Vikan - 10.03.1988, Qupperneq 37

hefur verið á þessu kemur
fram að karlmenn hafa til-
hneigingu til að veita afbrýðis-
og reiðitilfinningum sínum í átt
að hinum karlmanninum í þrí-
hyrningnum. Kvenmenn hafa
aftur á móti tilhneigingu til að
Veita afbrýðissömum tilflnn-
ingunt sínum í almennari far-
vegi, missir eftirtektar eigin-
niannsins, ástar hans og um-
hyggju.
En hverjar eru helstu orsak-
ir framhjáhalds? Þetta hefur
einnig verið kannað ítarlega
Vestanhafs og í ítarlegri könn-
un sem gerð var á 750 málum
þar kom í ljós að helstu orsakir
eru ófullnægjandi kynlíf, for-
'átni, hefnd, leiði og þörfin á
því að vera eftirsóttur. Og í
niörgum tilvika eru framhjá-
höld viss tjáskipti meðal hjóna.
Sá sem svíkur er að leika skila-
hoð til maka síns: „f mínum
huga gengur þetta hjónaband
ekki upp.“
Það vekur athygli í þessu
sambandi að í mörgum tilvika
ýr kynlíf síður en svo aðal-
astæða þess að annar hvor
ntakinn gerir sig sekan um
framhjáhald og þá einkum ef
nni eiginkonuna er að ræða.
har er oft um leit að nánum
Persónulegum tengslum að
ræða sem eiginmaður hennar
getur af einhverjum ástæðum
ekki veitt hcnni, þörfin á að
geta haft einhvern til að ræða
við um Ianganir sínar og óskir.
hegar náin tengsl í hjónabandi
eru ómöguleg, þegar það er út
nr myndinni að geta rætt við
hvort annað um þrár sínar,
°tta, eða óskir í kynlífi byrjar
thakinn sem þetta bitnar á að
hnnast sem hann sé hjálpar-
iaus og utangátta. Við þetta
niyndast togstreita í samband-
'nu, togstreita og valdabarátta
sem síðan brýst út í því að
thakinn leitar út fý'rir hjóna-
handið í leit að Iausn á vanda-
thálum sínum.
Frásagnir karla
og kvenna
Kona: „Þetta byrjaði allt á
sVo saklausan hátt. Ég var í
Partý fyrir þremur árum hjá
'ihum mínum og sat þar við
hliðina á þessunt dásamlega
jVjálaöa náunga. Hann hafði
h®tt vinnu sinni til þess að
sfrrifa bók og þar sem ég er rit-
stjóri og hef svolítið vit á
Pessu samþykkti ég að hitta
. ann í hádegisverði daginn eft-
'r til að fara yflr kafla í bókinni
hatis. f stað þess að tala um
V'kina fórum við að ræða um
°kkur sjálf, líf okkar, hjóna-
bönd og það sem okkur fannst
skipta máli í líflnu. Þegar hann
yflrgaf veitingastaðinn var ég
fallin fyrir honum.
Eftir þetta hittumst við í
hádegimat einu sinni í viku og
innan skamms var ég yfir mig
ástfangin af þessum manni.
Hann kom mér til að hlægja,
lét mér finnast sem ég væri
fögur og er við fórum saman í
rúmið var það dásamlegt.
Ég held að ég hafi ekki gert
mér grein fyrir því hve þreytt
hjónaband mitt var orðið. Ég
og eiginmaður minn rifumst
mikið, við höfðum alltaf
áhyggjur af fjármálum, snert-
um varla hvort annað og
aldrei, aldrei gerðum við neitt
skemmtilegt saman.
Eftir eitt ár ástar og hádeg-
isverða ákváðum við að við
yrðum að vera saman. Það var
ekki auðvelt. Skilnaðir okkar
voru mjög sársaukafullir. En
nú er það allt að baki og við
erum mjög hamingjusöm.
Börn okkar hafa einnig sætt sig
við þetta. Er ég lít til baka geri
ég mér grein fyrir því hve
miklu betra líf ég á nú en
áður.“
Karl: „Ég hef verið giftur í
níu ár og á þeim tíma hefur
gengið á ýmsu í hjónabandi
mínu. Við vinnum bæði úti og
fyrir um sex mánuðum fór
mér að ganga illa í vinnunni. Á
sama tíma fékk hún stöðu-
hækkun í sinni vinnu. Ég var
ánægður fyrir hennar hönd en
einnig afbrýðissamur. Við fór-
um að ræða þetta, eitt leiddi af
öðru og samræðurnar snérust
upp í að lausamunir í íbúð
okkar fóru á flug. Eftir þetta
varð samband okkar mjög stirt
og kynlífið féll niður í ekki
neitt.
