Vikan - 06.10.1983, Qupperneq 27

strákur? Ég skil þetta ekki alveg, því að ég er
bara strákur en ekki maður. En það er svo
margt sem ég skil ekki. Ef ég bara gæti
spurt. í skólanum get ég lítið spurt, þar er
alltaf svo mikið að gera hjá kennurunum.
Það er bara konan sem kennir mér að tala
sem ég get talað við. Hún er svo góð og
hlustar alltaf á mig. Samt get ég ekki alltaf
talað við hana. Stundum vilja orðin bara
ekki koma þegar ég ætla að sega eitthvað.
En hún segir bara ,,allt í lagi” og brosir.
Bara ef allir væru eins og hún.
Þessi litli strákur reisti sig upp af gólfinu
þar sem hann hafði legið með bangsann
sinn. Mamman var að sýsla í eldhúsinu eftir
að hún hafði lokið símtalinu. Hún var ekki
glaðleg að sjá og þreytuhmkkur vom í
andliti hennar. Hún gerði verkin eins og í
leiðslu. Otidyrahurðin opnaðist og inn kom
karlmaður um fímmtugt. Hann var sveittur
og greinilega eitthvað undir áhrifum víns.
Halló, kallaði hann, þegar hann var
kominn úr skónum.
Konan leit upp og þreytuhrukkurnar
virtust breytast í brosgrettu.
Svo þú komst þá. Það var ágætt. Röddin
var eins og konan, þreytt og einhvern
veginn nísti þjáning gegnum hana.
Já, elskan, mér fannst þú eitthvað svo
ergileg í símanum að ég þorði ekki annað en
koma. Er eitthvað sérstakt að?
Konan ansaði ekki strax en stundi og
settist niður.
Ég talaði við forstöðukonuna í dag, hún
sagðist geta tekið hann.
Það var ágætt, elskan. Feginleikinn í
rödd mannsins var greinilegur. Það er of erfitt
fyrir þig að hafa hann ásamt vinnunni. Nú
getur þú líka fengið betur launaða vinnu við
það sem þú lærðir áður. Maðurinn brosti
eins og allt væri í himnalagi.
Já, sagði konan hljómlaust. í huganum
efaðist hún. Hún var eins og þriggja laga
kaka sem ekki vill liggja saman í einni heild.
Þetta barn hafði kostað hana ýmislegt. Var
rétt að kasta því frá sér núna? Hefði hún
ekki átt að láta undan kröfum föður þess og
setja það strax á stofnun? Það var of seint að
hugsa um það núna. Hann hafði gefist upp
strax og farið. Hvað gæti hún líka boðið
drengnum upp á í framtíðinni? Hún gat
lítið kennt honum sökum tímaleysis og
þetta ráð forstöðukonunnar, að beita hann
hörðu, var að merja úr henni hjartað. En
sérfræðingar sögðu þetta einu leiðina til að
kenna þessum börnum. Agi og að gefa
aldrei eftir. Var hún svona veik? Eða vildi
hún þetta ekki? Hvernig átti hún líka að
hafa tíma til að sitja yfir honum ef hann
gerði ekki eitthvað strax sem hún sagði hon-
um að gera?
Svo var samband þeirra Þráins í hættu.
Hann vildi alls ekki hafa strákinn á sínu
heimili. Vildi helst að hún kæmi honum til
afa og ömmu ef hann ætlaði að vera helgi
hjá henni. Eftir áfallið, þegar fyrri
maðurinn fór, treysti hún sér varla í annað
eins. Og til hvers ef það reyndist henni
ómögulegt að hafa strákinn heima?
Einhvers staðar varð hún að fá peninga og
ekki gat hún hætt að vinna þótt þau Þráinn
færu að búa saman aftur. Hann var
stundum eins og annað barn, nema í hans
pela var eitthvað sterkara en mjólk eða
tropicana. Samt var hann henni mikils virði
og í rauninni góður maður, en gat bara ekki
skilið hvað aumingjar ættu að gera úti í dag-
lega lífinu. Þeir áttu heima á stofnunum.
Honum hafði varla dottið í hug að líta til
stráksins öll þessi ár og harðneitaði að borða
með honum. Hann sagðist bara missa alla
matarlyst á að sjá hann þarna slefandi fyrir
framan sig. Þetta hafði nýlega kostað harða
rimmu og hann hafði flutt út en hann kom
fljótlega til hennar aftur. Hann sagðist samt
ekki vilja flytja inn aftur fyrr en hinn færi
út. Hún var því eins og klemmd.
Hugurinn anaði úr einu í annað. Vinnan
var líka atriði, hún gat ekki neitað því. Gæti
hún unnið allan daginn gæti hún starfað
sem snyrtir og stofnað eigin stofu. Það var
til lítils að hafa unnið til verðlauna í sínu
fagi og vinna svo hálfan daginn í sjoppu.
Þar vann hún aðallega vegna þess að þar
var auðvelt að fá frí ef hún þurfti með strák-
inn sinn til læknis eða sérfræðinga.
Konan hélt áfram störfum sínum. Hún
tók lærissneiðarnar og marði þær með
hamrinum, jafnt og vandlega. Blóðið lak úr
þeim og storknaði á trébrettinu. Þar skildu
þær eftir blóðlitaða húð sem smaug inn í
tréð og litaði frá sér.
Á ég að keyra ykkur upp eftir á morgun?
spurði maðurinn alúðlega. Þú hefur þá með
plastpoka til að láta hann sitja á, hélt hann
áfram, án þess að bíða svars.
Drengurinn sló höfðinu í gólfið þegar
hann lagðist aftur. Honum fannst heim-
urinn þrengja að sér. Grátur, reiði og orð,
sem hann gat ekki sagt, fylltu hálsinn og
kökkurinn ætlaði að sprengja hann að
innan.
Kona, móðir, eiginkona?
Óþolandi þessar sjónvarpsútsend-
ingar.
Ávisanirnar sem þú borgaðir okkur
laun með eru innistæðuiausari
Þú hefur nú ekki óðurþurft hreinar
nærbuxur tilað fara á völlinn.
Ég setti öll skjölin i skúffur undir
bókstafnum P — fyrir pappir.
40. tbl. Vikan 27