Vorið - 01.09.1964, Qupperneq 30

— Já, að vísu, segir hún. — En í
haust verð ég að byrja með nýjan bekk
og marga nýja nemendur, — og sum
ykkar koma ekki til mín aftur. Og svo
spyr ég sjálfa mig, hvort nokkurt gagn
sé að þessu verki, sem ég vinn.
— Nokkurt gagn að því? segir Arn-
grímur.
Á þessari stundu hefur hann gleymt
öllum vetrinum. Hann hugsar aðeins um
síðasta skóladaginn, og hvað hann og
Eilífur hafa gert til að prýða leikvöll-
inn. Og hann hugsar um hve ánægju-
legt er þarna uppi hjá kennslukonunni,
og hvað hún er góð og myndarleg. —
Hann hugsar, svo að hann verður rjóð-
ur í framan:
— Ég hef aldrei lært eins mikið og
í vetur, segir hann.
Það verður hljótt í kringum hann
og allra augu stara á hann. Það er næst-
um eins og hann hafi haldið ræðu um
kennslukonuna, mikla merkisræðu, seni
ellir nemendurnir eru sammála.
E. Sig. þýddi.
Það er kominn mikill
snjór og Dísa er að
lcika sér úfi ósamt
félögum sinum. En
allt i einu hverfa
allir krakkarnir. Hvað
hefur orðið af þeim?
Getur þú fundið sjö
andlit, sem falin eru
ó myndinni allt í
kring?
124 VORIÐ