Vorið - 01.09.1964, Qupperneq 7

' Getur það verið, að ég eigi kost á
fara líka? Heldurðu, að þú hafir
tekið rétt eftir?
Já, áreiðanlega, segir Katla. — En
Vlð Verðum að borga ferðirnar, og svo
er ég hrædd um, að ég fái alls ekki að
Wa.
Auðvitað fáum við að fara. Yið
^tum gjjjjj svona gullið tækifæri ganga
°kkur úr greipum. Ég er viss um, að
babbi 0g mamma leggja saman fyrir far-
Sjaldi handa mér, svo á ég líka nokkur
þúsund krónur sjálf. Ó, Katla! Þetta er
asainlegt! Það var sannarlega gæfu-
^agur, þegar ég kynntist þér og eignað-
lst vináttu þína.
Éatla getur ekki annað en brosað að
^vb hvað Svala er hátíðleg.
' ‘ En þetta er ekki komið í kring,
Svala mín, segir hún. — Það eru ýms-
ai torfærur á leiðinni, og þ ær eru ekk-
ert smávægilegar.
Við yfirstígum þær allar með
^nsku og harðfylgi, segir Svala, — og
1111 æðir fram og aftur um gólfið.
Katla þorir nú ekki að standa lengur
og þær koma sér saman um að
eiJa sóknina nú þegar og hittast svo
Seinna um kvöldið og skiptast á frétt-
j1111- Katla hraðar sér heim á leið og
rytur heilann um, hvernig heppilegast
Jl 111111 vera að byrja að tala um þetta
l|ei kilega vandamál. Hún er svo hrædd
j1111, að mamma taki því illa, að minnsta
j °stl fyrst í stað. Henni flýgur í hug að
aia heim til afa síns og fá hann í lið
sér, en hún fellur frá því aftur. Það
r bezt að sjá, hvernig gengur, og leita
ehlur til hans, ef í harðbakka slær.
hfamma er að leika sér við Gísla, litla
við
bróður hennar, á grasflötinni í garðin-
um heima við úhsið.
— Hvar hefurðu verið allan þennan
tíma, bam? kallar hún til Kötlu.
— Ég flýtti mér eins og ég gat, seg-
ir Katla. — Þú vissir, að ég fór bæði í
söngtíma og spilatíma.
— Mér finnst þú alltaf vera í þessum
söngtímum. Það verður líklega einhver
árangurinn.
Katla stillir sig og segir ekki neitt.
Hún sér, að mamma hennar er ekki í
nógu góðu skapi og þá er vissara að
fara varlega.
— Blessuð, taktu við drengnum. Ég
þarf að komast í búð, áður en lokað
verður, segir mamma hennar og flýtir
sér inn.
Gísli litli kemur vagandi til Kötlu og
smásteypir stömpum, en reisir sig við
aftur af miklum dugnaði. Katla verður
að játa, að hann er skýr og efnilegur
drengur, þó að henni finnist hann helzt
til líkur Ásbirni. Reyndar er henni
ekki orðið nærri eins lítið um Ásbjörn
og henni var í fyrstunni, og hún er alls
ekki vonlaus um stuðning frá honum
núna.
Katla leikur við Gísla litla, þangað
til feðgarnir koma heim úr búðinni. Þá
er hún laus allra mála. Það liggur við,
að þeir rífist um hann, og þeir láta alls
konar vitleysu eftir honum, sem hann
kann orðið vel að nota sér.
Katla gengur rösklega fram í að
hjálpa mömmu sinni við kvöldmatinn
og hún byrjar að þvo upp, áður en fólk-
ið hefur lokið við að borða.
— Ég er hræddur um, að það búi eitt-
hvað undir þessum dugnaði, segir Ein-
VORIÐ 101