Vorið - 01.09.1964, Qupperneq 26

hina tólf nemendur sína, og þeir urðu
smárn saman góðir vinir hennar. Og
smám saman skipti sér enginn af stráka-
pörum ólátabelgjanna. — Og á morgun
var lokið fyrsta skólaárinu hennar.
Sólveig Vang varð hlýtt um hjartað
við þessa hugsun. — Þetta hafði verið
erfitt skólaár. Þó er hún þakklát, því
að hún hefur margt lært. Og rnest hefur
hún lært af þeim Eilífi og Arngrími.
Og hér eftir er henni sama, hvernig
þeir láta, hún óttast þá ekki lengur.
— Það verður undarlegt að byrja
aftur næsta haust, og sjá þá ekki með í
hópnum, þá Eilíf og Arngrím, segir
hún hlýlega.
— Ég mun sannarlega sakna ykkar.
Þessi orð koma fram á varir hennar
af sjálfu sér og augu hennar fyllast af
tárum, þegar hún hugsar um framtíð
þessara drengja. Hún óttast um vel-
gengni þeirra, ef þeir haga sér framvegis
eins og í skólanum. En ef til vill hefur
hún ekki reynzt þeim eins vel og hún
átti að gera.
— Og á morgun er síðasti dagurinn,
endurtekur hún aftur, — og við verð-
um að skreyta skólastofuna, svo að dag-
urinn geti orðið ánægjulegur — minn-
ing, sem ekki gleymist. Við þurfum að
láta greinar og fána á veggina, blóm á
kennaraborðið og í gluggana og skemmti
legar teikningar þurfum við að fá á
töfluna. — Ég vonast eftir að einhver
ykkar vilji vera hér eftir og hjálpa mér
við að skreyta.
Tólf börn réttu upp hendurnar og eru
fús til starfa. Aðeins Arngrímur og Ei-
lífur sitja hreyfingarlausir, en nú eru
þeir báðir stilltir og rólegir. Þeir höfðu
hugsað sér þennan síðasta dag fyrir
prófið dálítið öðruvísi. Þá höfðu þeir
ætlað að æpa og hljóða, veifa til
kennslukonunnar og ærslast, því að nu
var þrældómnum lokið, og þeir voru
frjálsir. — Allan veturinn höfðu þeir
orðið að þola það, að sitja hér með fá-
kunnandi smábörnum og blusta u
kennslukonu frá kennarastólnum. Það
var gremjulegt að heyra, að í hvert sinn
og þeir mættu stærri félögum sínum,
fengu þeir að heyra eitthvað svipað
þessu: Hvernig gengur það með „kerl-
inguna“ ykkar? Kunnið þið bráðum
stafrófið? Og svo hlógu þeir á eftir-
Þeir gátu hvergi komið, án þess að
heyra þessar glósur og hlátur, sem fylgdi
þeim.
En þegar þeir standa á fælur í dag,
er allt þetta gleymt, og áður en þeir
opna dyrnar hneigja þeir sig fyrir
kennslukonunni eins og á að gera.
En ÚLi í skólagarðinum nema þeir
staðar. Þeir gátu farið heim eða farið
hvert sem þeir vildu — og haga sér eft-
ir eigin geðþótta. Nú var þeim frjálst
að fara frá hinum nemendunum, og láta
kennslukonuna eiga sig með smábörnin.
Hún sagðist mundi sakna þeirra.
Arngrímur lílur til Eilífs og er að
hugsa um, hvort þeir muni ekki báðn'
vera að hugleiða þessi orð kennslukon-
unnar. Hann getur ekki gleymt þessum
orðum — og ekki kennslukonunni held-
ur. Aldrei varð hún reið, hugsaði liann
— og svo er bún lagleg. En það hefur
hann aldrei séð fyrr en hún mælti þessi
orð til lians og Eilífs, og hann varð að
þerra augun með vasaklútnum.
— Eg er að hugsa um, hvernig verð-
120 VORIÐ