Vorið - 01.09.1964, Side 12

til hann væri kominn framúr. Hún ætti
bara að vita þafr, aS hann var þegar
kominn á fætur og sat kófsveittur yfir
reikningsdæmum, hvert öðru þyngra.
Það var alveg merkilegt, hvað honum
veittist erfitt að hafa hemil á hugsunum
sínum og hugsa rétt. Hann hafði alls
engan tíma til að gera vitleysur. Hans
þurrkaði svitaperlurnar af enninu og
byrjaði aftur, en komst fljótt að raun
um, að svarið við fyrsta dæminu hlaut
að verarangt. Það gat varla verið rétt,
að aðeins þyrfti 14 þaksteina á hús, sem
var átta sinnum sextán metrar í grunn-
flöt.
Fullur örvæntingar strokaði hann allt
dæmið út og byrjaði að nýju, en svarið
var heldur ekki rétt í þetta sinn.
Dæmalaust var hann nú vitlaus að
reyna ekki heldur við dæmin, þegar
hann hafði tíma til þess. Eins og nú var
komið, sat hann hreyfingarlaus og
starði á úrið. Aldrei nokkurn tíma áður
hafði hann séð vísana fljúga svona á-
fram.
Áður en hann hafði áttað sig, • var
klukkan orðin hálf átta, og það var
sama, hvernig hann reyndi við reikn-
ingsdæmin, hann fékk aldrei neinar út-
komur, sem vit var í.
Nú voru góð ráð dýr. Hans leit út um
gluggann. Það var glampandi sólskin
úti, svo að hann hafði ekki nokkra löng-
un til að skrópa í skólanum. Þá yrði
hann neyddur til þess að vera inni all-
an guðslangan daginn, og það var lítið
tilhlökkunarefni. En var um nokkuð
annað að ræða? Ef hann kæmi í skól-
ann með óreiknað heimadæmi, fengi
hann nokkur heimadæmi að auki næst í
hegningarskyni og Mortensen var ekki
allur, þar sem hann var séður.
Svo sannarlega var honum nauðugur
einn kostur að vera heima, og hann
varð að bíta í það súra epli. Hann stundi
þungan, þegar hann lagði reikningsbók-
ina til liliðar, háttaði og klæddi sig í
náttfötin aftur. Nú varð hann að leika
hlutverkið eins eðlilega og mögulegt
var.
Hann gekk fram á ganginn í átt að
svefnherbergi foreldra sinna. Síðan
bankaði hann á hurðina og heyrði
mömmu segja:
„Já, hvað er það?“
„Það er ég“, svaraði Hans eins ves-
aldarlega og liann gat, „mér er illt,
mamma.“
Hann beið fullur eftirvætingar eftir
svari.
„Þá verður þú að leggja þig inn aft- |
ur, ég kem með hitamælinn eftir stutta
slund. Ef þú hefur hita, verður þú að
liggja í rúminu i dag.“
Hans var nærri því búinn að skella
upp úr, svo ánægður var hann með
undirtektirnar.
Hann flýtti sér því inn í rúm aftur
og var rétt búinn að setja upp eymdar-
svipinn á ný, þegar mamma hans kom
inn með mælinn.
„Þú verður að mæla þig, drengurinn
minn,“ sagði hún áhyggjufull.
„Ég kem aftur eftir nokkrar mínútur
og sæki mælinn.“
Nú var Hans búinn að sigra, því að
hann kunni ágætt ráð til að koma kvika-
silfrinu í hitamælinum upp á við. Hann
kveikti á náttborðslampanum, tók
106 VORIÐ