Vikan - 28.08.1969, Blaðsíða 45

Þau beygðu til vinstri, óku til Dorchester, og komu niður að ánni
við Clifton. Þau yfirgáfu bílinn, leigðu sér flatbytnu, og eftir að
hafa látið reka um stund, reru þau upp að árbakkanum.
Þau voru ekki margmál. Það var eins og hann finndi að hún
væri nú nær honum en nokkru sinni áður. Dinny fannst tíminn
líða fljótt, og vera svo einstaklega ljúfur og friðsæll, og hún skildi
nú hvað Clare átti við, þegar hún sagði að hann léti mann í friði.
Þegar þau komu til baka, var Dinny það ljóst að hún hafði
ekki lengi upplifað eins dýrlegan morgun.
Þegar hann þakkaði henni fyrir samveruna, sem hann sagði
að hefði verið himnesk, þá sá hún það í augum hans að honum
var alvara. En henni fannst ekki mannlegt hve mikið vald hann
hafði á sjálfum sér. Hún sá hann lítið yfir daginn, og þegar hún
bauð honum góða nótt, hafði hún einhverja skrítna ánægju af
því hve svipur hans var löngunarfullur, og um leið skammaðist
hún sín fyrir hve köld hún var sjálf.
— Fjandinn, tautaði hún, um leið og hún þreyfaði eftir rof-
anum.
Hún hrökk við þegar hún heyrði lágværan hlátur. Clare sat
í gluggakistunni á náttfötunum og reykti.
— Kveiktu ekki. Komdu og fáðu þér sígarettu, við skulum
púa út um gluggann.
— Hvar hefirðu verið síðan á hádegi, ég hefi ekki séð þig.
— Er eitthvað að þér, mér sýnist þú vera stúrin.
— Eg er orðin sárleið á sjálfri mér.
— Það var ég líka, en nú líður mér betur.
— Hvar hefirðu verið?
Clare hló, og það var eitthvað í þessum hlátri, sem kom Dinny
til að spyrja:
— Varstu hjá Tony?
— Já, vina mín. Ég fór í bílnum, til að hitta hann. Tony er
ekki lengur eins og yfirgefinn munaðarleysingi.
— Ó, sagði Dinny.
Ánægjusvipurinn á systur hennar kom Dinny til að roðna.
— Ætlið þið að gifta ykkur?
— Vina mín, það getum við ekki, við verðum að lifa í synd,
að minnsta kosti fyrst um sinn. Við erum búin að koma okkur
saman um að hittast tvisvar í viku. Eg kann mjög vel við húsið
hans. Góða nótt, elskan, komdu með nebbann.
Þegar systir hennar var farin, gekk Dinny fram og aftur um
gólfið.
Það er andstyggilegt að gera fólk óhamingjusamt, hugsaði hún.
Hún var orðin þreytt á að ganga um gólfið, svo hún afklæddi sig
og settist fyrir framan spegilinn og fór að bursta á sér hárið.
Hún starði á sína eigin ásjónu í speglinum, eins og hún hefði ekki
séð sjálfa sig í háa herrans tíð. Hún fór í slopp og laumaðist
niður. Klukkan í anddyrinu sló tólf. Hún hugsaði um Clare, sem
örugglega var fallin í væran fegurðarblund. Hún hugsaði líka til
Tony Croom. Hún læddist að dagstofudyrunum og opnaði þær.
Þegar hún kom þangað inn, opnaði hún franska gluggann sem
sneri út að veröndinni. Þar fyrir innan var gamall stóll, sem hún
var vön að hnipra sig saman í, þegar hún var barn, og það sama
gerði hún nú.
Allt í einu heyrði hún fótatak á veröndinni, svo hún hrökk
við. Einhver sagði: ■—- Hver er þarna?
Hún sá einhverja veru birtast í opnum glugganum, og af mál-
rómnum heyrði hún að það var Dornford, og sagði:
— Aðeins ég.
— Aðeins þú!
Hún sá hann ganga inn og nema staðar við stólinn sem hún
sat í. Hann var ennþá í kvöldfatnaði og hann horfði niður til
hennar, en það var svo dimmt að hún sá ekki vel framan í hann.
— Er eitthvað að þér Dinny?
— Eg gat bara ekki sofið. En þú?
— Ég hefi verið að fara yfir málskjöl í bókaherberginu. Svo
fór ég út, til að anda að mér fersku lofti, og þá sá ég gluggann
hér standa opinn.
— Hvort okkar á nú að segja: „En stórkostlegt"?
Hvorugt þeirra sagði það. Og Dinny rétti úr sér og tyllti fótun-
um á gólfið.
Allt í einu sneri Dornford baki að henni og greip fyrir andlitið.
— Fyrirgefðu að ég er svona léttklædd, tautaði hún. — Eg
átti ekki von á. . . .
Hún vissi ekki fyrr til en hann féll á kné við hlið hennar.
— Dinny, þetta er heimsendir, nema....
Hún rétti út hendina, strauk yfir hár hans og sagði hljóðlega:
— Þetta er upphafið. .. .
SÖGULOK.
r : -s
V.
35. tbi. VIKAN 45