Vorið - 01.09.1964, Síða 39

síðustu ár, litla stúlkan mín. Þegar Guð'
kallar á þig, er ég viss um, aS hann læt-
Ur þig koma beina leið upp til sín.“
Laugardaginn 6. maí sagSi Janis við
fiíóður sína, að hana langaði til að gera
erfðaskrá. „Það er venja, áður en fólk
deyr, er það ekki mamma?“
„Jú,“ svaraði frú Babson þögul.
Legar Janis sá, hve örvæntingarfull
móðir hennar var, sagði hún: „Ó, nei,
mamma, þú mátt ekki vera svona hrygg,
°g heldur ekki pabbi. Það er það versta,
sem þið gætuð gert mér. Þið hafið þó
Charmaine og litlu systkinin fjögur eft-
lr, þó að ég fari, og ég mun vera hjá
ykkur í hvert skipti, sem þið þarfnist
mm, því lofa ég.“
Síðan hóf hún að undirbúa þessa síð-
ustu ferð: „ —--------Charmaine fær
nýja hjólið mitt, og Roddy má fá lita-
stokkinn.“
Þetta getur ekki verið satt, hugsaði
^fda Babson. Það er alveg útilokað. Mig
klýtur að vera að dreyma, og ef ég að-
eins kem hugsunum mínum á rétta braut
aftur, vakna ég af þessum vonda draumi.
Þrátt fyrir þetta hélt hún róleg áfram
Vl^ að skrifa í vasabókina sína, það sem
Janis las henni fyrir: „Einhver lítil
stúlka, sem er veik, getur fengið spenni-
keltið mitt og Freda verður að vita, hvar
|eiðið mitt verður, svo að hún geti geng-
þangað, þegar hana langar til. Gefðu
Pabba bænabókina mína og sparibauk-
lnn, 0g þú mátt fá baðsaltið mitt. Svo
kemur það þýðingarmesta, mamma.
Lofið mér því, að gleynia ekki augna-
kankanum.“ (Niðurlag næst).
SAGA FYRIR
RITHÖFUNDA
Rithöfumlurinn J. S. Powers segir
fra því, að dag einn hafi dóttir hans,
fjögurra ára að aldri, komið til hans
með risshefti, þar sem nokkrar blað-
síð'iir voru útkrotaðar með alls konar
krassi, sem áttu að vera bókstafir. Hún
sagði, að þetta væri saga, sem hún hefði
sjálf samið hg var hreykin yfir. Powers
tók við heftinu og lét sem hann skildi
bæði orð og setningar og svo fór hann
að lesa: „Það var einu sinni fyrir
mtirgum, mörgum árum,“ og áður en
hann vissi af var hann farinn að lesa
6kemmtilegt ævintýr um björn og dreka
sem mættust á mjórri brú og svo fóru
þeir að rífast um, hvor þeirra ætti að
víkja fyrir hinum.
Þetta gekk lengi vel ágætlega að
halda söguþræðinum, en svo fór hann
að hugsa um, hvernig sögttnni ætti að
ljúka. „Björninn glennti svo upp stóra
rauða ginið og drekinn opnaði stóra
rauða ginið.“ Þegar hér var komið var
hann kominn neðst á sfðustu blaðsíð-
una, sem eitthvað var krotað á og þegar
liann fletti við, sá hann að næsta blað-
síða var auð. „Nú stendur ekki meira
hér,“ sagði hann.
Litla stúlkan, sem hafði hlustað á
ævintýrið með brennandi áhuga, þreif
af honum licftið og hljóp með það inn
í herbergi sitt.
„Hvað ertu nú að fara?“ spurði fað-
ir liennar.
„Ég ætla að fara inn og Ijúka við
söguna," sagði hún.
VORIÐ 133