Vikan - 28.08.1969, Blaðsíða 37

Hann stirðnaði, og starði á mig
með sínum fljótandi augum. ,,Hver
í andskotanum ert þú?"
„Á ég að trúa að þú þekkir mig
ekki, Windy?"
Hann pírði augun: „Náunginn á
kaffistofunni."
„Rétt," sagði ég. „Gettu betur
samt."
Hann gat betur. „Maddox! Pete
Maddoxi"
Ég glotti. Svo gekk ég að nátt-
borðinu hans og opnaði skúffuna.
Auðvitað var byssan hans, 38 kalib-
er skammbyssa, þar. Ég setti litlu,
gráu byssuna mína f vasann og
miðaði á hann með hans eiginu
byssu.
Hann starði enn á mig: „Þú . . .
andskotinn, þú ert með skegg!"
„Þú ættir að lesa blöðin, Windy,"
sagði ég. „Ákaflega fræðandi."
Hann hristi höfuðið, og var
greinilega að hugsa um hvað ég
ætti við. Hann var ekkert gáfna-
Ijós, frekar en aðrir glæpamenn.
Ég tók upp símann, og hringdi
í sam McKennan á The Sentinel. „Ég
er á Kanslarahótelinu á 28. vestur-
götu, herbergi fjögur," sagði ég
þegar hann svaraði. „Komdu hér í
hvellinum, því ég er með sögu sem
þú hefur ef til vill áhuga á."
„All right, Pete," svaraði hann.
„Hvað er svona títt?"
„Þú kemst að raun um það þegar
þú kemur hingað," sagði ég. „Og
Sam "
„Já?"
„Hafðu Ijósmyndara með þér."
Svo hringdi ég á stöðina. Augie
Canazarro svaraði. „Augie, þetta er
Pete Maddox."
Hann svaraði ekki alveg strax.
Svo saqði hann hikandi: „Hvað var
það, Pete?"
Ég skýrði honum frá því hvar ég
var. „Ég var að enda við að hand-
taka mann hér, Augie. Stórskálk."
„Handtaka? Pete
„Já, ég veit," sagði ég. „Ég er í
banni, en það verður varla mikið
lengur.
„Hver er þrióturinn?"
„Windy South."
„Hvað? Hreyfðu þig ekki! Ég er
að koma."
„Komdu með fulltrúann með
þér," sagði ég.
„Janine? Pete, hlustaðu á mig."
„Ekkert en, Augie. Komdu bara
með hann. Éa vil hafa hann með
í þessu." Ég laqði tólið á og beið.
Allt fór eftir áætlun. Sam Mc-
Kenna og liósmvndarinn komu
f''rst:r. Ég sanði Sam nákvæmlega
frá öllu saman. og hann brosti
ánæniijleoa w éq saaði honum
h''að éa v:ldi að hann aerði. Hann
féMst á hað. nn á meðan við biðum
tók Hósmvndarinn nokkrar mvndir.
'A'mdv virt:<=t ákafleqa ruglaður yfir
öiln tilstandinu.
Aunio on lanine komu fimm mín-
útum síðar. Janine var óður. Hann
æddi inn um dvrnar, bucandi eitt-
hvað um aúmmíhetiur,- eldur brann
' auoum hans oo !á við að hann
hrækti brenniofeini.
Þá sá hann Sam McKenna og
þagnaði með það sama. Það hafði
aldrei ríkt nein banvæn ást milli
þeirra — og alls ekki eftir árás Mc-
Kenna's í blaðinu. Janine vissi líka
fullvel mátt hins ritaða orðs. Hann
var þegar í nógu slæmri aðstöðu,
þó að hann færi ekki að skjóta á
mig — eða svo fannst honum
greinilega.
Ég fór aftur yfir söguna, fyrir
Augie og Janine, f smáatriðum.
Janine beið þar til ég hafði lok-
ið sögunni, en þá spurði hann
spurningarinnar sem ég beið eftir:
„Þú segir að þú hafir komið hér
og.miðað byssu á South, en fyrir
þremur dögum skilaðir þú byssunni
þinni á stöðinni. Hvar fékkstu
aðra?"
Ég tók gráu byssuna upp úr vas-
anum: „Ég keypti hana."
„Keyptir hana?" Það vottaði fvr-
ir daufu brosi á andliti hans. „Án
leyfis?"
Ég leit á Sam McKenna og síðan
á Ijósmyndarann, sem stóð aðeins
til hliðar með myndavélina tilbúna.
