Vorið - 01.09.1964, Qupperneq 27

Ur umhorfs inni í stofunni, þegar krakk-
arnir verða búnir að skreyta þar, segir
hann.
— Það verður fallegt, býst ég við,
svaraði Eilífur.
— Eg kenni næstum í brjósti um
hana, bætti Arngrímur við.
Já, það liggur við það.
Eilífur tekur stein á skóinn og kast-
ar honum burt.
■— Hún var — eitthvað svo góð í
'Jag, segir Arngrímur dálítið síðar.
— Já, ungfrú Vang gæti verið verri,
Segir Eilífur. — En það er ljótt og
ruslalegt hér meðfram skólanum úli,
Segir hann, og kastar burtu öðrum steini.
Nú sér Arngrímur einnig, hve ljótt
er í skólagarðinum. Það er svo ljótt að
sJa allar holurnar og lausu steinana.
Jafnvel málningin á skólahúsinu er slit-
in og ljót.
1‘jósið heima er fallegra en skólahús-
hugsaði Eilífur.
Og hér býr kennslukonan, hugsar
^rUgrímur. Hún hefur tvö lítil berbergi
a annarri hæð.
— Það hlýtur að vera óskemmtilegt
‘l® búa á svona stað, segir hann.
Það lítur út fyrir að strákarnir fái
llu eitthvert merkilegt umræðuefni. Þeir
standa hlið við hlið, benda í. kringum
Sl8 og hvísla. Og áður en nokkur veit
ah hlaupa þeir burt í einum spretti.
A meðan þetta gerist ræða börnin
Uru, hvernig þau eigi að skreyta kennslu-
st°funa. Ungfrú Vang vill fá börnin
lli að koma með tillögur, og þau koma
llleð eina uppástunguna eftir aðra. Að
°kum hafa þau komið sér saman um,
IVað gera skuli og hefjast handa. Sum
teikna á töfluna, Önnur hlaupa af stað
eftir blómum og trj ágreinum. Svo
skreyta þau með grænum greinum yfir
glugganum og dyrunum — og kenn-
arastólnum. Þetta gengur heldur seint,
því að þessar litlu hendur liafa litla æf-
ingu í svona verkum. En allir eru áhuga-
samir, og af og til líta þau á, hvað þeim
hefur orðið ágengt.
— En hvað þetta er fallegt, segja þau.
Sólveig Vang fagnar einnig eins og
börnin. Hún hefur nóg að gera að líta
eftir og koma með ábendingar, og á-
hugi barnanna hrífur hana með. Skóla-
stofan verður fallegri og fallegri eftir
því sem líður. Það er nærri ótrúlegt,
hvað þessi gamla stofa getur orðið að-
laðandi.
En allt í einu hætta þau öll vinnu
sinni og hlusta. Þau heyra einhvern há-
vaða úti, eitthvert þungt ökutæki kemur
frá veginum inn á leikvöllinn. Öll börn-
in hlaupa út að gluggunum til að horfa
út. Þau geta varla trúað sínuin eigin
augum, en þarna koma þeir Arngrím-
ur og Eilífur, hvor með sinn vagn, og
það hlýtur að vera eitthvað þungt, sem
þeir hafa í vögnunum, því að hestarn-
ir eru sveittir.
En drengirnir líla ekki til bamanna.
Þeir kasta taumunum, staðnæmast og
tala saman. Þeir ætla bersýnilega að
laga til í skólagarðinum, því að nú taka
þeir hvor sína hrífu og raka grjótið
saman. Og þetta eru strákar, sem geta
tekið til hendinni. Þeir taka löng tök
með hrífunum og raka steinunum saman.
Það tekur ekki langan tíma að laga
leikvöllinn, virðist börnunum í gluggan-
um.
VORIÐ 121