Menntamál - 01.03.1951, Blaðsíða 31

MENNTAMAL
23
hvert atriði, hreytti kennarinn í þá íúkyrðum og brigzl-
yrðum, sem gerðu þá óhæfa til að hugsa, og gengu þeir
stundum snöktandi frá prófborðinu.“
Þessu lík dæmi voru næsta mörg og komu jöfnum hönd-
um frá góðum nemöndum sem lélegum, en hlutfallslega
fá frá afburðanemöndum. Víðast hvar er erfitt að sía
sjálflægnina frá dómum þessum. Dæmin hafa verið valin
þannig, að þau hefðu eitthvert samkennilegt gildi. Þeim
hatramlegustu hefur verið sleppt, enda eiga þau yfirleitt
flóknari forsendur. Inntak þeirra er á þessa leið: Ég hata
kennarann og allt, sem kemur honum við, frændur hans
og vini hans, nafn hans, störf hans og áhugamál hans.
Ég geng úr vegi fyrir honum og vænti einskis af honum
nema rangsleitni, hvort sem ég legg mig vel fram eða ekki.
Mjög ber á því, að óvild á kennara flyzt yfir á náms-
grein þá eða námsgreinar, er hann kennir, en á sama hátt
flyzt líka dálæti á kennaranum yfir á námsgreinar hans.
Tíðast er það, að nemendur beri óvildarhug til kennara
sinna vegna ranglætis við sjálfa þá, en mjög er það og tekið
óstinnt upp, ef saklausir eru bornir sökum eða jafnvel
látnir sæta refsingum.
Oft virðast nemendur svo hörundsárir og viðkvæmir, að
kennarinn kemur við snöggu blettina á þeim, þótt hann
gæti fullkominnar háttvísi í starfi. En hitt er þó tíðara,
að óvildin skapist vegna vanstillingar og klaufaskapar
kennarans.
Ekki verður ályktað neitt um það af athugunum þessum,
hversu títt það er, að nemendur beri óvildarhug til kennara
sinna. Fullvíst er hitt, að miklu oftar eru þeir þakklátir,
og verður það rakið í næstu grein.