það af í skyndi.
Ekki vera að hræða mig,
Gústaf. Þér er ekki meiri vork-
unn að lifa heldur en okkur hin-
um.
— Vorkunn! Það er engum
vorkunn, hvort heldur hann lifir
eða deyr. Við erum öll sköpuð
til þess að líða undir lok, svaraði
ég.
-— Ekki segja svona, Gústaf,
bað hún um leið og hún fór.
Röddin var þreytt og hljómlaus.
10. febrúar. Eyja er farin úr
vistinni, ég veit ekki vegna hvers.
Nú vinnur hún á saumaverk-
stæði og lei.gir sér herbergi vest-
ur í bæ. Ég hefi aldrei komið
þar og sé hana sjaldan, en þótt
undarlegt megi virðast, get ég
enn ekki hætt að hugsa um þessa
stúlku, og mér hefir tekizt að
afla mér nokkurra nýrra upp-
lýsinga um hana: Fyrir þrem
mánuðum síðan kom hún að
vestan með skipi, og þeir segja,
að skipstjórinn hafi lánað henni
kojuna sína alla leið. Þeir töluðu
líka um wiskílykt og fleira, sem
ég vildi ekki leggja eyrun að.
Nú spyr ég sjálfan mig: — Hvar
er hann Friðjón hennar? Hvers
vegna yfirgaf hún Dalina hans?
Og hvað kom henni til að velkja
sínar fínu hendur við vinnu-
konuverk? Þessu hefur enginn
svarað ennþá, og raunar læt ég
mig ekki neinu skipta.
20. febrúar. Ég mætti henni á
götunni í dag. Kápan hennar var
óhneppt, og hún var í svörtu
pilsi og grænni peysu innan und-
ir. Hún virtist vera kát. Brjóst-
in hennar bifuðust, ung og lif-
andi, þegar hún hló, og hún
spurði mig, hvort ég vildi koma
með sér á skemmtun í gamla
skólanum okkar austur í sveit á
morgun.
— Ef þú finnur þér engan
betri, svaraði ég.
Kjáninn þinn, sagði hún
hlæjandi og gaf mér vingjarn-
lega utan undir, svo var hún
hlaupin af stað.
- Það er klukkan sex, kall-
aði hún til baka. — Ég læt bíl-
inn taka þig heima hjá þér. Eftir
örfá augnablik var hún horfin
fyrir næsta horn, og ég stóð
einn eftir á götunni dálítið óviss
og utan við mig.
21. febrúar. Ég hefi hugsað
meira um Friðjón í dag heldur
en hana, ég sá nefnilega trúlof-
unina hans tilkynnta í blöðun-
um í morgun. En nú flautar bíll-
inn við dyrnar, og ég er neydd-
ur til að fara, úr því ég lofaði
því í gær.
22. febrúar. Ég veit ekkert,
hvert stefnir, —■ gef fjandann í
allt, sem þar að lýtur, en ég hefi
erft veðurvísi minna loðnu for-
feðra, finn að eitthvað leggst illa
í mig. — Ég sá Eyju sjaldan í
dansinum, hún hélt sig að mestu
annars staðar, en á heimleiðinni
var einum farþega fleira í bíln-
um en sæti hans rúmuðu, og ég
sat undir henni. Það lék ofurlítið
stríðnisbros um málaðar varir
hennar, og ég var í efa um, hvort
ég ætti að nálgast hana nokkuð.
Að, síðustu gerði ég tilraun og
dró hanzkann af hönd hennar.
Hún leyndi framkvæmd minni
undir kápulafinu sínu, en höndin
var líflaus. Hún var hvorki heit
eða köld og svaraði ekki atlotum
mínum nema að litlu leyti. Það
var eins og hún hefði orðið fyrir
lömun og skynjaði ekki snert-
inguna. — Fari hún í helvíti,
hugsaði ég og hratt henni frá
mér; við vorum líka komin heim
að húsdyrum hjá henni.
— Þú veizt, hvar ég bý, kallaði
ég á eftir henni um leið og hún
steig út úr bílnum.
- - Ég heimsæki þig annað
kvöld, svaraði hún rólega og
hvarf inn í húsið.
24. febrúar. Klukkan er 8 að
morgni, og ég er einn. Eyja er
farin fyrir klukkutíma. Ég var
óþreyjufullur meðan ég beið
hennar í gærkvöldi, og til þess
að stytta mér stundir, tók ég
það til bragðs að skrifa upp öll
bæjarnöfnin, sem ég mundi, úr
fæðingarsýslunni minni fyrir
norðan. Allt í einu var hún kom-
in. — Trufla ég þig? spurði hún
um leið og hún smeygði sér úr
kápunni sinni.
— Já, svaraði ég og fleygði
blýantinum frá mér. Græna peys-
an hennar minnti mig á full-
sprottna ekru í ágústmánuði,
þegar golan bylgjar grasið. Hún
44 VIKAN—AFMÆLTSBLAÐ