Vorið - 01.09.1964, Qupperneq 22

músina,“ hvíslaði ég að guði. „Þú veizt
vel, aí ég hef lært helmingi fleiri bæn-
ir og vers heldur en ég átti aS læra. Mér
þykir að vísu vænt um pabba, en þú
veizt, að ég á músina.“
Þetta var í fyrsta skipti, sem ég hafði
gefið guði skipun, og ég var ekki alveg
viss um að það væri rétt af mér.
Eg reyndi að draga athygli föður
míns frá músaholunni og spurði nú:
„Yeiztu hvað ég lærði í skólanum í
dag?“
An þess að líta upp, svaraði faðii
minn: „Sjálfsagt mjög lítið og líklega
ekkert af því, sem þú áttir að læra.“
Ég braut nú heilann um eitthvert ann-
að umtalsefni, en allt í einu spratt faðir
minn á fætur og hélt um nefið á sér.
„0, bannsett kvikindið." Músin hafði
þá klórað í nefið á pabba, og nú gat ég
ekki stillt mig um að hlæja. „Ég er
hræddur um að þú mundir líka verða
reiður, ef einhver færi að stinga nefinu
inn í þitt heimili,“ sagði ég.
Pabhi neri á sér nefið og settist aftur
á rúmstokkinn minn dálítið vandræða-
legur. Svo fór hann að skerpa skaulana
mína, en ég andaði léttara og hélt að
nú hefði faðir minn gleymt músinni.
Og það getur vel verið að hann hefði
gert það, en músin hafði ekki gleymt
pabha.
Pabbi hafði naumast komið sér fyr-
ir á rúmstokknum, þegar músin gægðist
aftur út úr holunni sinni, og ekki nóg
með það, hún kom labbandi á afturfót-
unum í áttina til pahba og horfði á hann
stórum og sakleysislegum augum, eins
og hún vildi segja: „Veiztu það, að það
var alls ekki ætlun mín að meiða þig í
nefinu. Það var hreinasta óhapp, en
drengurinn þinn og ég erum góðir vin-
ir. Það er þó ekki auðvelt að eignast
góðan vin hér í heimi. Það er nógu erf-
itt fyrir lítinn dreng, en fyrir mús er
það nálega ómögulegt. Getum við nu
ekki rahhað um þetta í bróðemi, eins
og kunningjar?“
En pahbi, sem kunni skil á öllu milh
himins og jarðar, skildi ekki músina-
Hann sá ekkert nema villt dýr og tók
að elta hana, en músin hafði vit fyrir
sér og flýtti sér inn í liolu sína.
Næsta dag stóð músagildra með ost1
í framan við holuna. Ég tók ostinn burt-
Eg gat ekki annað.
Þegar pabbi kom næsta morgunn og
sá hvorki ostinn né músina, sagði hann
með áherzlu: „Þetta var einkennilegt-
Hún étur ostinn, en gildran fellur samt
ekki á hana.“
Ég horfði upp til himins og reyndi að
líkjast englunum, sem við sáum inyn^'
ir af í sunnudagaskólanum.
„Ja, þetta getur nú vel átt sér stað,
sagði ég, „þegar um hyggna mús er að
ræða.“
Pabbi horfði fast á mig. „Slíkt getui
ekki átt sér stað,“ sagði hann ákveðinn-
„En hitt getur vel átt sér stað, að b'tiH
og heimskur drengur hafi tekið ostinn
úr gildrunni.“
n
„Hvaða drengur ætti ]iað að vera.
spurði ég.
„Þú getur séð hann í speglinum,
sagði pabbi.
Svo harðbannaði hann mér að snerta
við ostinum. Það var skijmn og henm
varð ég að hlýða.
Enn bað ég fyrir músinni: „Góði guS,
1 16 VORIÐ