Vorið - 01.09.1964, Side 17

a& í tólf mílna fjarlægS fljúga sextíu
°S átta gæsir. ÞaS eru þrettán hvítar
°S þrjátíu og sjö gráar, og nú fljúga
l'ær beint fyrir framan kii'kjuturninn.
eru þær horfnar. Klukkan er tutt-
ugu mínútur og fjórtán sekúndur yfir
uíu.
Samtímis var sendur maSur til Torne-
a Þl aS atliuga, hvort þetta væri rétt og
þaS reyndist svo. Svo var fariS meS
þentian undramann aS fossinum viS
Hajanaborg, og þaSan kallaSi hann til
Uleáborg, aS þeir skyldu senda sér
slærsta laxinn, sem veiddist þar. Þegar
hann kallaSi skulfu fjöllin, sjómenn í
hundraS og tuttugu bátum sneru sér viS
°8 spurSu: — Er þrumuveSur í Lapp-
Wdi?
Þannig varS þessi litli náungi frá
^ádendal skipstjóri á „Refanút“. Og á-
kveðiS var, aS skipiS skyldi fara til
^°lynesíu meS tjöru, lax og berjasultu.
Eu heim átti þaS aS koma meS gull-
sand og alls konar sjaldgæfar kryddvör-
Ur.
Hafin voru segl á „Refnút“. ÞaS
^eyrSist ógurlegt ískur, hávaSi og brak
1 seglunum. Vindurinn hvarf, þar sem
skipiS fór um. Seglin sópuSu skýjunum
uiður í hafiS. Hvalir og fiskar héldu aS
^jall hefði dottið niSur í sj óinn, og flýSu
^auðhræddir niður í þangskóginn á
þafsbotni. Pétur ríki og tröllkarlinn
stóSu á landi og neru saman höndunum
anægju. Annar þeirra hugsaði um
^avasaska, en hinn hugsaði um ungfrú
^élbjörtu. En Sólbjört sat og grét svo
að bláu augun hennar flutu í tárum og
mðu rauð eins og hrútaber, því að hún
Var að hugsa um tröllkarlinn. Hún vissi,
að hann hafði beitt göldrum við skipið,
svo að hvorki loft, eldur eða vatn gat
gert því mein. ÞaS rnundi eflaust komast
heim aftur og þá yrði hún vesalingurinn
að verða eiginkona tröllkarlsins.
Tröllkarlinn var kænn, og hann
kunni margt fyrir sér. Og hann áleit, aS
hann væri alveg öruggur, þegar hann
hafði gengið svo frá því, aS hvorki loft,
eldur eða vatn gat gert „Refanút“ neitt
mein. En hann hafSi gleymt fjórðu höf-
uðskepnunni, jörðinni. Og þó aS hann
væri kænn, hafSi hann þó aldrei veriS
á sjó. HvaS er í þaS varið að vera vit-
ur á föstu landi, þegar menn þekkja
ekki hið salta haf? Er það ekki rétt,
strákar? ÞaS er heimskulegt að vera
landkrabbi.
— Reglulega heimskulegt, svöruðu
strákarnir.
— HeyriS þið nú, hvernig tröllkarlinn
hugsaði: Þetta skip flýtur á vatni, það
getur lent í stormi, eldi og haföldum,
en það getur aldrei komið á þurrt land.
Svona heimskulega hugsa aðeins land-
krabbar.
— En hvernig gekk þá skipinu?
spurðu strákarnir, þegar Matti mat-
sveinn beit aftur í munntóbakiS sitt.
— ÞaS gekk erfiðlega alveg frá byrj-
un. ÞaS var norðanvindur, og sjómenn-
irnir á afturþilfarinu sáu konurnar sín-
ar, sem veifuðu á bryggjunni í Torneá
meS vasaklútum sínum, en skipsstefniS
nam viS Kvarken. En þar voru grynn-
ingar, svo aS kjölurinn skóf upp botn-
inn. Þá gaf skipstjórinn skipun um aS
kasta nokkru af kjölfestunni í sjóinn,
og svo miklu af mold og grjóti var kast-
aS út, aS þar myndaSist eyjaklasi, sem
VORIÐ 1 1 1