Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 68

Eftir að vera búnar að fletta VIKUNNI
alla leið aftur að „Vikan og heimilið“, kem-
ur ykkur líklega ekki á óvart, að Vikan
er þrjátíu ára um þessar mundir. Margt
hefur komið fyrir á þessum tíma, en séu
kvennasíður fyrsta árgangs VIKUNNAR at-
hugaðir, virðast áhugamálin ekki svo ákaf-
lega frábrugðin því sem nú er. Meira að
segja fellur tízkan stöku sinnum alveg að
tízkunni núna, eins og þessi mynd hér t.h.
sýnir. Væri sú kápa til ennþá — gætið vel
í gömlu fataskápana — mundi unga stúlkan
í maxi-tízkufötunum taka henni tveim
höndum og fara út í henni strax í kvöld.
Sum fegrunarráðin þættu fróðleg enn í
dag, og kann ég ekkert betra en það sem
þar stendur um freknur og ráð til að fjar-
lægja þær:
„AfliýÖiÖ stóra gtlrku og pressiö úr henni
safann, blandiö saman viö hann matskeiö af
menguöum spíritus eöa brimtoverilte og geym-
iö ]>etta nœturlangt. AÖ morgni bætiö þér i
]>aÖ matskeiö af viösmjöri, 10 dropum af
benzotinktúru og matskeiö af rósavatni, meng-
uön meö 1 grammli af saltsúru quinin.
Rjóöiö þessu þrisvar á dag yfir freknurnar
eöa þar, sem þær ásækja yöur. Þetta eyöir
þeim áreiöanlega eöa varnar því, aö þœr
r.iyndist, ef þœr eru ókomnar.
Quininiö er vörn gegn þeim, meö því aö þaö
ver útbláu geislunum aögang aö litakirtlum
'húöarinnar."
Vikan efndi til samkeppni um beztu grein,
sem bæri heitið „Reykjavíkurstúlkan 1939“.
Verðlaununum var skipt milli tveggja:
Gerðar Magnúsdóttur, sem síðar átti eftir að
kenna mörgum Reykjavíkurstúlkum, og
Karls Strand læknastúdents, sem hingað til
hefur aðallega læknað Lundúnastúlkur, en
er nú kominn aftur til íslands og íslenzkra
stúlkna, þótt hann hafi nú að þrjátíu árum
liðnum e.t.v. ekki eins næmt auga fyrir þeim
og á háskólaárunum. Það væri gaman að
vita, hvort Reykjavíkurstúlkan í dag kann-
ast við eitthvað í fari nöfnu sinnar frá þeim
tímum.
Gerður segir m.a.:
„....íig tilheyri sem sagt hvorki aristo-
kratíiunu né öreigunum, en er ein af millistétt-
inni, borgurunum, sem kommúnistar nefna svo.
Samkvœmt þessari stööu minni , þjóöfélaginu
hefur náttúrlega veriö reynt aö troöa í mig ein-
liverri menntun. ÞaÖ liefö’i veriO gert hvort
sem ég vildi eöa ekki, en þaö vildi nú svo vel
til, aö ég haföi engar aörar ambitonir en aÖ
fara í einhvern skóla og lœra þar ákveöinn
skammt af bóklegum fræöum, eins og pubbi,
mamma og kennararnir vildu.
Agœtt dœmi upp á Reykjavikurstúlkuna,
finnst ykkur ekkif Þœr þyrpast svo í skól-
ana, aö fólki Viefir þótt nóg um og hefir viljaö
útiloka þœr alveg frá sumum þeirra, vegna
hættunnar, sem af þeim leiddi fyrir strákana.
Eklci vegna þess, aö viö röslcuöum sálarró
þeirra, heldur af því, aö viö boluöum þeim
burtu frá menntunarjötunni. En hví uö vera
aö troöa í aumingja drengina, ef þeir geta ekki
staöiö okkur á sporöi? Hví elcki aö fela olckur
öll þeirra störf á hendur?
Jæja, ég er nítján ára, nýbúin aö Ijúka prófi
frá. einum af stærstu skólum landsins og er
ágætlega aö mér í öllum þeim greinum, sem
koma aö engu gagni. Um hitt er elcki vert aö
tala. V'innu hef ég enga, — en þaö er nú minn
draumur aö komast á skrifstofu eins og allra
sannra Reykjavíkurstúlkna.“ Hún segist iðka
skíðaferðir af miklu kappi, því að „þaö ger-
ir 'hver einasta stúlka, sem vill eitthvaö heita
hér í Reykjavík." Hún dansar á Borginni, en
fer á eftirmiðdagshljómleika á Landinu, og
þar að auki fer hún töluvert á böll og þykir
gaman að dansa.
