Vorið - 01.09.1964, Side 21

MÚSIN, SEM FÓR TIL HIMINS
EFTIR RÓBERT FONTAINE
Einu sinni var lítil mús góður vinur
ttúnn. Ég hafði aldrei kynnzt mús áður,
°g vinátta hennar kenndi mér mikið
Utn trygglyndi og vináttu.
Þegar ég háttaði á kvöldin, tók ég
°ít með mér nokkrar kökur, sem ég
§eymdi undir koddanum mínum og beit
sv° i þær annað slagið, á meðan ég las
s°gur og ævintýri. Þetta mátti ég auðvit-
a® ekki gera, en ég held þó, að mannna
i'afi gert rág fyiii' að ég gerði þetta,
Jafnvel þótt hún minntist aldrei á það.
^ví að hún vildi hafa sína samvizku í
lagi.
Eg tók brátt eftir því, að músin nag-
a®i af kökunum á meðan ég svaf, og
^ni morguninn stóð ég hana að verki.
'T’l allrar hamingju hafði mamma ekki
eUn kennt mér að vera hræddur við dýr,
sv° að ég óskaði þess, að músin færi
stJóra, 0g þau urðu hamingjusöm og
Mku Pétur á heimili sitt.
- Er þetta satt, Matti ? spurði minnsti
drengurinn.
Því getur hver svarað sem vill,
Svaraði Matti matsveinn. — En það er
eins satt og aðrar sjómannasögur. Fyrst
a^ þið viljið hlusta, þá get ég sagt frá.
E. Sig. þýddi.
ekki frá mér, heldur vildi vera félagi
minn. Ég bað guð um að sjá um það,
að enginn yrði var við hana og setti
gildru fyrir hana.
En kvöld eitt kom pabbi upp og sá
hana.
„Hvað er nú þetta?“ spurði hann,
þegar músin hljóp eins og grátt strik yf-
ir gólfið.
„Hvað var þetta?“ spurði hann aftur.
„Hvað?“ sagði ég sakleysislega.
„Hvað var þetta, sem hljóp yfir gólf-
ið?“
„Ég sá ekki neitt“, svaraði óg, „en
þú varst búinn að lofa að skerpa skaut-
ana mína.“
Það komu hrukkur á enni föður míns
og liann settist þungbúinn á rúmstokk-
inn minn. En brátt stoð hann a fætur
með augnaráði, sem boðaði ekkert gott.
Ég sá, að hann var ekki lengur góðleg-
ur á svipinn. Það var komin einliver
veiðimennska í svip hans. Hann hafði
komið auga á holuna, sem músin skauzt
inn um í einu horninu á herberginu.
„Jæja,“ tautaði hann með þrumu-
raust.
„Er nokkuð að?“ spurði ég.
„Jæja,“ sagði pabbi og lagðist á hné
fyrir framan holuna og gægðist inn.
„Góði Guð, láttu hann ekki drepa
VORIÐ 115