Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 52

VEED V- BAR
KEÐJUR er rétta Iausnin
Það er staðreynd að keðjur eru öruggasta vörnin
gegn slysum í snjó og hálku.
WEED keðjurnar
stöðva bílinn öruggar.
Eru viðbragðsbetrí
og balda bílnum
stöðugri á vegi.
Þér getið treyst
Weed V-Bar keðjunum.
Sendum i póstköfu
um allt land.
KIUVIIW t.lDWSO\ II.F.
Klapparstíg 25—27 — Laugaveg 168.
Sími 12314 — 21965 — 22675.
Það var upphafið, en ég lét það
allt bitna á Dave.
— Johnny, hvað hefði byssan
gert gott? Hún hefði áreiðanlega
ekki orðið okkur til neins góðs. Við
getum ekki hætt að vera það sem
við erum, sama hvað kemur fyrir
Pollý. Heldurðu að þú getir miðað
byssu á einhvern og tekið í gikk-
inn.
Eg íhugaði þetta um stund, áður
en ég svaraði:
— Nei, ég gæti það ekki.
— Eg er fegin, sagði hún og
kinkaði kolli.
— Vegna þess að ég duga ekki í
tilfellum eins og þessu, verð að
engu gagni?
— Vegna þess að þú ert það sem
þú ert.
Svo sagði ég henni frá Lenny
Montez og rauða Benzinum. Ég
sagði henni allt og dró ekkert und-
an. Og hún var þögul í eina eða
tvær mínútur áður en hún svaraði.
Þegar hún tók til máls var hún
undarleg I háttum. Hana langaði
að vita nákvæmlega um tilfinning-
ar mína I garð Lenny Montez.
— Þær eru ekki til, nákvæmlega
ekki til.
— Þú hefðir getað neytt hana til
að koma með þér á lögreglustöðina,
sagði hún hægt. Ungfrú Clementine
s? hana þegar hún tók Pollý. Gerð-
irðu þér það Ijóst, Johnny? Eða
gerðirðu þér það ekki Ijóst?
— Nei, ég gerði mér ekki grein
fyrir því.
Ég hafði aldrei séð svona svip
á andliti Alísu, blöndu af skelfingu
og fyrirlitningu. ,
— Ég segi það satt að ég mundi
ekkert eftir því. Ég kalla guð mér
til vitnis, Alísa, að mér datt aldrei
í hug að ungfrú Clementine hefði
getað borið vitni gegn Lenny.
- Nei?
Tár reiði og getuleysis voru að
brjótast fram í augankrókana. —
Nei. Nei. Nei. Hvað heldurðu að
ég sé? Hverskonar skrímsli held-
urðu að ég sé?
— O Johnny, ég veit það ekki
lengur. Ég veit ekki hvað ég á að
halda.
— Það er sama hvað ég hefði
gert, sagði ég biðjandi. Þeir hefðu
haft Polly.
— Johnny, ó Johnny, skilurðu
það ekki? Við hefðum haft þessa
meri og það hefði verið tækifærið,
sem við vorum að bíða eftir, tæki-
færið sem hefði getað réttlætt það
að við færum til lögreglunnar og
skýrt frá öllu saman.
— Hvað ertu að reyna að segja
mér? Að ég hafi með þessu undir-
skrifað dauðadóm minnar eigin
dóttur? Ertu að reyna að segja mér
það?
— Ég er ekki að segja það,
Johnny. Þú segir það.
■— Þú sýnir enga vægð!
— Þú vildir ekki vorkunnsemi,
sagði Alísa.
Við sátum þegjandi í setustof-
unni, biðum eftir að tíminn liði og
við yrðum að láta til skarar skríða.
Klukkan var næstum orðin hálf níu
en tíminn var genginn úr öllu sam-
hengi við raunveruleikann. Ég hefði
getað sagt við sjálfan mig að það
væru aðeins tuttugu og fjórar
klukkustundir liðnar síðan gamall
maður að nafni Shlakmann, fyrr-
verandi SS-maður og fangabúða-
VELJUM ÍSLENZKT-^^ft
ÍSLENZKAN IÐNAÐ Uk/J
H/F SÚKKULAÐIVERKSMIÐJAN SlRIUS
H/F BRJÓSTSYKURSGERÐIN NÓI
stjóri, greip í mig á neðanjarðar-
brautarpallinn og sárbændi mig
að hjálpa sér, en þessháttar upprifj-
un hefði raunar verið gagnslaus. Ég
var þrjátíu og fimm ára að aldri, en
ef öll mín ævi hefði verið lögð á
vogarskál móti deginum í dag, hefði
dagurinn orðið þyngri og enzt leng-
ur.
Við höfðum setið þarna í tuttugu
mínútur, en það voru ekki venju-
legar tuttugu mínútur; það voru
verstu tuttugu mínútur allrar minn-
ar ævi, verstu tuttugu mínútur allr-
ar þessarar martraðar lykilsins. Ekk-
ert sem gerzt hafði var eins þrúg-
andi og óbærilegt og þessar tutt-
ugu mínútur; ekkert sem gerast
myndi sambærilegt við þær. Ég var
dæmdur maður, prófaður og dæmd-
ur fundinn um glæpsamlega vit-
leysu, sekur um morð á barninu
mínu. Setjið ykkur í mín spor og
reynið að ímynda ykkur hvernig
þetta er, ef þið viljið vita hvernig
mér leið.
Alísa vissi hvernig mér leið. Hún
reyndi ekki að létta mér byrðina;
það var tilgangslaust og hún sagði
ekki að hún hefði haft rangt fyrir
sér og gerði ekkert til að létta mér
byrðar þjáningar og heimsku á
nokkurn hátt; en eftir að tuttugu
mínútur voru liðnar, sagði hún
næstum hversdagslega: — Ég skal
segja þér Johnny, að meðan þú
varst í burtu var ég að hugsa um
lykilinn ....
Ég sagði ekkert þegar hún þagn-
aði.
— Ég hélt ófram að hugsa um
hann, vegna þess að ef við hefðum
aðeins einhverja hugmynd um hvar
hann er, stæðum við betur að vígi.
En ég held að ég viti hver tók hann.
— Heldurðu það?
— Ég held að ég viti það, ég er
ekki viss. En þeim mun meira sem
ég hugsa um þetta, þeim mun trú-
legra fannst mér þ«að.
— Hver tók hann, Alísa?
— Pollý.
- Pollý?
— Já. Eftir að þú hringdir í morg-
un setti ég lykilinn á eldhúsborðið
og svo fór ég aftur út, en Pollý
varð eftir inni. Pollý sá mig láta
hann á borðið.
Hún spurði mig hvað þetta væri
og ég sýndi henni hann. — Þetta er
skrýtinn lykill, sagði hún. — Hann
er flatur. Ég sagði henni að þetta
væri lykill að stað, þar sem menn
geymdu sína dýrmætustu hluti,
mjög dýrmæta hluti, eins og beztu
brúðurnar hennar. Hún hlýtur að
hafa orðið hrifin af lyklinum. Ég
skildi hana eftir I eldhúsinu og
þegar ég var tilbúin að fara gekk
ég bara að bakdyrunum og kall-
aði til hennar: — Komdu Pollý,
komdu, annars verðum við of sein-
52 VIKAN—AFMÆLISBLAÐ