Vikan - 06.10.1983, Blaðsíða 26

út af mér, en þá loka þau alltaf dyrunum
hjá mér. Mig langar svo að vita hvað þau eru
að tala um mig. Kannski út af því hvað ég er
illa talandi? Ég er nefnilega kominn á þann
aldur að ég á að geta talað, segir mamma
þegar hún er að reyna að fá mig til að tala
við sig. Mig langar til að tala svo mikið við
hana. En ég kem því bara ekki frá mér. Og
ef ég segi eitt orð þá hrópar hún af gleði og
hrósar mér svo að ég get ekki sagt meira.
Stundum hleypur hún í símann og segir
honum frá orðinu sem ég sagði. I sérskólan-
um get ég talað miklu meira. Þar hlustar
konan alltaf á mig. Hún segir mömmu að
ég hafí sagt þetta eða hitt en svo þegar
mamma reynir að fá mig til að segja sömu
orðin reyni ég, en ég get það bara ekki. Það
er eins og orðin vilji bara ekki koma. Þá
verður hún reið og hendir mér inn í her-
bergi. Stundum langar mig að ráðast á
hana, þegar hún hendir mér inn, og stund-
um bít ég í handlegginn á henni. Ég sé samt
alltaf eftir á að það hefði ég ekki átt að gera
því hún verður ennþá reiðari og skammar
mig svo mikið. Hún segir að svona geri
engin venjuleg börn. Sennilega er ég þá
ekki venjulegur. Ég er nærri því alveg viss
um að ég er ekki eins og öll önnur börn.
Samt eru með mér í skólanum allavega
börn, sum geta hvorki talað né heyrt. Sum
eru líka í stól allan daginn. Ég fæ oft að ýta
stólunum þeirra. Kannski myndi mamma
frekar vera róleg og vilja vera með mér ef ég
ætti svona stól. Mig langar í hann en ég á
bara engan. Ég vona að ég fái bráðum einn
svona í skólanum. Skólinn minn er ,,sér-
skóli’ ’. Ég veit ekki hvað það er en konurnar
sem koma til mömmu segja oft við hana:
, Já, auðvitað hefur hann þurft að fara í sér-
skólann, hann er einhverfur, eða er það
ekki?
Já, segir önnur kona og lítur á mig. Ég
vona samt að þau geti kennt honum að sjá
um sig sjálfur. Það væri hræðilegt ef þú
kæmist aldrei aftur út að vinna allan daginn
út af honum. Þú hlýtur að vera farin að
ryðga í því sem þú lærðir, það er orðið svo
langt síðan.
Mamma segir ekkert við svona. Hún
hlýtur að hafa lært í öðrum skóla en sér-
skólanum. Þar er nefnilega aldrei talað um
neina vinnu. Kannski kemst ég aldrei út að
vinna allan daginn af því að ég er í þessum
skóla. En mig langar heldur ekki til að
vinna. Mamma segir oft við pabba að hann
þurfi ekki að vinna svona mikið. En pabbi
vinnur bara alltaf. Hann er stundum svo
skrýtinn þegar hann kemur heim úr vinn-
unni á morgnana. Þá morgna talar mamma
ekki við hann. Hún spurði hann einu sinni
reið hvort hann mætti drekka svona í
vinnunni. Pabbi brosti bara og sagðist nú
vilja vita hvaða eitur hann væri að selja
fólki. Svo þegar ég kem heim úr skólanum
er pabbi farinn aftur í vinnuna. Mér er svo
sem alveg sama, hann leikur hvort sem er
aldrei við mig. Hann leikur bara við
mömmu.
Krakkarnir í næsta húsi sögðu mér einu
sinni að hann væri ekki pabbi minn. Þetta
skil ég alls ekki. Hvernig getur pabbi manns
ekki verið pabbi manns? Hver ætti þá líka
að vera pabbi minn? Það eiga allir
krakkarnir í skólanum pabba og mömmu en
þeir eiga ekki allir heima hjá þeim, sumir
búa í húsi stutt frá skólanum. Þeir hafa enga
mömmu hjá sér og eiga ekkert dót sjálfír.
En ég veit að Dóri í grænu blokkinni á eng-
an pabba. Ég veit ekki af hverju en
stundum kalla krakkarnir í götunni
mömmu Dóra „kanamellu”. Ég veit ekki
hvað það er en það er eitthvað ljótt. Dóri fer
oft grenjandi heim ef krakkarnir segja þetta
við hann. Mér finnst Dóri ágætur og hann
leikur stundum við mig þegar hinir
krakkarnir eru að stríða honum. Þeir stríða
mér aldrei en leika sér samt ekki við mig.
Mig langar stundum að leika með þeim en
þeir eru svo fljótir að öllu og tala svo mikið
að ég verð langt á eftir. Svo eru allir á hjóli
nema ég. Ég get ekki hjólað og mamma
hefur aldrei gefið mér hjól.
Stundum leik ég mér í sandkassanum.
Þar eru litlir krakkar, þeir eru svo góðir. Mér
finnst gaman að búa til í sandinum. Ég lyfti
líka stundum litlum krökkum upp í kassann
ef þeir komast ekki upp í hann. Einu sinni
kom kona og tók barnið af mér og sagði mér
að láta bamið sitt vera, ég gæd misst það.
Þetta fannst mér mjög leiðinlegt því að ég
gat alveg lyft því. En hún sagði mér bara að
hugsa um sjálfan mig. Mér líður svo illa
þegar fólk segir svona við mig, en það segir
það bara alltaf. Stundum segja amma og afi
við mig: Ætlar þú aldrei að verða að manni,
AKSTURS
HÆFN!
I gæðasamanburði hjá þýska bllablaðinu
AUTO MOTOfí UND SPOfíT fékk FIAT
UNO 9.5 I einkunn fyrir aksturshæfni.
I þremur af þeim fimm atriðum sem
prófuð voru fékk UNO hæstu einkunn
sem gefin er, eða 20 stig.
Samtals fékk UNO 95 stig af 100 mögu-
legum. Semsagt 9.5 í aðaleinkunn eins
og sagt er i skólanum.
í umræddum samanburði var UNO jafn-
framt efstur að heildarstigafjölda, fyrir
ofan VW Polo, Peugot 205, Opel Corsa,
Ford Fiesta og Nissan Micra. UNO þýðir
fyrsti, engin furða!
EGILL
VILHJÁLMSSON HF.
Smiðjuvegi 4, Kópavogi. Slmar 77200 - 77202
FiA T ER FJÁRFESTING
26 Vlkan 40. tbl.