Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 25

— Eg hef sagt þér hvað hún sagði, það er ekki hægt að misskilja
það.
En það er min reynsla frá þ>ví í gamla daga, að það er ekki
alltaf hægt að treysta orðum hennar, sagði Soames.
Jo stóð upp og sagði reiðilega: —- Vertu sæll.
Vertu sæll, sagði Soames alveg undrandi, og þegar Jo fór,
spurði hann sjálfan sig, hvað þessi ögrandi svipur á andliti frænda
hans, andliti sem annars var svo góðlegt, myndi boða.
Val Dartie hafði aldrei tekið stundvísi alvarlega, og hann var
þess vegna sjálfur hissa þegar hann var kominn á tilsettum tíma
til að hitta Holly. Hún var stórglæsileg á apalgráum gæðingi, og
Val fann fyrir því að hann sat ekki hest svo vel sem skyldi.. Það
glæsilegasta við hann sjálfan voru líklega gljáfægð reiðstígvélin. . . .
Hann tók upp gullúrið sitt, sem James afi hans hafði gefið hon-
um, ekki til að sjá hvað tímanum liði, heldur til að spegla sig innan
í lokinu. Hann var með ljóta bólu á enninu, og það fór í taugarnar
á honum. Það var ekki beint til að gera hann glæsilegri í augum
Hollyar.
Hún sat hestinn fjári vel, þessi litla, feimna frænka hans, og þess
vegna fannst honum það alveg einstakt að hún hafði látið hann
stjórna ferðinni, þegar þau þeystu eftir reiðgötunni í Richmond-
garðinum, því hún var örugglega kunnugri þar en hann. Þegar Val
hugsaði til reiðtúrsins á eftir var hann hissa á því hve hugmynda-
snauður hann hafði verið. Honum duttu í hug margir skemmtilegir
atburðir, sem hann hefði getað sagt henni frá. Hann yrði að muna
það næst þegar þau hittust. Það gæti verið að hún kæmi til Oxford
einhvern tíma til að hitta bróður sinn. Hann ætlaði líka að skrifa
henni og hún var búin að lofa því að svara bréfum hans.
Val hafði ekki nokkra löngun til að fara út um kvldið, og hugs-
aði með sér hvort ekki væri hægt að kreista kampavínsflösku út
úr móður sinni. Þá gæti hann unað vel heima og notið minning-
anna frá deginum....
Þegar hann hafði haft fataskipti og kom niður í dagstofuna, varð
hann ergilegur yfir því að Soames frændi hans var kominn í heim-
sókn. Þau þögnuðu þegar hann kom inn, og svo sagði frændi hans:
— Það er bezt að segja honum það strax.
Winifred sagði, nokkuð taugaóstyrk: Faðir þinn hefur yfir-
gefið okkur, hann er farinn áleiðis til Suður-Ameríku.
Val horfði vandræðalega á þau til skiptis. Yfirgefið þau? Var
hann þá leiður yfir því? Þótti honum vænt um föður sinn? í sann-
leika sagt hafði hann aldrei hugsað út í það. En, það var eins
og hjarta hans tæki kipp, faðir manns er þó alltaf faðir manns, og
hann getur ekki horfið með öllu. Það gat ekki verið!
Hvað eigið þið við? Nei, segðu ekki neitt, sagði hann, þegar
hann sá örvæntingarsvipinn á móður sinni. — En, hvað verður svo?
Skilnaður, það er ekki hægt að komast hjá því, Val.
Kemur það þá í blöðunum? spurði hann.
Hann hugsaði til þess hvernig hann sjálfur gleypti í sig allar
hneykslissögur og skilnaðarmál, sem nefnd voru í blöðunum.
Er ekki hægt að koma því i kring í kyrrþey? Hitt yrði svo
óþægilegt fyrir okkur öll. . . .
— Jú, þú getur treyst því að það verður gert í kyrrþey, sagði
Winifred.
Já, en er það nauðsynlegt? Þú ætlar þó ekki að giftast aftur,
mamma?
Allir vinir hans og nýir félagar í Oxford myndu heyra um þessa
smán, sem dundi yfir fjölskyldu hans. Og Holly? Hann þoldi ekki
að hugsa til þess.
— Þú skilur ekki hvað móðir þín er búin að ganga í gegnum
þessi síðustu tuttugu ár, sagði Soames, án þess að líta á frænda
sinn. —- Þetta er aðeins dropinn sem fyllti bikarinn. Á ég ekki að
segja honum það, Winifred?
Systir hans kinkaði aðeins kolli.
Faðir þinn hefur alltaf verið móður þinni fjötur um fót. Hann
hefur safnað skuldum, drukkið sig fullan, og haft í hótunum við
hana. Og nú er hann farinn af stað til Buenos Aires, í fylgd með
einhverri dansmær, sem hann lokkaði með því að gefa henni perl-
urnar hennar móður þinnar.
í huga hins unga manns tókust nú á tvö öfl, arfleifð tveggja
ólíkra ætta, Dartie og Forsyte. Val gat vel skilið að menn settu sig
í skuldir, skvettu í sig og hefðu yndi af fögrum konum; já, hann
leit jafnvel upp til þeirra sem höfðu kjark til að láta slíkt eftir
sér. En þetta með perlurnar . . . það var of gróft.
— Þið megið ekki láta neitt fréttast um perluhvarfið, sagði hann
og röddin var æst, Það yrði hræðilegt hneyksli, mamma? Ég skal
Framhald á bls. 64.
ViKAN—AFMÆLISBLAÐ 25