Vikan - 28.08.1969, Blaðsíða 34

um hvíta kynstofninn og fer
lesturinn fram í bílakirkju-
garði, en á meðan eru hvítar
stúlkur skotnar allt um kring.
Leikstjórinn, Jean-Luc Godd-
ard, er þekkt.ur fyrir að fara
sínar eigin götur í kvik-
myndagerðinni, og það gerir
hann svo sannarlega að þessu
sinni líka. ☆
Dave Dee hættir
Framhald af bls. 25.
þannig, að ekki er hann á
flæðiskeri staddur. Annars
hefur hann mestan áhuga á
því að koma fram sem ein-
söngvari og að leika í kvik-
myndum. Þess má geta, að
áður en Dave Dee gerðist
söngvari, var hann lögreglu-
þjónn í litlu plássi úti á landi.
Félagar hans í hljómsveitinni,
sem eftir verða, ætla ekki að
verða sér úti um söngvara í
stað Dave. Þeir munu halda
áfram að koma fram og leika
inn á hljómplötur, og mun
hljómsveitin framvegis heita
„D-B-M-og-T“. Segjast þeir
ætla að halda sig við „rokk-
ið“ í framtíðinni.
☆
Led Zeppelin
Framhald af bls. 24.
innar er nú ofarlega á lista
yfir vinsælustu hæggengu
plötur í Englandi. Hljóm-
sveitin hefur farið í hljóm-
leikaferð til Bandaríkjanna,
þar sem henni var tekið með
kostum og kynjum, og sama
er raunar að segja um hljóm-
leikaferðir þeirra félaga í
heimalandi sínu. Jimmy Page
þykir mjög slyngur gítarleik-
ari og fjölhæfur. Hann hefur
m.a. leikið á plötum Tom
Jones, og sýnir það, að hann
einskorðar sig ekki við tor-
skildari og þyngri músik eins
og þá, sem hljómsveit hans
flytur.
Sönn ást eSa
stundarhrifning
Framhald af bls. 21.
25—50 stic/: Seztu aðeins
niður og hugsaðu þig um. Þú
ert hrifin af honum, en þú
elskar hann ekki. Auðvitað
getur þessi hrifning þín þró-
azt í ást með tímanum, en þú
34 VIKAN «•
Hafioiiathutiít
ýimi- & 'Utikurli? H □. VILHJÁLMBBDN
RÁNARBÖTU 12 5ÍMI 19669
V.____________________________________________________________________________________________/
skalt ekki ana út í hjónaband
sem þú átt kannske síðar eftir
að harma. Bíddu heldur að-
eins, en ef þú vilt endilega
gifta þig þá skaltu gera það
— það er oft þess virði.
2J+ stiq og minna: Þú ert
ástfangin af kærleikanum en
ekki honum, og ástæðan til
þess að þú vilt gifta þig er sú,
að þig langar í gullhring.
Mundu að hjónaband er elcki
aðeins það að eiga fallegt
heimili og ala upp börn. Það
er félagsskapur sem á að vara
það sem eftir er ævinnar.
Reyndu að endurskoða af-
stöðu þína og sjá hvort þú
sérð ekki eitthvað meira við
hann en bankabókina hans og
öryggið sem hann veitir.
i ☆
Skeggjaði
lögreglumaðurinn
Framhald af bls. 17.
byssuna þína og stjörnuna hjá skrif-
stofumanninum.''
Ég gat ekkert gert nema staSið
þarna meS kreppta hnefana. Svo
gekk ég út og inn í hitt herbergið;
skellti dyrunum svo fast aftur, að
ég bjóst við aS glerinu úr hurðinni
myndi rigna yfir mig.
Strákarnir horfðu á mig. „Hvað
gerðist, Pete?"
„Ég vætti varirnar. „Ég hef verið
leystur frá störfum — rekinn — um
óákveðinn tíma," svaraði ég, en
trúði því varla sjálfur. „Kauplaust!"
„Sko!" saqði Augie. „Ég var bú-
inn að segja þér, að þú hefðir
gengið of langt ( þetta skiptið."
„Þeir geta ekki gert mér þetta."
Mér fannst ég eiga erfitt með að
tala.
„Það sýnir sig nú."
„Við skulum sjá til," sagði ég svo
hörkulega. „Við skulum sjá til."
„Ef mér leyfist að gefa þér gott
ráð," sagði Augie, „þá skaltu raka
þennan hýjung af þér og fara inn
til Janine og biðja hann afsökunn-
ar. Þá sleppir hann þér kannske
með áminningu — eina enn."
„Nei," sagði ég. „Þú getur bölv-
að þér upp á, að það geri ég ekki.
