Vikan - 06.10.1983, Blaðsíða 42

en sjá meö eigin augum hvers
konar staöur það var sem þessi
Vincent Cabarelli rak.
Hann frétti hjá barþjóninum aö
vertshús Cabarellis væru dreifö
allt frá Bronx til Staten Island. En
þaö stærsta var rétt hjá Park
Avenue.
Kevin minntist lýsingar Joyce
Lomax og tók gulan leigubíl til
veitingahússins.
Kvöldsólin gerði næstum aö
engu neonskiltið sem kunngeröi
Cabarellis, kjallarastaðinn. Þrep
meö handriöum lágu niður aö inn-
ganginum. Undir röndóttu tjaldi
stóð lágvaxinn, samanrekinn
maöur í hvítum smókingjakka og
svörtum buxum, á varðbergi meö
spenntar greipar. Dökk augun
viku aldrei af Kevin meöan hann
gekk niöur þrepin.
Kevin varð stífur, tók eftir
kraftalegum öxlum mannsins og
gildum svíra. Skyrtubrjóstiö með
blúndunum og dumbrauð þver-
slaufan virtust einhvern veginn
ekki viöeigandi.
Hann heilsaði Kevin kurteis-
lega. „Gottkvöld, herra minn.”
Kevin skiptist á kurteisisorðum,
þakkaöi manninum fyrir þegar
hann opnaöi þungar, bólóttar tré-
dyrnar fyrir honum. Inni pírði
hann augun, reyndi að venjast
daufu ljósinu.
„Vantar borð, herra minn?”
Hann haföi ekki tekið eftir þjón-
ustustúlkunni sem kom aö honum.
Nú þöndust augu hans út. Stúlkan
var í svartri, ermalausri skyrtu úr
satíni, stuttu, svörtu, felldu pilsi,
svörtum netsokkabuxum og
opnum skóm með pinnahælum.
Ljóst hárið féll aftur yfir naktar
axlirnar. Um hálsinn var fest
einfalt svart band. Kevin jafnaöi
sig aftur.
„Hm, já, takk. En ég er ekki
meðfrátekið.”
Stúlkan var um 1,80 á hæö, með
dansmeyjarvöxt. Hún brosti
breitt, vandlega máluö augun
meira en vinsamleg. Hún vísaöi
honum á lítið borö sem enginn sat
viö, rétt hjá sviðinu þar sem
harmóníkuleikarinn stóð.
„Ég kem og tek pöntunina eftii
fáeinar mínútur, herra minn.”
Bergnuminn fylgdist Kevin meö
henni ganga aö öðru borði og dilla
mjöðmunum. Svo sá hann mann-
eskju sem hann kannaðist viö
hinum megin í þröngt setnum
salnum.
Stúlkan tók eftir honum, þekkti
hann, svipurinn breyttist. Að því
er virtist var Isabel Dewhurst
ekki glöö aö sjá hann.
Kevin leyndi ekki undrun sinni.
Týnd i stórborg
Annar hluti MALCOLM WILLIAMS
Hann fann símaklefa og hringdi
heim til sín i þeirri von aö Laurel
heföi hringt í hann aftur. En konan
sem kom þangað þrjá morgna í
viku var ekki þar.
Hann lagði á, fannst hann hræöi-
lega einmana.
Hann gerði sér grein fyrir að
vangaveltur yröu Laurel ekki aö
liði fremur en ofboðið sem hann
var farinn aö finna til. Það þýddi
ekki að fara til Sirencest í kvöld.
Hann bölvaði sjálfum sér fyrir
skammsýni og fór að leita að stór-
verslun.
HANN KEYPTI ódýra litla tösku,
einhverjar snyrtivörur og föt áður
en hann fékk sér herbergi á þokka-
legu hóteli rétt við fertugasta og
annaðstræti.
Eftir að hafa farið í sturtu
klæddi hann sig í nýju skyrtuna,
sem hann hafði keypt, og fannst
hann vera nægilega hress til aö
takast á ný á við vandamálin.
Hann fór á lítinn, svalan, drunga-
legan bar skammt frá hótelinu
sínu og pantaði handa sér kaldan
bjór.
Hann sat á barstólnum, dreypti
á bjórnum og nartaði órólegur í
saltstöng meðan hann reyndi að
koma skipulagi á hugsanir sínar.
Laurel var að mótmæla nýju
kjarnorkuveri sem var búið að
reisa ekki ýkja langt noröan viö
New York. Hann skildi ótta
hennar við hugsanlega geisla-
eitrun, mundi eftir sínum eigin
námsárum og „bannið sprengj-
una”. En hann gat ekki skilið að
hún gripi til ofbeldis.
Og hvað varðaði vinnu hennar á
veitingahúsi á kvöldin! Hann
hafði ekki um neitt annað að velja
42 Vikan 40. tbl.