Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 63

norski hvíldarstóllinn —
Framleiddur á Islandi með
einkaleyfi. — Þægilegur
hvíldar- og sjónvarpsstóll. —
Mjög hentugur til tækifær-
isgjafa. — Spyrjið um VIPP
stól í næstu húsgagnverzlun.
— Umboðsmenn um allt
land.
VIPP STÓLL Á HVERT
HEIMILI.
FRAMLEIÐANDI: IJLFAR GIJÐJÓNSSON HF. - AUÐBREKKU 63 - KÓPAVOGI - SÍNI 41690
sig heimili hans. Hann fálmaði
eftir glasi á borðinu og hellti í
það afganginum af kampavíninu.
— Gerðu svo vel — hér er einn
í nesti. Hann hló. — Ertu á bíl?
— Nei, ég þarf ekki að fara
langt, sagði Ambrose og lyfti
glasinu. — Skál. Það er búið að
vera reglulega gaman í kvöld,
finnst ykkur það ekki?
Mennirnir tveir drukku út úr
glösum sínum. Robert starði gler-
kenndum augum inn í eilífðina.
Ambrose seildist í aðra flösku og
athugaði hvað kynni að leynast
á botninum á henni.
Harriet sagði ákveðin í bragði
við Robert. — Sannarlega. En
nú verður hann að fara.
— Verður hann? spurði Ro-
bert.
Ambrose hristi höfuðið.
—■ Já, sagði Harriet. — Hann
verður.
En Ambrose var ekki í neinu
skapi til að fara. Harriet varð að
ýta honum af öllum kröftum til
að þoka honum til dyranna.
Robert kæfði niður hiksta: —
Jæja, herra Farr. — Gangi þér
vel heim. Við förum ekki í bólið
fyrr en þú ert farinn heilu og
höldnu. Sofðu vel. Láttu þér líða
vel og ef þú getur ekki látið þér
líða vel, skaltu ekkert gera sem
ég — ég myndi ekki gera ....
Robert tók að síga saman.
Hann féll með hökuna á öxl Am-
brose. Ambrose rak upp annan
handlegginn til að styðja hann
og Robert ropaði einu sinni,
muldraði eitthvað einu sinni og
svo sofnaði hann.
Ambrose lyfti augabrúnum í
áttina til Harriet. — Þetta er
prýðisnáungi. Við skulum koma
honum í örugga höfn svefnher-
bergisins.
Það var ekkert annað að gera.
Harriet gekk undir Robert öðr-
um megin en Ambrose hinum
megin og þau lögðu af stað upp
stigann.
Hvað átti hann við? muldr-
aði Harriet. — Með þessum
draumi ævi sinnar, sem hefði
rætzt í dag. Hvað gerðist í dag?
— Þetta er stórkostlegur ná-
ungi! Salt jax-ðarinnar, gamli,
góði Robert, sagði Ambrose við-
kvæmnislega. — Sjáðu bara
hvernig hann sefur eins og barn.
Harriet opnaði svefnherbergis-
dyrnar með olnboganum. Þau
drógu Robert þvert yfir herberg-
ið og lögðu hann á rúmið. Am-
brose hélt fast og lét vin sinn
síga hægt ofan á beðinn. Svo valt
hann álíka hægt yfir Roberij,
teygði endilangur úr sér í rúm-
inu við hlið hans og tók að
hrjóta.
Harrie starði á þessa tvo hreyf-
ingarlausu líkami. Tveir menn í
rúminu hennar — og báðir stein-
dauðir. Hún hristi Ambrose.
— Ambrose! — Vaknaðu!
Vaknaðu! Og komdu þér í rúm-
ið!
Ambrose opnaði augun. —
Kysstu okkur! Hún tók í hand-
leginn á honum og dró hann
fram úr. Ambrose brölti nauð-
ugur, viljugur upp á fæturnar.
Saman læddust þau fram á gang-
inn. Fyrir neðan lúguna hikaði
Ambrose. Hann var enn meyr
í skapi.
— Við kynntumst svo sannar-
lega í kvöld gamli, góði Robert
og ég. Hann er stórfínn náungi.
— Ambrose, klukkan er orðin
hálf fjögur. Við verðum að fá
ofui'lítinn svefn.
— Nú skil ég hversvegna þú
giftist honum. .. .hann
stúlka ......
Hari’iet dró út kommóðu-
skúffurnar og gaf honum ákveð-
ið til kynna að hann ætti að
hypja sig upp.
— Farðu í rúmið Ambrose.
Hann reyndi að faðma hana, en
hún hörfaði.
— Nei, ég kem ekki upp.
— Góða nótt, elskan og takk
fyrir heimfylgdina.
— Góða nótt.
Harriet horfði á Ambrose
hverfa upp í gegnum opna lúg-
una. Þegar hann hafði lokað
henni á eftir sér lokaði hún
kommóðunni. Innan úr svefnher-
berginu heyrðist svefnþrungin
stuna. Harriet flýtti sér þang-
að inn.
— Góða nótt, sagði Robert
syfjulega. Hann bærði á sér,
þegar hún laut yfir hann. —
Draumur ævi minnar — það er
einmitt það. Draumur ævi minn-
ar — í þann veginn að verða að
raunveruleika.
Harriet breiddi betur ofan á
hann. Hún kyssti hann á ennið
og svo leit hún upp í loftið og
kastaði fingurkossi upp á við
12.
Vekjaraklukkan gaf frá sér
dauft, en ákveðið suð, til þess
ætlað að ná eyrum Axnbrosar, en
ekki að berast um allt húsið. Það
nægði eyrum Ambrose. Ambrose
bylti sér og rumdi. Svo fann
hann lyktina af sterku, brúnu
tei, sem mallaði í tesuðutækinu,
sem tengt var vekj araklukk-
unni, svo heyrði hann ofurlítinn
hvell og hina kunnuglegu rödd
BBC:
— Góðan daginn, hér eru
morgunfréttirnar, föstudaginn
þrettánda maí.
Ambrose settist snöggt upp.
— Er föstudagur? Hvað hafði
orðið um fimmtudaginn?
VIKAN—AFMÆLISBLAÐ 63