Vorið - 01.09.1964, Blaðsíða 16

— í Torneá bjó fyrir löngu ríkur
kaupmaður, sem hét Pétur. Hann átti
tuttugu skip í förum. Og þegar kóng-
urinn heimsótti bæinn, þá lét Pétur búa
til herbergi úr gleri í miðri ánni, svo
að kóngurinn gæti séð laxana, sem syntu
þar.
En eins og þið vitið, þá eru mennirn-
ir aldrei ánægðir, og Pétur hugsaði, að
fyrst hann hefði getað orðið svona rík-
ur, þá gæti hann orðið helmingi ríkari.
Hann fékk þá hugmynd að þekja fjall-
ið Aavasaska með gulli. Og þá mundi
það fréttast um allan heim, að þetta
hefði Pétur gert. Þá sendi hann eftir
þekktum tröllkarli frá Lapplandi, og
spurði hann, hvernig hann ætti að fá
svona mikið gull. Tröllkarlinn hugsaði
málið í sjö ár og svo sagði hann:
— Byggðu „Refanút“!
— Hvað er það? spurði Pétur ríki,
því að hann var ekki neitt vitrari en þið
eruð, þó að hann væri svona ríkur.
„Refanút" er töfraskip og það á eng-
an sinn líka í heiminum, svaraði tröll-
karlinn. — Það getur borið meira en
hundrað önnur skip, og á þremur árum
getur það flutt eins mikið af gulli hing-
að, eins og allt grágrýtið í Lapplandi.
— Hvað er að heyra þetta, sögðu
strákarnir.
— Það sagði Pétur ríki líka, sagði
Matti. — Hvar get ég fengið efni og
fólk til að byggja það?
— Láttu mig um það, svaraði tröll-
karlinn. — Eg skal byggja skipið og
þú þarft ekki annað að greiða fyrir
það, en að gefa mér dóttur þína, ung-
frú Sólbjörtu, fyrir konu.
Pétur ríki hugsaði sig um, því að
tröllkarlinn var hundrað ára, en ungfrú
Sólbjört var ekki ennþá tvítug. En þeg'
ar hann hugsaði um Aavasaska þakið
gulli, þá gekk hann að þessu, þó að þvl
tilskildu að brúðkaupið yrði ekki fyrr
en „Refanút“ kæmi aftur úr sinni fyrstu
ferð.
Svo hófst tröllkarlinn handa við skipa-
smíðið. Á Kuusamofj allinu vaxa furu-
tré, sem eru tæplega mikið yngri eI)
syndaflóðið. Alll tröllahyskið í Lapp'
landi var sent til að höggva þau niður
og sterk bjarndýr drógu timbursleðana
niður að ströndinni. Og þar var „Ref3"
nút“ smíðað.
Þegar skipið var sett á flot, var skut-
urinn við Torneá, en stefnið við Vasa.
Á skipinu voru þrjú siglutré, og krák-
urnar voru heilan dag að fljúga ínilk
siglutrjánna. Matsveinarnir á skipinu
voru tíu þúsund, og öll skipshöfnin
borðaði þau ósköp í eina máltíð af
baunum og graut, að það var alveg ótru-
legt.
— En það var ekki auðvelt að fa
skipstjóra á þetta stóra skip. Það var til'
kynnt í öllum kirkjum, að umsækjand-
inn um stöðuna yrði að geta séð á ráð'
húsklukkuna í Torneá í átján mílna
fjarlægð, og hljóða hærra en tíu f°sS'
ar.
Margir reyndu þetta úr austri °o
vestri, en enginn stóðst þessar raunn-
Loks kom lítill náungi frá Nádendah
hann var aðeins hálfur annar metri ‘A
hæð, sköllóttur og kiðfættur. Hann f®r
upp á kirkjutröppurnar í Limingo, sem
er átján mílur fyrir sunnan Torneá, °S
starði norður eftir. — Bíðið aðeinS;
sagði hann, — ég sé þetta ekki vel, þvl
1 10 VORIÐ