Vikan - 07.11.1968, Blaðsíða 60

Þessi hendi
heldur á pakka sérstaklega gerðum til þess að vernda
og halda hinum sérstæða keim gæða tóbaksins sem notað er
í Philip Morris Multifilter sígaretturnar /-//gf &
.
mmgM
PHILIP MORRIS MULTIFILTER
Gæðaframleiðsla frá Philip Morris Inc.

lagði írá sér glasið og klappaði
hægt en háttbundið saman hönd-
unum.
Ambrose kom auga á Harriet
og brosti jafnvel enn breiðar.
Iiann gekk framfyrir Robert.
Harriet brosti aftur en innra
með sér ólgaði hún.
- Hvað í ósköpunum held-
urðu að þú sért að gera? spurði
hún með sinni sætustu rödd milli
samanbitinna tannanna. — Farðu
upp aftur þangað sem þú átt að
vera. Þetta er hlægilegt.
Nú klöppuðu allir af fögnuði.
Robert var kominn á fætur og
vínglasið var enn fulit. Hann
þambaði úr því og rétti síðan
konunni sinni hendina. — Skál,
elskan. Hissa eða hvað?
Harriet leit hjálparvana á Am-
brose.
— Ójá, sagði Robert. — Harri-
et, þetta er .... Hér .... herra
Farr, er það ekki?
— Jú, sagði Ambrose. —
Jympson Farr.
Þetta er Harriet, konan mín.
Ambrose og Harriet tókust. í
hendur, öll þrjú litu hvert á
annað. Svo var þögn.
Jæja, sagði Harriet með
nokkurri áreynslu. Við verð-
um að sinna hinum gestunum,
sjáumst síðar, herra Farr.
Iiún dró Robert burtu.
- Er ekki gaman? Rödd Ro-
berts var ofurlítið drafandi en
afar ánægjuleg. Við ættum að
gera þetta oftar.
Harriet fann að Ambrose
skálmaði á eftir þeim, og hlust-
aði á hvert orð. Hún fann einnig
að Robert var mjög, mjög ham-
ingjusamur. Hún sagði hörku-
lega:
— En til hvers er þetta, Ro-
bert? Ég meina í hvaða tilefni?
— Ég er að fagna, elskan.
— Hverju?
- Fjárhagslegu sjálfstæði,
draumur ævi minnar er í þann
veginn að verða að veruleika.
Ambrose smeygði sér upp að
þeim: — Þegar þú talar svona
Robert gæti ég hlustað alla nótt-
ina. Segðu mér meira.
Robert var í þann veginn að
gera það, en Harriet greip fram
í: — Viltu ekki dansa?
Robert og Ambrose sneru sér
báðir að henni. — Ég hélt að þú
ætlaðir að spyrja, sagði Ambrose.
— Robert! Harriet tók um
handlegginn á Robert og dró
hann í áttina að hljómsveitinni.
Robert rétti Ambrose glas sitt í
flýti og tók svo að hoppa kunn-
áttulaust fram og aftur í því litla
rúmi sem fáanlegt var.
Yfir öxl hans sá Harriet há-
vaxna, þrýstna stúlku nálgast
Ambrose. Ambrose hneigði sig
djúpt fyrir henni og dró síðan
röð af marglitum vasaklútum
fram bak við eyrað á henni.
Harriet lokaði augunum. Hún
vonaði bara að Ambrose færi
ekki í gegnum allar brellurnar í
töframannabókinni sinni. Hann
var ekki búin að æfa sig nógu
lengi, svo sumar brellurnar voru
ekki orðnar nógu góðar. Til
dæmis ef hann reyndi þessa með
eggin þrjú gæti orðið hér óglæsi-
legt um að litast.
Robert tók að syngja inn í ann-
að eyrað á henni, pophljómsveit-
in öskraði inn í hitt.
Harriet var örþreytt eftir
verzlunarferðirnar og ær af há-
vaðanum. Hún missti tímaskynið.
Robert kynnti hana fyrir fólki
og hún reyndi að gera sér grein
fyrir á hvaða sviði það ynni og
hversvegna Robert hefði boðið
því. Hún reikaði frá einum hópi
til annars, dansaði við Ambrose,
en bannaði honum að bíta í
eyrnasnepilinn á henni og átti
langar samræður við mann, sem
talaði með svo miklum hreim að
hún skildi ekki hvað hann sagði.
Robert var hamingjusamur.
Vitundin um það jók henni styrk.
Hann var svo góður og það var
svo dásamlegt að sjá hann ljóma
og hlægja og gefa sig á vald
sannri lífsnautn. Hann átti það
svo sannarlega skilið. Elsku Ro-
bert!
Rétt þegar Harriet hélt að hún
myndi detta niður á gólfið - og
sennilega enginn taka eftir því
fór hún að sjá nokkur merki
þess að hópurinn væri að fara.
Nokkrir forhertir drykkjumenn
héldu lengst út, þar til þjónninn
safnaði saman öllum flöskunum.
Hljómsveitin lék síðasta lagið og
svo voru hljóðfærin tekin saman.
Þrír menn og ein stúlka sungu
á götunni. Það fór ekki hjá því
að einhver kæmi og kvartaði
næsta dag.
Að lokum voru herbergin nær
auð. Robert stóð við framdyrnar
með handlegginn um mittið á
Harriet. Þau horfði á tvo síðustu
hátíðargestina ganga niður eftir
heimreiðinni.
— Góða nótt, sagði Harriet
hljóðlega.
— Góða nótt, æpti Robert eins
hátt og hann gat. Þökk fyrir
komuna, góða nótt, góða nótt...
Og hann fór að syngja aftur.
Harriet sussaði á hann og dró
hann aftur innfyrir. Hún lokaði
dyrunum og horfði kvíðin yfir
anddyrið. Ambrose var að læð-
ast upp.
— Nei, kallaði Robert og slag-
aði ofurlítið til. — Nei, nei, herra
Farr. Það eru fyrstu dyr til
vinstri í anddyrinu, ekki þarna
uppi, gamli félagi.
Ambrose kom niður aftur.
Hann leit með kæruleysisbrosi af
Robert á Harriet og aftur á Ro-
bert. — Þakka ykkur báðum fyr-
ir dásamlegt kvöld.
— Takk fyrir komuna. Robert
drap tittlinga af ánægju yfir ó-
reiðunni, sem hafði lagt undir
00 VIKAN—AFM/ELTSBLAU