Vikan - 10.03.1988, Qupperneq 47

Grímur. — Þakherbergjaskáldum hefur
aldrei Iiðið betur en einmitt núna.
Þegar þau voru farin sneri Friðrikka sér
að Teodór.
— Ég varð allt í einu svo hrædd í kvöld en
það er kannski vitleysa. Ég fæ kannski at-
vinnu eftir einn eða tvo daga, eða þú pen-
inga, og ...
— Ef þeir verða ekki minni en síðast þá
getum við kannski farið á bíó, sagði Teodór
dauflega.
Daginn eftir skildi Teodór kafflbollann
sinn eftir hálfan og gekk hægt niður tröpp-
urnar. Það var öðruvísi nú en áður þegar
þau kepptust um að komast fyrst að póst-
'kassanum og finna peningabréflð.
Friðrikka tók af borðinu og settist niður
við vinnu sína, en það var erfitt að teikna
fallegar stúlkur út í bláinn. Á því hvernig
Teodór setti nýja örk í ritvélina vissi hún að
hann var að byrja á nýrri sögu.
Bara að þau hefðu ekki talað eins og þau
gerðu í gærkvöldi! Og allir reikningarnir
hræddu hana og hún var líka hrædd urn
Teodór og sjálfa sig, sem beið þess að sím-
inn hringdi...
Hún leit í morgunblaðið, flýtti sér að
komast á öftustu síðu og fór hægt yfir at-
vinnuauglýsingarnar. Teodór hafði ekki
hugmynd um að hún hafði gert þetta í
margar vikur í þeirri von að hún rækist á
auglýsingar eins og: Útbreiddasta tímarit
Ameríku óskar eftir smásögum eins og
Teodór Frascr skrifar. Eða: Við þurfum
tískuteikingar eftir Friðrikku Nicholson.
Asni! Hún gat ekki verið almennileg. Auð-
vitað mundu þau ekkert fá að gera. En allt í
cinu rakst hún á auglýsingu eina.
— Heyrðu, Teddi, sagði hún hlæjandi. —
Ung amerísk hjón - vinnukona og bílstjóri —
geta fengið atvinnu uppi í sveit. Umsókn
með nákvænium upplýsingum sendist til
Saunders, Connecticut.
— Þetta gæti verið handa okkur, sagði
Teddi hlæjandi.
— Slúður! Það er fyrir okkur! sagði Frið-
rikka. Við skulum sækja urn það.
Teodór glápti á hana og eldroðnaði.
— Aldrei á ævi minni hef ég heyrt neitt
hlægilegra! hrópaði hann reiðilega og þaut
út.
Þetta sama kvöld tók Friðrikka upp kjöt-
dós og það var þeirra síðasti biti. Bjallan
hringdi tvisvar en hvorugu þeirra datt í hug
að fara til dyra.
Friðrikku var um og ó. Skyldi |tað vera
Grímur sem var niðri, sársvangur, eða aum-
ingja Fríða sem seldi alltaf svo fáar bækur?
Teodór leit allt í einu upp og sagði:
— Þetta er kannske ekki svo vitlaust sem
þú varst að tala um. Ég á við að það gæti
orðið gaman. Ættum við að reyna? Við skul-
um taka okkur dulnefni - mig langar ekkert
til að vera bílstjóri undir mínu nafni.
Friðrikka kinkaði kolli.
Viku síðar héldu þau skilnaðarveislu.
Sveinn hafði tekið íbúð þeirra á leigu og þau
settu þá fáu hluti sem þau höfðu með sér
niður í tösku. Það var sótt karfa handa
Napóleon, sem var orðinn svo stór.
Þau fengu strax stöðuna. Teodór horfði
hnugginn á peningana sína.
— Þetta verður nóg fyrir farseðlunum og
til að lifa á næstu viku.
Friðrikka hló og veifaði tveimur seðlum
framan í hann.
VIKAN FYRIR
ÁRUM
ég heiti Jóna og þú Bárður og að við höfúm
ættarnafnið Fotheringay. Friðrikka var í
ágætu skapi. - Þú hlýtur að hafa lesið rnikið
af enskum reyfurum upp á síðkastið því að
þú hefðir aldrei fúndið þetta nafn upp
sjálfur.
Teodór hló en þegar þau voru að leggja
út í ævintýrið fannst þeim það ekki lcngur
skemmtilegt.
Teodór svaf þegar Friðrikka vaknaði
morguninn eftir. Hún nuddaði syfjulega
augun, hoppaði fram úr rúminu og klæddi
sig. Napóleon kom á móti henni framan úr
eldhúsi. Það var mikil huggun að sjá hann
skjóta upp kryppu og nudda sér upp við
græna sloppinn sem búðarstúlkan sagði að
væri morguneinkennisbúningur vinnukon-
unnar. Hún opnaði dyrnar og setti köttinn
út.
— Hana, farðu nú út og heilsaðu upp á
blómin, kýrnar og trén.
Hún setti plötu með bollum á inn í
ofninn, bjó til kaffi og hrærði egg áður en
hún vakti Teodór.
— Ég held að hér sé rnjög skemmtilegt,
Teddi. - Það er ljómandi fallegt hérna - það
er jurtagarður fyrir utan eldhúsdyrnar. En
hvernig líst þér annars á húsbændurna?
Hana hafði langað til að spyrja að þessu
síðan í gærkvöldi þegar hr. Saunders hafði
tekið á móti þeim á stöðinni.
— Mér þykir andstyggilegt að vita til þess
að þú skulir eiga að rnatbúa fyrir þau, sagði
Teddi. — Það var aumingjaskapur að gefast
upp. Hugsaðu þér hvað Grímur og Fríða eru
hugrökk.
— Nú byrjum við nýtt líf, Teodór! — F.ngir
reikningar, engin húsaleiga, ekkert! Þessir
kornu frá óþekktum velgerðarmönnum. Nú
getum við haldið veislu.
Það var ljómandi veisla. Sveinn kom með
rósir sem hann festi á Friðrikku um leið og
hann hvíslaði:
- Það verður hiy'llilegt þegar þið eruð
farin. Ég get ekki sagt að mér sé beint vel
við þessa vini ykkar sem taka ykkur frá
okkur.
Grímur kom með fjólur.
- Þú átt ekki skilið að fá þær, sagði hann
glaðlega, en hérna eru þær. Hvar á ég nú að
borða þegar þið eruð farin?
En Fríða sagði um leið og hún fékk Frið-
rikku bókapakka
— En hvað þið eigið gott að geta leikið
ykkur í allt sumar.
Þegar Teodór var að hjálpa Friðrikku í
eldhúsinu hvíslaði hún að honum:
- Við getum ekki sagt þeim sannleikann,
Teodór!
Nokkrum tímum síðar sátu þau í lestinni
nteð köttinn og ritvélina.
— Ég vona bara að ég gleymi því ekki að
VIKAN 47