„Maður þarf ekki leyfi til að kaupa
byssu af þessari tegund," sagði ég
svo um leið og ég skaut á fulltrú-
ann.
Ja, í raun réttri skaut ég hann
ekki. En ég skaut framhjá eyranu á
honum. Hann hrópaði upp yfir sig,
og hrökklaðist aftur á bak með upp-
réttar hendurnar.
Ormjó vatnsbuna rann niður eft-
ir veggnum fyrir aftan Janine, og
gerði Ijósa rák á skítugt veggfóðr-
ið.
„Vatnsbyssa!" stundi Augie van-
trúaður.
Ég hélt að Sam myndi fá tilfelli,
svo dátt hló hann.
Sagan kom f öllum dagblöðun-
um daginn eftir: LEYNILÖGREGLU-
ÞJÓNN í BANNI HANDTEKUR
MORÐINGJA MEÐ VATNSBYSSU
AÐ VOPNI, ásamt mynd af mér með
mitt rauða skegg og Windy í tak-
inu. Við hliðina á þeirri mynd var
svo mynd af Janine lögreglufull-
trúa, með báðar hendurnar upp yfir
höfuðið, og vatnsstraumurinn í fal-
legum boga framhjá vinstra eyranu
á honum. Fyrir neðan myndina stóð
svo skýrum stöfum: Pete „Brúsa-
skeggur" Maddox sýnir enga mis-
kunn er hann útlistar fyrir yfir-
manni sínum, sem bannfærði hann,
hvernig hann handsamaði eftirlýst-
an morðingja.
Og saga McKenna's hitti einmitt
í mark. Hann gerði mikið úr því,
að ef ekki hefði verið fyrir skegg
mitt, þá hefði Windy South þekkt
mig með það sama og forðað sér
inn í fjöldann. En, bætti hann við,
hefði ég ekki verið settur í bann,
hefði ég aldrei verið f kaffihúsinu.
í lok greinarinnar bætti Sam við
nokkrum línum um ágæti og hæfni
Janine's sem lögregluforingja.
Eins og gefur að skilja olli þetta
töluvert miklum áhrifum. Bæði stöð-
in og fulltrúaráð lögreglunnar fengu
aragrúa bréfa frá óbreyttum borg-
urum, sem kröfðust tafarlausrar inn-
setningar minnar á ný. Og þar sem
ekki er hægt að sniðganga vilja al-
mennings, var ég kallaður fyrir
æðstaráðið strax daginn eftir að
sagan birtist í blöðunum. Með öll-
um greiddum atkvæðum var létt af
mér banninu, samþykkt að greiða
mér fvrir þá daaa, sem ég hafði
verið frá vinnu, og það sem meira
var: Ég mátti haida skegginu.
Ég var meira að segja nefndur f
sambandi við verðlaun fyrir mestu
hetiudáð ársins.
Janine, aftur á móti var ekki eins
heooinn. [ tvær heilar klukkustund-
ir talaði lögreglustiórinn sjálfur yf-
ir hausamótunum á honum. Lög-
realan hafði verið höfð að athlæqi;
ekki aðeins vegna bannsins, heldur
einnig vegna hinnar fáránlegu
myndar af Janine í The Sentinel og
hvernig ég fór að því að ná Windy
South — aleinn með vatnsbyssu
eina að vopni. Nú var það Janine
sem mátti Ifða.
Það var Sam McKenna sem sagði
mér þetta allt saman.
En ég var ekki fyllilega ánægð-
ur. Ég hafði vonað að Janine myndi
aldeilis fá á baukinn, yrði jafnvel
lækkaður í tign — eða eitthvað enn-
þá verra — en Sam sagði mér að
það væri ákaflega hæpið í svo lítil-
vægu tilfelli sem þessu. Ég mætti í
rauninni vera mjög ánægður með
úrslitin.
Daginn sem ég hóf vinnu á ný,
kallaði Janine mig inn til sín.
„Allt í lagi, Maddox," urraði
hann. „Banninu hefur verið aflétt,
oq bú getur haldið skegginu. En ég
held, að það sé eins gott fyrir þig
að vita, að það var ekki ég' sem réði
því. Mér finnst þessi hýjungur þinn
ógeðsleaur, en það er bara ekki
neitt sem éq qet gert til að breyta
því." Svo bölvaði hann og ragnaði
í brinauna á sér.
„Pað eina sem mig langar til að
35. tbi. VIKAN 37