En ég skal segja ykkur hvað ég ætla
að gera."
Þeir störðu á mig, óttaslegnir á
svip.
„Ég ætla að fara til McKenna,
ritstjórans á The Sentinei. Og ég
ætla að segja honum nákvæmlega
hvað hefur gerzt hér. Ef ég þekki
McKenna rétt, þá klessir hann þessu
þversum á forsíðuna."
„Úff," sagði Cliff og hristi höf-
uðið mæðulega.
„Pete," byrjaði Augie. „Þú getur
þetta ekki. Þeir . . ."
„Ekki það?" svaraði ég. „Við
skulum nú sjá."
„Pete . "
Ég stormaði út úr skrifstofunni og
skellti byssunni minni og stjörnunni
á afgreiðsluborðið hjá Baumann,
sem skildi hvorki upp né niður !
neinu, um leið og ég æddi út.
Ég var sár. Gott og vel, kann-
ske ég hafi gengið full langt [ þetta
skipti, en ég var sko búinn að fá
nóg af Janine og þessum úr sér
gengnu hugmyndum hans um
drottnunarvald hnefaréttarins. Ég
var búinn að fá nóg af því að vera
settur ( skítverkin og ég var búinn
að fá nóg af þv( að þurfa að taka
á mig allt sem úrskeiðis gekk á
stöðinni. Ég vissi ástæðuna, en það
breytti engu þar um.
Janine lagði fæð á mig vegna
þess að ég var háskólagenginn og
hafði numið hjá FBI-akademíunni.
Og vegna þess, að ég þekkti og
notaði orð, sem hann gat ekki einu
sinni stafað. Ég held meira að segja
að hann hafi öfundað mig fyrir
þetta. Hann hafði byrjað sem bíl-
stjóri á stöðinni, og í hans augum
var bezti árangurinn ! lausn ráðgáta
miðaður við sem flesta brotna
hausa.
Ég vissi, að hinum strákunum lík-
aði jafnilla við Janine og mér, fyrir
ýmsar aðrar ástæður, en þeir voru
of hræddir um að missa vinnuna
eða voru hreinlega of blauðir til að
láta það of mikið í Ijósi. Mér hafði
tekizt að bæla niður í mér óánægj-
una og reiðina yfir Janine hingað
til, en nú hafði ég fengið nóg.
Leysa mig frá störfum, ha? Við
skyldum nú sjá til hver hrósaði sigri
að lokum.
Sam McKenna var meira en
ánægður að sjá mig, þegar éq kom
á ritstjórnarskrifstofurnar hjá The
Sentinel. Hann hlustaði á sögu mína
og er ég hafði útskýrt hana f smá-
atriðum, klappaði hann mér á bak-
ið:
„Hafðu engar áhyggjur, Pete,"
sagði hann. „Við munum sjá til
þess, að þú fáir leiðréttingu mála
þinna. Við höfum verið að leita að
ástæðu til að setja ofan í við þenn-
an þverhaus, Janine,- nú finnst mér
hún vera komin."
Daginn eftir var heljarmikil árás-
argrein ( blaðinu. McKenna hafði
aldeilis skvett úr klaufunum. Hvert
stefndi löggæzla borgarinnar, skrif-
aði hann, þegar ungur, efnilegur
lögregluþjónn var látinn hætta
störfum fyrir það eitt að hann lét
sér vaxa skegg? Var það einhver
mælikvarði á ágæti viðkomandi að-
ila hvernig hann var rakaður? Sag-
an var sem kafli úr endurminning-
um Gyðings sem hafði lent í hönd-
unum á Gestapo. McKenna réðist
síðan harkalega á Janine og líkti
honum við Himmler. í heild var
greinin stórkostleg blaðamennska,
full af háði. Bitru, nagandi háði.
Ég sat heima í tvo daga og beið.
Ekkert gerðist. Ekki einu sinni
símahringing.
Unnusta mín, Carole, sagði við
mig á öðrum degi, að hún væri alls
ekki frá því, að ég ætti að fara og
raka af mér skeggið og biðjast síð-
an afsökunar — jafnvel þótt það
gerði mig ráðsettari útlits. Þegar
á allt var litið, sagði hún, þá gat
þetta verið ákaflega hættulegt fyrir
framtíð mína í lögreglunni. En ég
stóð fastur fyrir, jafnvel þó ég væri
farinn að efast örlítið sjálfur um
ágæti ákvörðunar minnar. Samt sem
áður fannst mér ég hafa gengið of
langt til að snúa við úr þv( sem
komið var.
Sam McKenna hringdi að kvöldi
annars dags. „Almenningsálitið er
þér alqjörlega í vil," sagði hann.
„En æðstu kopparnir ( búrinu eru