Vorið - 01.10.1974, Page 42

Hamingjuskeifan
Það var síðari hluta dags, árið 1440,
að maður var á gangi eftir veginum, sem
lá meðfram Rín, í grennd við þýska bæ-
inn Mainz. Þetta var að haustlagi.
Rignt hafði allan daginn. En nú var
stytt upp. Vegurinn var vondur, eins og
eðlilegt var, eftir rigninguna.
Vegfarandinn tók þó ekki eftir því.
Hann var djúpt hugsandi. Hann var
gáfulegur á svip, ennið hátt og hvelft.
Maðurinn hafði alskegg, tvíklofið.
Strauk hann það án afláts.
Pegar maðurinn kom að litlurn lundi,
sem var rétt hjá veginum, komu tvö börn
hlaupandi. Pað voru piltur og stúlka.
Átti faðir þeirra bóndabæ þarna í grennd-
inni.
„Góðan daginn meistari Jóhann,“
kölluðu bæði börnin samtímis.
Vegfarandinn hafði ekki veitt börn-
unum athygli, fyrr en hann heyrði þau
kalla.
Hann nam staðar, all-forviða, brosti
vingjarnlega og sagði: „Jæja, Franz og
María. Hvað eruð þið að gera liér?“
„Pabbi sendi okkur til þess að tína
sprek og kvisti,“ svaraði drengurinn.
„Við erum á heimleið.“
Börnin og meistari Jóhann urðu svo
samferða áleiðis til bóndabæjarins. Á
leiðinni sögðu þau honum, hvað gerst
42
hefði á heimili þeirra frá því er hann
síðast heimsótti þau og foreldra þeirra.
Skyndilega staðnæmdist Franz og sagði:
„Hér liggur skeifa.“
Hann laut niður og tók skeifuna.
„Ég fer heim með þessa skeifu og læt
hana yfir dyrnar. Henni fylgir hamingja
Pað hef ég heyrt talað um.“ Franz var
mjög hrifinn.
Á meðan þessu fór fram, hafði meist-
ari Jóhann staðið eins og töfraður og
horft á farið, sem skeifan hafði myndað
í leðjuna á veginum.
Svo leit hann upp, kvaddi börnin í
skyndi og gekk hratt áleiðis til borgar-
innar.
Franz og María horfðu forviða á eftir
honum.
„Pví fór meistari Jóhann svo skyndi-
lega?“ spurði María. Franz vissi það
ekki.
Pað var ekki að búast við því að
börnunum kæmi til hugar, að þessi at-
burður yrði frjóangi mikillar uppgötv-
unar.
Meistari Jóhann fékkst við að prenta
bækur. Hann hafði um margra ára skeið
velt því fyrir sér hvernig hann gæti bætt
tæki sín. Er hann prentaði, varð hann
að skera bókstafina á tréplötur. Petta
var seinlegt, — og þar að auki var ekki
VORIÐ