Vorið - 01.09.1964, Qupperneq 5

Urr> sig. Hún hefur aldrei fengizt til að
koma með bróður sinn hingað heim, þó
a^ Elín hafi oft nefnt það við hana.
—■ Víst er hann bróðir minn, og það
er Ijótt að kalla mig flón, segir Dísa.
Tóta kemur nú út að gæta að Dísu,
°S kún losar Kötlu við hana, svo að
l'ún tefji hana ekki. Tóta er með upp-
sett hárið og málaðar varir, og hún
gengur á hælaháum skóm. Hún er allt
1 einu svo fullorðinsleg, að það liggur
nserri að Katla sé feimin við hana.
Elín tekur Kötlu mjög alúðlega, eins
°S hún er vön, og Katla finnur ekki
lengur til óþæginda í návist hennar. Þær
f*
Iara yfir nokkrar léttar söngæfingar,
°S Katla finnur, að Elín er eitthvað
ar>nars hugar.
'—■ Þetta er ágætt, Katla mín, segir
^ún. -— y;g verðum að fara mjög var-
^ga, svo að þú reynir ekki of mikið á
r°ddina, á meðan þú ert svona ung.
• Ég reyni ekkert á mig. Ég get
Sungið miklu hærra en þetta, segir Katla.
"— Já, ég efast ekki um það, segir
Elín brosandi. — Það er nokkuð, sem
langar til að minnast á við þig,
Éatla mín. Ég er nýbúin að fá bréf frá
Soðri vinkonu minni í London, sem veit
eg á efnilega stjúpdóttur. Hún vill
Slarnan fá þig til sín eins og mánaðar-
tlUla í sumar, og þú mátt hafa Svölu
’neð þér, ef hún getur fengið að fara.
^vitað verður að borga ferðirnar
|jr'r ykkur. Hvað segirðu um þetta,
Katla mín?
k Kötlu verður orðfall í svipinn. Þetta
ernur henni algerlega á óvart.
~~~ Eg er hrædd um, að mamma leyfi
mér ekki að fara, segir hún hikandi. —
Hún aftekur alveg að ég fari vestur til
Abigael í sumar, þó að hún sé alltaf að
biðja mig um að koma.
— Það er allt annað, segir Elín. —
Mamma þín hlýtur að skilja, að þú get-
ur haft svo mikið gagn af ferðinni vegna
enskunnar, og það veitir ekki af að létta
eitthvað undir fyrir landsprófið.
— Ég veit, að þetta væri bæði gagn
og gaman, segir Katla. — En svo eru
það ferðirnar. Þær eru víst hræðilega
dýrar.
— Þú þarft ekki að hafa neinar á-
hyggjur af þeim, segir Elín. — Pabbi
þinn ætlar að borga þær fyrir þig. En
það verður að vinda bráðan bug að
öllum undirbúning, því að þið megið
helzt ekki fara seinna en um miðjan
ágúst.
— Eftir rúman hálfan mánuð, segir
Katla, og hún er alls ekki búin að átta
sig á þessu.
— Já, hálfur mánuður er nógur tími,
ef vel er á haldið, segir Elín brosandi,
— og nú er líklega bezt að hugsa ekki
meira um sönginn í þetta sinn.
Katla mætir Bolla í dyrunum, þegar
hún er að fara. Hann er að koma frá
vinnu, þreytulegur og þungbúinn á svip-
inn. Hann kastar á hana kveðju, en
stanzar ekki neitt hjá henni, og Kötlu
dettur þá ekkert í hug til þess að segja
við hann, þó að henni falli illa að sjá
hann svona niðurdreginn.
Bolli hefur aldrei verið sjálfum sér
líkur, síðan pabbi hans fór til Kanada
fyrir nokkrum mánuðum. Hann vildi
fara með honum, en gerði það fyrir
mömmu sína að vera kyrr og fara í
Menntaskólann. Hann hefur margsagt
VORIÐ 99