Karl Strand veitir athygli ungri stúlku í
strætisvagni og lýsir henni nokkuð:
„Unga stúlkan var í snotrasta lagi ásýndum,
berhöföuö meö hálfsítt nýgreitt liár, sem minnti
á ákveöna kvikmyndaleikkonu. Hún var dökk-
hærö, meö mjóar, litaöar augnabrúnir, og
svertar brár. Munnurinn var lítill Amorsbogi,
hárauöur aö lit. Tennurnar ofurlítiö skemmd-
ar en eklci áberandi. Andlitsduftinu var sœmi-
lega nuggaö inn í kinnarnar, nema hvaö vinstra
megin viö nefiö var örlítill blettur, sem oröiö
haföi útundan. Hún var fremur lítil vexti og
hendurnar smáar en seiglingslegar. Neglurnar
voru klipptár í odda, lakkaöar og ofurlitlar
sorgarrendur undir þeim á hægri hendinni. Á
baugfingri hœgri handar bar hún silfraöan
hring meö steini. Yfir sér haföi hún dökícbrúna
kápu, vandaöa, en sem dálítiö var farin aö
láta á sjá. Kápan var ólmeppt aö framan, og
sá þar í rauöan kjól ódýran, en snotran og
nýlegan. Solckarnir voru móbrúnir, hreinir og
þokkalegir, en utanvert á vinstra hné gœgðist
lykkjufall við og viö niöur undan kjólfaldin-
um. Hún gekk í sokkunum úthverfum. Saum-
arn'ir voru aftan á miöjum legg og beinir.
Skórnir voru a.m.k. þriggja niánaöa, hælaháir,
sæmilega hirtir, en ofurlítið snúnir."
Þessi stúika fer svo út úr strætisvagnin-
um, en Karl heldur áfram og lýsir nú Reykja-
vikurstúlkunni almennt:
„Viö fyrstu sýn er hún glaöleg, dálítiö ögr-
andi í uugnaráöi, lcurteis, skjót í svörum og
vcröur ógjarnan oröfall. Ef eittlivaö broslegt
er í r.tliti />ínu eöa framkomu tekur liún eftir
því strax á fyrstu f'imm mínútunum og skop-
ast aö því í miskunnarlausri gagnrýni um leiö
og þú snýrö við henni balcinu. Meöan þiö eruö
ókunnug vill hún lielzt tala um daginn og
veginn, lcvikmyndir, dansleiki og þessháttar.
Ef þú minnist á bælcur eöa œöri tónlist, finnst
henni aö þú sért montinn og viljir þú sveigja
taliö aö fjármálum eöa stjórnmálum finnst
henni þú drepleiöinlegur. Um allt þetta vill
hún þó gjarnan tala við þig þegar þiö eruö
tvö ein og þekkizt dálítiö betur. ViÖ fyrstu
kynninguna veröur ]>ú aö segja „brandara“
aöra hverja mínútu, ef hún á aö telja ómaks-
ins vert aö kynnazt þér meira. Segjum svo aö
þór takist þetta. Þá heldur kynningunni áfram.
Reykjavíkurstúlkan er venjulega syfjuö á
morgnana þegar hún fer á fœtur. Samt er hún
dugleg aö vinna, þótt hún eigi efnaöa foreldra
er henni ekkert um þaö gefiö aö vera aö-
geröarlaus lieimasæta. Nám sitt miöar hún
oftast viö atvinnuvon, en hefur lítinn áhuga á
vísindaiökunum. Hins vegar á liún til aö vera
þrœldugleg í skóla og einkunnasjúk úr hófi.
Heimilisstörf eru lhenni ekki aö skapi, meöal
annars af því, aö þá er hún kölluö vinnukona
og fær fríiö sitt á fimmtudegi. Helzt vill hún
vinna á skrifstofu, í búö eöa verksmiöju. Ann-
ars kærir liún sig kollótta þótt hún hufi erfitt
og jafnvel ógeöfellt starf, ef hún fær ]>aö
vel borgaö. Henni þykir gaman aö vinna fyrir
miklum peningum, en er fljót aö eyöa þeim.
Hún lcemur stundvíslega i vinnuna, ef liúsbónd-
inn er strangur, en annars er liún til meö aö
slæpast 5—10 mínútur. Hélzt vill hún vinna t
sprettinum og slœpast á eftir ef liægt er. Ef
henni er tniaö fyrir vanctasömu verki leggur
hún sig fram til þess aö gera þaö vel. Fyrir
þaö vill hún fá sérstalct hrós.
Komir þú í búöina eöa skrifstofuna til
hennar, er liún 'hóflega þolinmóö aö leysa úr
(i8 VTKAN—AFMÆLTSBLAÐ