Vorið - 01.10.1974, Qupperneq 35

tekist að lauma einni me'ðalatog-
undinni niður í gólt'riíu í stað
þess að gleypa hana. Dag einn
kom kötturinn þar að, sem liann
ætlaði að fara að koma inntök-
unni sína leið og fannst lionum
þá tilvalið að kattarnóran fengi
að njóta þessarar meðala frænk-
unnar og hlyti að liafa gott af.
Til þess að þetta væri nú allt
í fyllsta máta lögformlegt, spurði
hann köttinn fyrst, livort hann
langaði ekki í mcðalið. Kötturinn
kinkaði kolli. — Nú jæja, sagði
Tommi. — En, ef það skyldi nú
koma í ljós að metallinn sé ekki
góður, þá máttu sjálfum þér um
kenna. Svo liellti hann skeiðar-
fylli upp í köttinn.
Kötturinn Pétur stökk marga
metra í luft upp rak upp ægilegt
stríðsöskur og æddi síðan end-
anna á milli í stofunni, velti um
koll jurtapottum og húsmunum.
Svo rois tiann upp á afturfæturna
rétt eins og hann kynni sór ekki
læti, hentist aftur um stofuna i
öðru skemmdaræði og sentist svo
út um gluggann.
Við allan þennan fyrirgang
kom Pollí frænka þjótandi inn,
um leið og kötturinn flaug út um
gluggann. Tommi lá hins vegar
á gólfinu og engdist sundur og
saman af Iilátri. — Iívað gengur
á, spurði gamla konan. — Ekkort
sérstakt, sagði Tommi milli hlát-
urskviðanna. — Nema kötturinn
virtist vera í mjög góðu skapi.
I
En Pollí frænka lót nú ekki
gabba sig. Iíún þreif í eyrað á
Tomma og sagði: Nú skalt þú
gefa mér skýringu, karl minn. Af
hverju ort þú að hrekkja köttinn.
—■ Hrokkja köttinn? Eg gaf hon
um bara meðalið. Þú segir að
það sé hollt. Svo ég gaf honum
líka. Emla liofur hann aldrei ver-
ið jafn kátur.
Kannski var frænka ekki alls-
kostar ánægð með þetta, en liitt
gladdi liana þó, að þessi hug-
detta Tomma virtist benda til
þess, að hann væri að vorða heill
aft.ur. — Plýttu þér nú í skólann
og ef þú lofar að vera góðu'-
drengur, J)á liætti ég að gefa þér
þetta meðal. Tommi hraðaði sér
i skólann og kom of snemma.