Vorið - 01.09.1964, Síða 19

dag, þegar hann tók upp tóbaksdósirn-
ar, voru þær tómar. '
—- Látið mig fá góða tóbakið frá
Vestur-Indíum, sagði kóngurinn.
—1 Það er ekki hægt, sagði hirðsiða-
^eistarinn. — í Kattegat bíða sjö skip
n^ð neftóbak, en þau komast ekki hing-
að.
Þá varð danski kóngurinn reiður.
— Sendið tvö flutningaskip og þrjú
^erskip og látið þau skjóta „Refanút“
* kaf, sagði hann.
Skipunin var framkvæmd. Allir bjugg
Ust við voðalegum hvelli og stungu hóm-
í eyrun. — Einn, sagði kóngurinn,
tveir, þrír! En ekkert skot heyrðist.
— Hvað er þetta? sagði kóngurinn.
" Hlýða menn ekki skipunum? Gætið
ykkar nú. Einn — tveir — þrír!
Ekki minnsti hvellur. Það var svo
E1 j ótt ,að hægt var að heyra suð í jný-
Þugu. — I>að hlýtur að vera eitthvað
púðrinu, sögðu menn.
■ Það er ekkert að púðrinu, sagði
I Erhershöfðinginn gramur. — Gallinn
^SgUr í því, að fallbyssurnar hafa ryðg-
a^- Við skulum láta stóran haug af
Puðri út í skipið, og svo sprengjum við
l1að í smátt.
svo var safnað saman öllu púðri,
Sem fannst í hálfri Evrópu, og það látið
Ut a þilfarið í „Refanút“. Svo var gef-
1,1 út tilkynning um, að allir yrðu að
'era i sex milna fjarlægð til þess að
^íúka ekki upp í loftið. Þekktur þjófur
Var sótlur og honum lofað náðun, ef
l)ann vildi kveikja i púðrinu, með þræði
Sf rn var sjö faðma langur. Allir bjugg-
Ust við, að hafið mundi skipta sér við
P'uinan voðalega hvell. Þeir sáu, að þjóf-
urinn kveikti á þræðinum, hoppaði svo
í sjóinn til að synda í land. í sjónauka
var hægt að sjá, að eldurinn í þræðin-
um færðist nær og nær púðrinu. Að
lokum náði neistinn púðurdyngjunni
og----------
— Hvernig fór? spurðu strákarnir.
— Það gerðist ekki neitt. Loginn
slokknaði inn í miðju púðrinu.
— Jæja.
— J á, það fór alveg eins með púðr-
ið og áður með fallbyssurnar. Einn var
glaður yfir úrslitunum — það var þjóf-
urinn. En kóngurinn varð grænn af
reiði, sendi eftir yfirhershöfðingjanum
og spurði, hvar hann hefði keypt þetta
púður, sem brynni ekki. Vesalings yfir-
hershöfðinginn sór við skegg sitt, að
þetta væri bezta tegund af púðri, og það
gæti hann fært sönnur á. Hann lét flytja
allt púðrið í land, óð upp að hné í stóru
svörtu dymgjunni og stakk brennandi
eldspýtu niður í það í tilraunaskyni. —
Hvellur. Eldhaf kom upp úr púðurdyngj-
unni, í loftinu dundi óskaplegur hávaði,
reýkurinn lagðist yfir alla Danmörku,
og fólkið hélt, að jörðin væri að rifna
í sundur. Og það fannst ekki svo stór
biti sem kartafla af yfirhershöfðingjan-
um.
Þá gekk gamall matsveinn til kóngs-
ins.--------
— Varst það þú, Matti? spurðu strák-
arnir.
— Ég fullyrði ekkerl um það, hvort
það var ég, en hygginn sjómaður var
það, aðeins dálítið heyrnardaufur á
vinstra eyranu eftir hvellinn. '— Hvers
vegna öll þessi læti með púðrið? sagði
hann. — Hvert barn gelur þó séð, að
VQRIÐ 113