Vikan


Vikan - 06.10.1983, Blaðsíða 27

Vikan - 06.10.1983, Blaðsíða 27
 strákur? Ég skil þetta ekki alveg, því að ég er bara strákur en ekki maður. En það er svo margt sem ég skil ekki. Ef ég bara gæti spurt. í skólanum get ég lítið spurt, þar er alltaf svo mikið að gera hjá kennurunum. Það er bara konan sem kennir mér að tala sem ég get talað við. Hún er svo góð og hlustar alltaf á mig. Samt get ég ekki alltaf talað við hana. Stundum vilja orðin bara ekki koma þegar ég ætla að sega eitthvað. En hún segir bara ,,allt í lagi” og brosir. Bara ef allir væru eins og hún. Þessi litli strákur reisti sig upp af gólfinu þar sem hann hafði legið með bangsann sinn. Mamman var að sýsla í eldhúsinu eftir að hún hafði lokið símtalinu. Hún var ekki glaðleg að sjá og þreytuhmkkur vom í andliti hennar. Hún gerði verkin eins og í leiðslu. Otidyrahurðin opnaðist og inn kom karlmaður um fímmtugt. Hann var sveittur og greinilega eitthvað undir áhrifum víns. Halló, kallaði hann, þegar hann var kominn úr skónum. Konan leit upp og þreytuhrukkurnar virtust breytast í brosgrettu. Svo þú komst þá. Það var ágætt. Röddin var eins og konan, þreytt og einhvern veginn nísti þjáning gegnum hana. Já, elskan, mér fannst þú eitthvað svo ergileg í símanum að ég þorði ekki annað en koma. Er eitthvað sérstakt að? Konan ansaði ekki strax en stundi og settist niður. Ég talaði við forstöðukonuna í dag, hún sagðist geta tekið hann. Það var ágætt, elskan. Feginleikinn í rödd mannsins var greinilegur. Það er of erfitt fyrir þig að hafa hann ásamt vinnunni. Nú getur þú líka fengið betur launaða vinnu við það sem þú lærðir áður. Maðurinn brosti eins og allt væri í himnalagi. Já, sagði konan hljómlaust. í huganum efaðist hún. Hún var eins og þriggja laga kaka sem ekki vill liggja saman í einni heild. Þetta barn hafði kostað hana ýmislegt. Var rétt að kasta því frá sér núna? Hefði hún ekki átt að láta undan kröfum föður þess og setja það strax á stofnun? Það var of seint að hugsa um það núna. Hann hafði gefist upp strax og farið. Hvað gæti hún líka boðið drengnum upp á í framtíðinni? Hún gat lítið kennt honum sökum tímaleysis og þetta ráð forstöðukonunnar, að beita hann hörðu, var að merja úr henni hjartað. En sérfræðingar sögðu þetta einu leiðina til að kenna þessum börnum. Agi og að gefa aldrei eftir. Var hún svona veik? Eða vildi hún þetta ekki? Hvernig átti hún líka að hafa tíma til að sitja yfir honum ef hann gerði ekki eitthvað strax sem hún sagði hon- um að gera? Svo var samband þeirra Þráins í hættu. Hann vildi alls ekki hafa strákinn á sínu heimili. Vildi helst að hún kæmi honum til afa og ömmu ef hann ætlaði að vera helgi hjá henni. Eftir áfallið, þegar fyrri maðurinn fór, treysti hún sér varla í annað eins. Og til hvers ef það reyndist henni ómögulegt að hafa strákinn heima? Einhvers staðar varð hún að fá peninga og ekki gat hún hætt að vinna þótt þau Þráinn færu að búa saman aftur. Hann var stundum eins og annað barn, nema í hans pela var eitthvað sterkara en mjólk eða tropicana. Samt var hann henni mikils virði og í rauninni góður maður, en gat bara ekki skilið hvað aumingjar ættu að gera úti í dag- lega lífinu. Þeir áttu heima á stofnunum. Honum hafði varla dottið í hug að líta til stráksins öll þessi ár og harðneitaði að borða með honum. Hann sagðist bara missa alla matarlyst á að sjá hann þarna slefandi fyrir framan sig. Þetta hafði nýlega kostað harða rimmu og hann hafði flutt út en hann kom fljótlega til hennar aftur. Hann sagðist samt ekki vilja flytja inn aftur fyrr en hinn færi út. Hún var því eins og klemmd. Hugurinn anaði úr einu í annað. Vinnan var líka atriði, hún gat ekki neitað því. Gæti hún unnið allan daginn gæti hún starfað sem snyrtir og stofnað eigin stofu. Það var til lítils að hafa unnið til verðlauna í sínu fagi og vinna svo hálfan daginn í sjoppu. Þar vann hún aðallega vegna þess að þar var auðvelt að fá frí ef hún þurfti með strák- inn sinn til læknis eða sérfræðinga. Konan hélt áfram störfum sínum. Hún tók lærissneiðarnar og marði þær með hamrinum, jafnt og vandlega. Blóðið lak úr þeim og storknaði á trébrettinu. Þar skildu þær eftir blóðlitaða húð sem smaug inn í tréð og litaði frá sér. Á ég að keyra ykkur upp eftir á morgun? spurði maðurinn alúðlega. Þú hefur þá með plastpoka til að láta hann sitja á, hélt hann áfram, án þess að bíða svars. Drengurinn sló höfðinu í gólfið þegar hann lagðist aftur. Honum fannst heim- urinn þrengja að sér. Grátur, reiði og orð, sem hann gat ekki sagt, fylltu hálsinn og kökkurinn ætlaði að sprengja hann að innan. Kona, móðir, eiginkona? Óþolandi þessar sjónvarpsútsend- ingar. Ávisanirnar sem þú borgaðir okkur laun með eru innistæðuiausari Þú hefur nú ekki óðurþurft hreinar nærbuxur tilað fara á völlinn. Ég setti öll skjölin i skúffur undir bókstafnum P — fyrir pappir. 40. tbl. Vikan 27
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.