Vorið - 01.09.1964, Side 24

Ég hélt niðri í mér andanum og
sendi enn stutta bœn til himins.
Mamma átti annríkt við eldhússtörfin
og sagði ekkert. Litlu síðar heyrðist
enn þrusk, en í þetta skipti var það
miklu nær en áður.
„Skyldi músin í raun og veru rata
niður stigann?" spurði pabbi undrandi.
Ég svaraði engu og smurði brauð-
sneiðina mína í ákafa. Litlu síðar fann
ég að eitthvað mjúkt snerti fót minn.
Eg leit niður. Þarna stóð músin og
studdist við fót minn. Hún átti auð-
sjáanlega erfitt með að standa á fótun-
um. Þegar faðir minn sá músina, stóð
hann skyndilega upp. Ég veit ekki, hvað
hann hafði í huga. Kannski ætlaði hann
að vernda mömmu fyrir músinni? En
þetta skipti nú ekki lengur máli. Eftir
örstutta stmid valt músin um koll og
var dauð. En hún gat þó sagt dálítið
við mig með augunum áður.
Faðir minn hljóp upp stigann, en kom
að vörmu spori aftur og sagði: „Ég hef
nú aldrei vitað annað eins. Osturinn er
horfinn og gildran hefur fallið niður,
en um leið hefur hún lent á kjálka mús-
arinnar og brotið hann. Hafið þið nú
heyrt annað eins: Mús hefur dáið af
kjálkabroti.“
En þetta hafði engin áhrif á mig. Ég
vissi það áður, að þetta var vitur og
hugrökk mús. En mér leið alls ekki vel.
Það var eins og músin segði við mig
með augunum:
„Eg var vinur þinn, og þó hefur þú
drepið mig, en það er einkennilegt, að
ég er samt alltaf vinur þinn. Sjáðu, ég
er komin hingað til að deyja við fætur
þína og til þess að fyrirgefa þér. Það
er enginn vandi að elska þá, sem eru
okkur góðir, en það er afskaplega erf-
itt, en þó nauðsynlegt, að elska þá, sem
svíkja okkur.“
Kannski var það ekki þetta, sem mus-
in sagði? Kannski var þetta aðeins rödd
hjarta míns, sem var að tala.
„Pabbi," sagði ég lágt. „Er til ein-
hver músahiminn ? “
„Já, auðvitað,“ sagði pabbi dapur a
svip. „Það er til himinn handa okkur
öllum.“
Mamma hafði setið náföl án þess að
mæla orð á meðan á þessum harmleik
stóð. Nú sagði hún lágt: „Við verðum
að fá okkur kött, svo að ábyrgðin af
slíku, sem hér hefur gerzt, lendi ekki
á okkur.“
//. J. M. þýddi.
HVE MARGAR
TRÖPPUR?
I eldsvoffa einum fyrir skömmu stóð
slökkviliðsmaffur í miffþrepinu á bruna-
stiganum og beindi vatnsbununni inn
í logandi báliff. Þegar nokkuff sló a
eldinn og reykinn, hækkaffi hann sig
í stiganum um þrjú þrep og hélt starfi
sínu áfram þaffan. En allt í einu magn-
aðist eldurinn á ný og hann neyddist til
aff færa sig niffur um fimm þrep. —
Skömmu síffar færffi hann sig upp um
sjö þrep og þar stóff hann þangað til
eldurinn var slökktur. Þá klifraffi liann
upp síðustu sex þrepin og skreiff inn
í bygginguna.
Hve mörg þrep voru í stiganum?
RáSning er á bls. 141.
118 VORIÐ