Skömmu síðar hitti ég vin-
konu vinar niíns í partýi hjá
honum og daginn eftir hringdi
hún í mig og bauð mér út að
borða í hádeginu. Ég hugsaði
ekkert út í þetta en á veitinga-
húsinu er við fórunt að ræða
málin reyndi ég ekki að koma
hjónabandserfiðleikum mín-
um inn í umræðuna en senni-
lega hafa þeir skinið í gegn.
Daginn eftir bauð hún mér út
til kvöldverðar og þá vissi ég
hvað hékk á spýtunni.
Á þeim fjórum mánuðum
sem við höfum hitt hvort ann-
að hefur hún leikið flesta leik-
ina í sambandi okkar, bæði til-
fmningalega og kynferðislega.
Við erum bæði raunsæ og um
eiginlega ást er ekki að ræða í
sambandi okkar. Við höfum
ánægju af kynlífinu okkar í
millum og félagsskap hvors
annars. Ég mun ekki skilja við
konu mína vegna hennar en
segja má að ég sé aðeins að
draga andan eftir erfiðleikana í
hjónabandi mínu.“
Kona: „Þetta hófst allt með
illvígu rifrildi. Ég og maðurinn
minn höfðum ákveðið að fara
til Parísar. Eitt kvöldið kemur
hann heim og segir að ekkert
verði af ferðinni af því að dótt-
ir hans (af fyrra hjónabandi)
vilji fara í dýrar sumarbúðir.
Ég er ekki ein af þessum
hvössu stjúpmæðrum en ég
legg rninn skerf til heimilisins
og það sem er sanngjarnt er
sanngjarnt. Rifrildið kom við
ýmsar taugar og hann lauk því
með því að fara að sofa. Síðan
heftir hann ekki rætt við mig
um neitt. Hefur þú einhvern
tíman eytt mánuði í húsi þar
sem einu orðin eru: „hvar er
dagblaðið"... og síðan kom
Jón. Ég hitti hann í vinnunni
og eítir matarboð og drykki
kom hann með athyglisverða
uppástungu. Hérna var
hefndin, hugmynd sem mér
hafði ekki áður dottið í hug
meðan ég pældi í því hvað úr
lyijaskápnum ég ætti að setja í
súpu eiginmannins. Þetta
ffamhjáhald mitt hefur verið
dásamlegt. Þetta er það sem
þeir eiga við með er þeir segja
að hefndin sé sæt.“
Karl: „Þegar ég komst á
þrjátíu og fimm ára aldurinn
fannst mér Iíf mitt vera orðið
hrútleiðinlegt. Vinna á daginn,
sjónvarpsgláp á kvöldin, dag
eftir dag, viku eftir viku. Það
lifnaði aðeins yfir því er nýr
ritari tók til starfa hjá okkur.
Ég byrjaði að vinna frameftir
og oft vildi ég vera kominn í
vinnuna fýrir kl. átta á morgn-
ana. Á þessum „morgunfund-
um“ okkar var ég alltaf á hrað-
ferð og gleymdi að borga í
stöðumælinn. Sektirnar hrúg-
uðust upp en ástkona mín hló
alltaf að þeim og stakk þeim í
hanskahólfið.
Jæja um það bil mánuði eftir
að samband okkar hófst bað ég
konu mína að fara með bílinn á
olíustöð. Er hún var að leita að
smurbókinni í hanskahólfinu
rakst hún á allar þessar sektir.
Þær sýndu að ég var á allt öðr-
um stað í borginni en vinnu
minni á þessum tíma dagsins.
Ég reyndi ekki að Ijúga mig út
úr þessu og nú erum við skilin.
Ég veit ekki hvort við náum að
taka saman aftur, hún er senni-
lega of stolt til þess. Ástkona
mín sýndi samúð en lítið ann-
að og hefúr ekki áhuga á að fá
mig í sambúð enda er fremur
takmarkaður áhugi á því frá
ntinni hendi. Allt sem ég vil er
að komast heim aftur.“ □
VIKAN 37